Οι μονομαχίες του Τότεναμ

του Ντέρεκ Τέρνερ από το περιοδικό Taki’s Magazine

Χάος επικρατεί στο πολυφυλετικό προάστιο Τότεναμ του Λονδίνου.

Το 1653, την χρονιά που ο Κρόμγουελ έγινε Λόρδος-Προστάτης της Αγγλίας, κυκλοφόρησε η πρώτη έκδοση ενός βιβλίου που θα γινόταν κλασικό: Ο ολοκληρωμένος ψαράς του Ισαάκ Γουόλτον. Μία χώρα τότε κατεστραμμένη από τον πόλεμο στράφηκε με ευγνωμοσύνη στις ποιμενικές περιηγήσεις των Piscator, Auceps και Venator, που περνούν μέσα από την περιοχή του σημερινού Τότεναμ κατά την διαδρομή τους εκτός του Λονδίνου και συζητούν καλοκάγαθα για την χαρά του ψαρέματος, των γερακιών και του κυνηγιού. Αλλά το Τότεναμ που οι φανταστικοί χαρακτήρες διασχίζουν έχει γίνει σήμερα ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο προάστιο, του οποίου το όνομα έγινε γνωστό σε όλον τον κόσμο κατά το Σαββατοκύριακο, μετά τις μαζικές ταραχές που ακολούθησαν τον θανάσιμο πυροβολισμό από την Αστυνομία του Μαρκ Ντάγκαν.

Η φιλενάδα του Ντάγκαν είπε ότι σοκαρίστηκε όταν έμαθε ότι κρατούσε όπλο, αλλά παραδέχθηκε ότι είχε γίνει παρανοϊκός μετά το μαχαίρωμα ενός ράπερ ξαδέρφου του. Ένας 53χρονος φίλος του σχολίασε «Ναι, ήταν ανακατεμένος σε διάφορα πράγματα, αλλά δεν ήταν επιθετικός τύπος». Φαίνεται ότι η αστυνομία συμφώνησε μόνο με το πρώτο μισό του σχολίου, αλλά όχι με το δεύτερο μισό, καθώς η επιχείρηση ήταν προσχεδιασμένη. 15 λεπτά πριν πεθάνει, ο Ντάγκαν έστειλε ένα μήνυμα από το Blackberry κινητό του, λέγοντας στους φίλους του ότι αστυνομικοί με πολιτικά τον «έχουν στριμώξει» και η παράνοιά του μπορεί να ήταν δικαιολογημένη.

Υπάρχει μία γνωστή λαϊκή φράση για το Τότεναμ, που απαντιέται το 1536 για πρώτη φορά: «Όταν το Τότεναμ θα γίνει Γαλλικό», το οποίο σημαίνει μία απίθανη ή αξιοσημείωτη αλλαγή. Αλλά η Αφρικανοποίηση είναι μία ακόμα πιο απίθανη μεταμόρφωση. Το Τότεναμ, του οποίου το δυτικό σύνορο ορίζεται συμπτωματικώς από τον Δρόμο του Μαύρου Παιδιού (Black Boy Lane), ήταν φτωχό κατά την δεκαετία του 1950 και συνεπώς προσέλκυσε μετανάστες - και συνεχίζει να προσελκύει. Το νότιο τμήμα του προαστίου είναι ένα από τα πιο πολυεθνικά της Ευρώπης, με περίπου 300 γλώσσες να ομιλούνται, αλλά η κυρίαρχη εθνική ομάδα είναι η Αφρο-Καραϊβική. Το θλιβερό προάστιο είναι κατά συνέπεια το επίκεντρο της «Ομάδας Τρίαινα», της πάντα απασχολημένης ομάδας της Μητροπολιτικής Αστυνομίας που ασχολείται με την μαύρη ένοπλη εγκληματικότητα. Περίπου στο 95% των ένοπλων εγκλημάτων στο Λονδίνο συμμετέχει ένας τουλάχιστον μαύρος, σύμφωνα με δήλωση αστυνομικού στην εφημερίδα Daily Telegraph.

Η «ανοιχτομάτισσα» Wikipedia γράφει: «Αν και το Τότεναμ είναι ένα πολιτιστικό κέντρο, είναι γνωστό και ως ένα από τα σημαντικότερα κέντρα συμμοριών και ένοπλων εγκλημάτων στο Ηνωμένο Βασίλειο κατά τις τελευταίες 3 δεκαετίες». Περίεργο. Ποιος θα το σκεφτόταν αυτό; Το προάστιο είναι επίσης διαβόητο, ακόμα και με τα μέτρα του Λονδίνου για επιθέσεις στον δρόμο, ναρκωτικά και βιασμούς. Συνεπώς δεν είναι μόνο η Αστυνομία που «τρώει ξύλο» από την «κοινότητα του Τότεναμ», αλλά και η ίδια η «κοινότητα» και ο Άγγλος φορολογούμενος μέσω των επιδομάτων φτώχιας.

Ένας αγρότης, ονόματι Τότα, ο οποίος αναφέρεται στο “The Domesday Book” (καταγραφή κτημάτων στην Αγγλία το 1086) και θεωρείται ότι ήταν ιδιοκτήτης της γης που σήμερα είναι το Τότεναμ, θα ήταν έκπληκτος από την μοίρα των πρώην χωραφιών του. Το ίδιο θα ήταν και η Σκοτσέζικη βασιλική οικογένεια, η οποία κατείχε κτήματα εκεί μέχρι τον 14ο αιώνα. Το ίδιο θα ήταν και ένας κωμωδιογράφος του 15ου αιώνα, ο οποίος έγραψε τις Μονομαχίες του Τότεναμ, μία λυρική μπαλάντα για μεθυσμένους αγρότες που μονομαχούν χρησιμοποιώντας δρεπάνια, αντί για σπαθιά, και σαλπίζουν ξύλινες τρομπέτες. Το ίδιο θα ήταν και ο Ερρίκος ο 8ος, ο οποίος κυνηγούσε στο δάσος του Τότεναμ και ήρθε στον Πύργο του Bruce (που ακόμα υπάρχει στην οδό “Lordship Lane”) το 1516 για να συναντήσει την αδελφή του Μαργαρίτα. Το ίδιο θα ήταν και ντόπιοι όπως ο Luke Howard, ο μετεωρολόγος που έδινε ονόματα στα σύννεφα, ο Rowland Hill, ο οποίος εφηύρε τα γραμματόσημα, και ο δρ Barnardo, ο φιλάνθρωπος των παιδουπόλεων.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο διοργανώθηκε μία νέα «μονομαχία» για να εντυπωσιάσει το προάστιο, συνοδευόμενη από ένα σύννεφο βομβών μολότωφ και μία «δημοκρατική αγοραστική εξόρμηση» κατά την διάρκεια της οποίας τηλεοράσεις, κινητά, χρυσαφικά, χαλιά, οπτικά και φαρμακευτικά προϊόντα λεηλατήθηκαν από ακτιβιστές με καροτσάκια, οι οποίοι «διαμαρτύρονταν» για την «αδικία» του «μαρτυρίου» του κ. Ντάγκαν. Τώρα θα τους απασχολούν φιλοσοφικά ζητήματα καθώς θαυμάζουν τα πλούσια χρυσά χρυσαφικά τους ή χρησιμοποιούν την νέα αλοιφή για τις αιμορροΐδες, εκτός και αν είναι σαν την δυσαρεστημένη «πελάτισσα» που ακούστηκε να συζητάει την επιστροφή του στο κατάστημα της αλυσίδας H&M που είχε λεηλατήσει για να ανταλλάξει τα λάφυρά της με κάτι καλύτερο. Ας ήταν πιο έξυπνη, όπως οι άλλοι μεταμεσονύκτιοι «πελάτες» που θεάθηκαν να δοκιμάζουν τα νέα τους παπούτσια πριν την αγορά τους - θέλω να πω την διαφυγή τους!

Την νύχτα της Κυριακής, έγιναν μικρότερα επεισόδια στα γειτονικά προάστια Enfield, Walthamstow και Dalston, στο κέντρο της πόλης στο Oxford Circus, και νότια του ποταμού στο προάστιο Brixton, προφανώς οργανωμένα με κινητό Blackberry Messenger (τιμή λιανικής 175 λίρες) και μεταφερμένα με το νέο Golf GTI (15.685 λίρες). Δεν ήταν όλοι όμως τόσο προετοιμασμένοι: ντόπιοι κάτοικοι του Brixton φέρεται να αιφνιδιάστηκαν όταν οι πλιατσικολόγοι ρωτούσαν για κατευθύνσεις προς τα καταστήματα και τις τράπεζες.

Μέχρι τώρα τουλάχιστον 35 αστυνομικοί και 3 άλλοι έχουν τραυματιστεί, κάτι που δείχνει την αποτελεσματικότητα των μεθόδων της Αστυνομίας, και πάνω από 200 έχουν συλληφθεί. Μεγάλα κομμάτια της περιοχής είναι ακόμα αποκλεισμένα καθώς έχει αρχίσει μία μαζική έρευνα και η Αστυνομία προετοιμάζεται για περισσότερα «εύθυμα» περιστατικά. Η Υπουργός Εσωτερικών Τερέζα Μέι και ο δήμαρχος του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον διέκοψαν τις διακοπές, ώστε να μπορούν να κάνουν κοινότυπες δηλώσεις πιο κοντά στο σπίτι τους.

Τα γεγονότα ξύπνησαν μνήμες του 1985, όταν ο αστυφύλακας Κέιθ Μπλέικλοκ πετσοκόπηκε μέχρι θανάτου από έναν όχλο με μαχαίρες κάτω από τους τρισάθλιους πύργους του κτήματος Broadwater. Ο Μπέρνι Γκραντ, ένας μαύρος που ήταν τότε βουλευτής των Εργατικών, σχολίασε ότι «η Αστυνομία έφαγε ένα βρωμόξυλο», κάτι που εξόργισε τις εφημερίδες, αλλά τον έκανε δημοφιλή στους ομόφυλους ψηφοφόρους του και στο πάντα υπεύθυνο Εργατικό Κόμμα. Η δολοφονία κατέληξε σε ποινές θανάτου για τους «Τρεις του Τότεναμ» (δεν πρέπει να συγχέονται με τον Piscator και τους φίλους του), αλλά οι ποινές ακυρώθηκαν το 1991, όταν αποκαλύφθηκε ότι η Αστυνομία είχε αλλοιώσει την ομολογία του Ουίνστον Σίλκοτ. Ο αθώος Σίλκοτ παρέμεινε στην φυλακή μέχρι το 2003, εκτίοντας ποινή για έναν άλλο φόνο. Από τότε, η Αστυνομία ένοιωσε τον «πόνο της κοινότητας» και επεδίωξε να τον καταπραϋνει μέσω «διαλόγου» και «κοινωνικών υπηρεσιών».

Όπως οι φωτιές που καίνε το Τότεναμ, αυτές οι διαμαρτυρίες σύντομα θα σβήσουν. Η δημοσιογράφος Κλόντια Ουέμπ της εφημερίδας Guardian αναφέρθηκε με κάπως αστείο τρόπο στο Τότεναμ ως «μία περιοχή τόσο διασπασμένη, βυθισμένη στην ανισότητα και την μειονεξία που μία σημαντική μειονότητα δεν έχει καμία υπερηφάνεια για την κοινότητά τους και δεν θέλουν να την προστατεύσουν». Υπάρχει μακροπρόθεσμο μέλλον για το Τότεναμ; Είναι προφανές ότι η σημερινή προσέγγιση στην αστυνόμευση έχει αποτύχει και υπάρχει τόση έχθρα για την Αστυνομία τώρα όση υπήρχε και το 1985.

Αντιδρώντας στα γεγονότα του Σαββατοκύριακου, ένας ράπερ που αποκαλεί τον εαυτό του Εμπρηστής έγραψε στο tweeter: «25 χρόνια πριν η Αστυνομία σκότωσε την γιαγιά μου στο σπίτι της στο Τότεναμ και έγιναν ταραχές σε όλη την περιοχή. 25 χρόνια μετά συνεχίζουν να τα γαμ.. Η Αστυνομία είναι εδώ για να δίνει το καλό παράδειγμα, έτσι όταν παραβιάζουν τον νόμο, είναι φυσική αντίδραση των πολιτών να κάνουν το ίδιο». Και έκλεισε με ένα χρήσιμο υστερόγραφο για να τονίσει πόσο εκτιμά τα περίπου 30 χρόνια «κοινωνικών υπηρεσιών»: «Γαμ... την Αστυνομία. Αναπαύσου εν ειρήνη Μάρκ Ντάγκαν».

Αν και ο «Εμπρηστής» αντιπροσωπεύει μία εξαιρετικά αμόρφωτη μειοψηφία που δεν μπορεί ούτε να μετρήσει ή να συλλαβίσει, αρκεί ένα πλήθος για να γίνουν ταραχές. Και η εξουδετέρωση των ηλιθίων δεν είναι τόσο εύκολη όσο ήταν κάποτε. Οι πιο στιβαρές μέθοδοι αντιμετωπίζονται μονίμως με κραυγές. Μόνιμος στόχος κριτικής είναι το «stop and search», όταν η Αστυνομία σταματά όποιον μπορεί να φέρει όπλα ή ναρκωτικά. Αυτό συνήθως σημαίνει νεαρούς μαύρους. Το γεγονός ότι αυτές οι δυσανάλογες έρευνες είναι δυσανάλογα αποτελεσματικές δεν σταματάει την κριτική ότι είναι ... δυσανάλογες. Η διάθεση της Αστυνομίας να αντιμετωπίσει τέτοια περιστατικά έχει μειωθεί σημαντικά κατόπιν των περικοπών προϋπολογισμού.

Και εκτός από αυτά τα δευτερεύοντα περιστατικά λειτουργίας υπάρχουν ευρύτερες και βαθύτερες ερωτήσεις για την αποξένωση, την αφομοίωση και τον «πολυπολιτισμό», ερωτήσεις που είναι δύσκολο ακόμα και να γίνουν, και πολύ περισσότερο να απαντηθούν. Όλα αυτά τα είδη των ερωτήσεων θα έπρεπε να γίνονται τώρα, αλλά σίγουρα δεν θα γίνουν καθώς ένα ακόμα λονδρέζικο καλοκαίρι τελειώνει μέσα στο ψιλοβρόχι και οι στάχτες πέφτουν πάνω στα κατεστραμμένα κτίρια του Carpetright και της συνοικιακής αστυνόμευσης