Ο ΥΓΡΟΣ ΜΑΗΣ

Εμφανίστηκε ο Μάης με βρόχινο πρόσωπο.

Στου χρόνου, βαδίζει, το καλντερίμι το αχνό.

Στα μαλλιά, άνθη υγρά, οι άνθρωποι, φοράνε.

Με γλέντι, τη θλίψη που στάζει ξεχνάνε.

Ο Μάης στάλα – στάλα, λόγια λέει:

« Ξεψυχάει το χαμόγελο στα χείλια.

   Πως να ευφρανθείς από την ευωδιά

   που στο διάβα μου σκορπάω;

   Όταν δεν είσαι εδώ;

   Εδώ που περπατάω….»

Με την υγρή του μορφή,

συνεχίζει ο Μάης να τραγουδάει.

Τις ώρες, με τις σταγόνες της βροχής

                                          μετράει

που πέφτουνε στη γη.

Το πρόσωπό του λιώνει…..

Το πρόσωπό του ρέει…….

Το πρόσωπό του διαλύει….

Διαχέεται στη φύση.

Αχόρταγα το πίνει εκείνη.

Πόσες παπαρούνες

Θα φυτρώσουν ετούτη τη χρονιά;

Άπειρες….ποιόν ήλιο όμως θα κοιτούν;

Ο Μάης με γκρίζο ουρανό, εμφανίστηκε, στα χέρια

κι άνθρωποι λησμονούν της φύσης τα μυστήρια.

Τον θρήνο του Μάη, μ’ εφήμερη χαρά προσπερνάνε.

 Γελάνε….πάνε…..γελάνε…..

      

                                                        Μεδουσα