ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ = ΤΟ ΑΛΓΟΣ ΤΟΥ ΝΟΣΤΟΥ = Ο ΠΟΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ

Αναστασία Καλλία - ποιήτρια

Τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει να γυρνάμε πίσω στον τόπο που μεγαλώσαμε και να τυλίγουμε με παραδείσια αύρα τον τόπο που μεγαλώσαμε? Τι κάνει εκείνο το χώμα σχεδόν  «άγιο»? Οι αναμνήσεις από τον τόπο μας προβάλλουν μέσα σε....

άπλετο φώς, μια έλξη επιτακτική σαν ανάγκη μας τραβά προς το κέντρο του προσωπικού μας σύμπαντος¨την ιδιαίτερη πατριδα.

      Τη μεγαλύτερη ομορφιά τη βιώσαμε όταν διαβάζαμε – ρεμβάζαμε σε «κείνη» τη βεράντα κάτω από το γλυκύ φως του καλοκαιριού και ταίζαμε τις γάτες. ΄Οταν ποτίζαμε τον ομορφότερο κήπο του κόσμου από την καρδιά μας και τα λουλούδια θέριευαν, ομόρφαιναν κι έπαιρναν ψυχή. Γλινονταν λουλουδοψυχές.

     Μόνο ένα είναι το ποτάμι στον κόσμο, «εκείνο» το ορμητικό το επικίνδυνο που το δαμάσαμε κι έγινε για μας μια αγκαλιά υδάτινη και παιχνιδιάρα. ΄Εγινε ποτάμι με ψυχή, μας έφερνε κορμούς για να στηρίζουμε τις βουτιές μας, μας περίμενε κάθε πρωί γελαστό και έκλαιγε το βράδυ που φεύγαμε. Γινόταν φίλος μας.
      Όλα σε κείνο τον τόπιο ήταν φίλοι μας. Η βροχή που μας έβαζε να καθίσουμε με τις μέρες στα παράθυρα για να θαυμάσουμε το χορό της. Τα χιόνια  που έρχονταν ειδικά για να παίξουμε πόλεμο και μετά πάγωναν πάλι ειδικλα για να πηγαίνουμε στο σχολείο γλιστρώντας. Τα κρύσταλλα που κρέμονταν από τις στέγες σαν σταλαγμίτες κι εμείς  τα κάναμε σπαθιά.
      Μόνο «εκείνος» ο ήλιος, μόνο σε «εκείνη» την αυλή, μόνο σε «εκείνους» τους δρόμους......
      Ο ήλιος πάνω στο γρασίδι, να χαιδεύει τον δυόσμο κι αυτος να μοσχοβολά τ΄άγιο του άρωμα. Τα  μεθυστικά αρώματα από τα φύλλα της συκιάς. Ο  παχύς ίσκιος των δέντρων, οι καρποί που μας περίμεναν πάνω στις κληματαριές, τις κερασιές, τις ροδακινιές, τις αχλαδιές,, η καρυδιά, η καστανιά, η μουριά. Τέτοια δέντρα είναι μόνο εκείνα, δέντρα πανέμορφα, δέντρα φίλοι.
     Ο ήλιος «εκείνος» ο ήλιος που μας παρείχε ατέρμονη αγαλλίαση κάτω από τη ζέστη του στις βεράντες άλοττε με το διάβασμα κι άλλοτε με τα γέλια και τα αστεία. Εικόνες ποτισμένες με ψυχή, ανεξίτηλες σαν το βαθύ ρουμπινί που είχαν τα τριαντάφυλλα |εκείνα» τα τριαντάφυλλα.
      « Εκείνος» ο τόπος ο μαγικός ο αξέχαστος μας καλεί συνεχώς κοντά του, μας εμπεριέχει, , για αυτό «όπου και να πάμε μας πληγώνει» (Σεφέρης)
       Πάνω σ΄αυτον τον τόπο επενδύσαμε την ενέργεια της ψυχής μας, στην πιο αρχετυπική, τιην πιο αγνή και δυνατή μορφή της: αυτή της αθωότητας. Γι αυτό αγαπάμε τον τόπο μας, γιατί τον είδαμε με τα ματια του μικρού παιδιού, τον ποτίσαμε με την παιδική μας αθωότητα. Νοσταλγώντας τον αυτήν αναζητάμε.
      Αυτή είναι η πατρίδα μας, κρυμμένη στα παιδικά μας χρόνια. Για να τη βρούμε χρειάζεται  να μπλεξουμε σε ένα τρομακτικό δαιδαλώδη λαβύρινθο κι είναι αμφίβολο εάν θα βγούμε ποτέ. Γι αυτό περιοριζόμαστε στις αναμνήσεις μας γλυκές, φωτεινές, αθώες.