''Αεροβάτες'' του Ο. Ελύτη

 

Με τι πέτρες, τι αίμα και τι σίδερο

και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι

ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο

και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν

Αεροβάτες

το πως περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας

ένας θεός το ξέρει.

Φίλε μου...

όταν ανάβ' η νύχτα την ηλεκτρική σου δύνη

βλέπω το δέντρο της καρδιάς που απλώνεται

τα χέρια σου ανοιχτά κάτω από μιαν Ιδέα ολόλευκη

που όλο παρακαλείς

κι όλο δεν κατεβαίνει

χρόνια και χρόνια

εκείνη εκεί ψηλά, εσύ εδώ πέρα.

Κι όμως του πόθου τ' όραμα ξυπνάει μια μέρα σάρκα

κι εκεί όπου πριν δεν άστραφτε παρά γυμνή ερημιά

τώρα γελάει μια πολιτεία ωραία όπως τη θέλησες

κοντεύεις να τη δεις, σε περιμένει

δώσε το χέρι σου να πάμε πριν η Αυγή

την περιλούσει με ιαχές θριάμβου.

Δώσε το χέρι σου - πριν συναχτούν πουλιά

στους ώμους των ανθρώπων και το κελαηδήσουνε

πως επιτέλους φάνηκε να 'ρχεται από μακριά

η ποντοθώρητη παρθένα Ελπίδα!

Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν

κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες

φίλε μου, όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι

σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά

χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!

Oδ. Ελύτης - Ήλιος ο Πρώτος, XV