ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ.

Διατυμπανίζεται πως οι αρχαίοι έλληνες είχαν βωμό αφιερωμένο στον άγνωστο θεό, επειδή …λένε, περίμεναν κάτι άλλο. Αυτό μπορεί να σταθεί μόνο με άγνοια της ιστορίας με έλλειψη ενδιαφέροντος για έρευνα και με ευκολοπιστία χωρίς αποδείξεις. Και να πως έχουν τα πράγματα μέσα από ιστορικές πηγές.

Με το όνομα Κυλώνειον άγος έμεινε γνωστή στην ιστορία μια σειρά από δεινοπαθήματα και θεομηνίες που έπληξαν την αρχαία Αθήνα και που αποδόθηκαν στην οργή των θεών για τη σφαγή των οπαδών του Κύλωνα που συνέβη κάτω από τις ακόλουθες συνθήκες.

Μετά την εφαρμογή της Δρακοντιας νομοθεσίας μεγάλη μερίδα της Αθηναϊκής κοινωνίας ήταν έντονα δυσαρεστημένη λόγω της αυστηρότητας των νόμων. Τότε ο Κύλων που ανήκε στη τάξη των ευγενών, είχε αναδειχθεί ολυμπιονίκης και ήταν γαμπρός του Τυράννου των Μεγάρων Θεαγένη επεχείρησε να δώσει τέλος. Είχε μάλιστα πάρει και χρησμό από το Μαντείο των Δελφών που έλεγε: «εν του Διός τη μεγίστη εορτή καταλαβείν την Αθηναίων ακρόπολιν» (Θουκ. Α' 126, 4). Θεώρησε ότι η μεγαλύτερη γιορτή του Δία ήταν τα Ολύμπια (κατά πάσα πιθανότητα όμως το Μαντείο αναφερόταν στα Διάδια). Κατά την διάρκεια της εορτής των Ολυμπίων επιτρεπόταν στους ολυμπιονίκες στην επέτειο της νίκης τους να πηγαίνουν με συγγενείς και φίλους και να κάνουν θυσίες σε διάφορα ιερά της πόλης. Εκμεταλλευόμενος τη συνήθεια αυτή αλλά και τη δυσαρέσκεια εκείνη των Αθηναίων, μαζί με τον αδελφό του και τους οπαδούς του κατέλαβε τηνΑκρόπολη το 620 π.Χ., (κατ΄ άλλους το 612). Δεν επέτυχε όμως την ολοκλήρωση του σκοπού του γιατί ο τότε επώνυμος αρχων της Αθήνας ο Μεγακλής που ανήκε στην ισχυρή οικογένεια τωνΑλκμαιωνιδων αντέδρασε δραστήρια και πολιορκώντας την Ακρόπολη ανάγκασε τον μεν Κύλωνα και τον αδελφό του να διαφύγουν στα, Μέγαρα τους δε οπαδούς του να καταφύγουν ικέτες στον βωμό της Πολιάδας Αθηνάς. Τότε όσοι κατέφευγαν στους βωμούς θεωρούνταν προστατευόμενοι των θεών και συνεπώς ήταν απαραβίαστοι.
Οι οπαδοί όμως του Μεγακλή, ενώ τους υποσχέθηκαν πως αν βγουν από το ιερό δεν θα τους πείραζαν, παραβαίνοντας το πανελλήνιο εκείνο ιερό έθιμο, τους φόνευσαν προ του ιερού των Ευμενίδων, τη στιγμή που κατέρχονταν από την Ακρόπολη κρατώντας κατά την παράδοση ταινίες των οποίων η άλλη άκρη ήταν δεμένη στο βωμό, αφού προηγουμένως έκοψαν αυτές τις ταινίες, θεωρώντας έτσι ότι δεν τυγχάνουν πλέον της θείας προστασίας.

Το έγκλημα αυτό των ικετών προκάλεσε τη φρίκη των Αθηναίων και τη γενική κατακραυγή και εκτός της Αθήνας, και οι δε Αλκμαιονίδες θεωρήθηκαν "εναγείς", ενώ αντίθετα οι συμπάθειες στράφηκαν προς τον Κύλωνα. Του γεγονότος αυτού επακολούθησε σειρά στάσεων και ταραχών μέχρι το597 π.Χ. που ανέλαβε οΣόλων να συμβιβάσει τα αντιμαχόμενα μέρη παρακαλώντας τους "εναγείς" να υποβληθούν οικειοθελώς στη κρίση τριακοσιομελούς δικαστηρίου που θα αποφασίσει σχετικά. Οι Αλκμαιονίδες προ αυτής της κατακραυγής δέχτηκαν και το δικαστήριο εκείνο με κατήγορο τον Μύρωνα τον Φλυέα τους καταδίκασε σε εξορία. Αποφάσισε μάλιστα να εκταφούν όσοι εν τω μεταξύ είχαν πεθάνει και να θαφτούν έξω από τη πόλη.

Αν και εκτελέστηκε η απόφαση εκείνη το αγος εξακολουθούσε να υφίσταται και φοβερή ασθένεια, λοιμός έπληξε την Αθήνα, με πολλούς θανάτους, τον οποίο οι πολίτες θεώρησαν ως θεία δίκη για το έγκλημα. Τότε λέγεται πως πάνω από τη πόλη εμφανίσθηκαν να πλανώνται ψυχές νεκρών (φαντάσματα) και ένας δεισιδαίμονας φόβος κατέλαβε τους Αθηναίους. Την ίδια περίοδο ο Κύλωνας ξεσήκωσε τους Μεγαρείς εναντίον των Αθηναίων και κατάφεραν να καταλάβουν την Σαλαμίνα προκαλώντας καταστροφές και στην υπόλοιπη Αττικη.

Μετά απ΄ αυτά ρωτήθηκε το Μαντείο των Δελφών το οποίο και έδωσε εντολή να γίνει πλήρης καθαρμός υπό τις οδηγίες του τότε φιλόσοφου αλλά και ιερέαΕπιμενιδη που έμενε όμως στην στη Φαιστό στην Κρήτη. Τότε στάλθηκε στη Κρήτη εσπευσμένα ο Αθηναίος Νικίας ο Νικαράτου με ιερό πλοίο, πιθανώς τηΠάραλο ο οποίος προσκάλεσε τον Επιμενίδη στην Αθήνα πράγμα που δέχθηκε και τον ακολούθησε. Σημειώνεται πως μόλις ο Επιμενίδης έφθασε στο λιμένα της Μουνιχίας, και αντίκρισε τον λόφο της Μουνιχίας προφήτεψε τον πραγματικό κίνδυνο της Αθήνας.

Ο Επιμενίδης φθάνοντας στην αρχαία Αθήνα και βλέποντας τον χώρο έδωσε αμέσως εντολή να συγκεντρώσουν πάνω στον Αρειο Παγο μαύρα και λευκά πρόβατα τα οποία στη συνέχεια άφησαν ελεύθερα διατάζοντας να τα παρακολουθούν και όπου σταματήσει καθένα εξ αυτών εκεί να ιδρύεται (στήνεται) βωμός και να θυσιάζεται. Μετά την εκτέλεση των οδηγιών αυτών του Επιμενίδη οι θεοί μαλάκωσαν και το άγος εξέλιπε. Οι Αθηναίοι τίμησαν ιδιαίτερα τον Επιμενίδη προσφέροντάς του μεγάλες αμοιβές και δώρα πλην όμως εκείνος αρκέσθηκε μόνο σε ένα κλώνο ελαίας.

Και εδώ οφείλουμε να συμπληρώσουμε μια λεπτομέρεια στην παραπάνω πραγματική ιστορία που παραλείπεται (εσκεμμένως;). Μια παράληψη η οποία στηρίζει το μύθευμα του Παύλου και των υποστηρικτών αυτού, περί βωμού προς τον άγνωστο θεό. Βεβαίως και υπήρχαν βωμοί προς τον άγνωστο θεό. ΟΧΙ όμως για τον λόγο που υποστηρίζουν κάποιοι. Είδαμε πιο πάνω πως η εντολή του Επιμενίδη ήταν «όπου σταματήσει καθένα εξ αυτών (των προβάτων) εκεί να ιδρύεται (στήνεται) βωμός και να θυσιάζεται. Αυτό που παραλείπεται είναι ότι ο βωμός που θα ιδρύεται (κατ εντολή του Επιμενίδη) θα ιδρύεται προς τιμήν του θεού ο οποίος έχει ναό κοντά στο σημείο του νεοϊδρυθέντος βωμού. Σε αρκετά από τα σημεία αυτά δεν υπήρχε κοντά ναός και έκριναν, στους απομακρυσμένους βωμούς, να μη δοθεί κάποιο όνομα ώστε να μην αδικηθεί κάποιος θεός και για την αποφυγή λάθους ονομάστηκαν «τω αγνώστω θεώ».

Ιδού: Εκ του Αθανασίου Σταγειρίτη και εις τον 2ον τόμο του έργου "Ωγυγία ή Αρχαιολογία", σελίδα 141, στο κεφάλαιο "Περί των Αγνώστων Θεών" διαβάζουμε τα κάτωθι:
«Τούτων των Αγνώστων Θεών την λατρείαν εισήγαγεν ο Επιμενίδης εις τους Αθηναίους πρώτον, ως και εν άλλοις είρηται, ολίγον προ του Μηδικού πολέμου, δια την εξής αιτίαν. Κύλων ο Ολυμπιονίκης, ο Αθηναίος, γαμβρός ων του Θεαγένους τυράνου των Μεγάρων, και άνθρωπος επιφανής, ηθέλησε να αρπάση την τυραννίαν των Αθηνών, και δια τούτο κατέλαβε την ακρόπολιν, έχων και άλλους πολλούς συνωμότας, βοηθούμενος και υπο του πενθερού. πολιορκηθέντες δε ηναγκάσθησαν, και κατέφυγον ικέται εις το άγαλμα της Αθηνάς. Οι δε Αθηναίοι πρώτον μεν υπεσχέθησαν, να μη τους φονεύσωσιν, έπειτα τους εφόνευσαν όλους. τινές δε κατέφυγον και εις τον βωμόν των Σεμνών Θεών, ως και αυτός ο Κύλων, και ο αδελφός αυτού, πλην εφόνευσαν και αυτούς. Και τούτο ήτον το θρυλλούμενον κυλώνειον άγος, το οποίον κατετάραττε τας Αθήνας ύστερον με διαφόρους δυστυχίας, επειδή ωργίσθη η Αθηνά, δια τον φόνον των ικετών αυτής. Οι δε φονείς των φονευθέντων τούτων και οι απόγονοι αυτών ωνομάσθησαν εναγείς, τους οποίους εδίωξαν ύστερον εκ της πόλεως. Τέλος δε, θλιβόμενοι οι Αθηναίοι υπό νόσου σφόδρας, έλαβον χρησμόν, να καθαρίσωσι την πόλιν. Όθεν ακούοντες τον Επιμενίδην άνθρωπον θεοφιλή, έπεμψαν εις την Κρήτην πλοίον και τον Νικίαν του Νικηράτου, να καλέση αυτόν. Έλθων ουν ο Επιμενίδης κατά την τεσσαρακοστήν έκτην ολυμπιάδα, εκάθηρε την πόλιν, και έπαυσε τον λοιμόν οίτω. λαβών πρόβατα λευκά και μέλανα τα έφερεν εις τον Άριον Πάγον. έπειτα απολύσας αυτά παρήγγειλε, να τα ακολουθήσωσιν άνθρωποι διωρισμένοι και όπου σταθή έκαστον, εκεί να το θυσιάσωσιν εις τον θεόν εκείνον, εις τον οποίον ανήκει το πλησιέστερον ιερόν.Επειδή δε εστάθησαν, και εθυσιάσθησαν εις τας πεδιάδας, όπου δεν ήτον ιερά, έκτισαν εκεί βωμούς ανωνύμους και έλεγον αυτούς των Αγνώστων θεών. Όθεν και μόνο εις την Αττικήν είχον βωμούς οι Άγνωστοι θεοί, και μάλιστα προς τον Φαληρέα λιμένα. Ύστερον δε έκτισαν και εις την Ολυμπίαν.»

Διατυμπανίζεται πως οι αρχαίοι έλληνες είχαν βωμό αφιερωμένοστον άγνωστο θεό, επειδή …λένε, περίμεναν κάτι άλλο. Αυτό μπορεί να σταθεί μόνο με άγνοια της ιστορίας με έλλειψη ενδιαφέροντος για έρευνα και με ευκολοπιστία χωρίς αποδείξεις. Και να πως έχουν τα πράγματα μέσα από ιστορικές πηγές.

Με το όνομα Κυλώνειον άγος έμεινε γνωστή στην ιστορία μια σειρά από δεινοπαθήματα και θεομηνίες που έπληξαν την αρχαία Αθήνα και που αποδόθηκαν στην οργή των θεών για τη σφαγή των οπαδών του Κύλωνα που συνέβη κάτω από τις ακόλουθες συνθήκες.

Μετά την εφαρμογή της Δρακοντιας νομοθεσίας μεγάλη μερίδα της Αθηναϊκής κοινωνίας ήταν έντονα δυσαρεστημένη λόγω της αυστηρότητας των νόμων. Τότε ο Κύλων που ανήκε στη τάξη των ευγενών, είχε αναδειχθεί ολυμπιονίκης και ήταν γαμπρός του Τυράννου των Μεγάρων Θεαγένη επεχείρησε να δώσει τέλος. Είχε μάλιστα πάρει και χρησμό από το Μαντείο των Δελφών που έλεγε: «εν του Διός τη μεγίστη εορτή καταλαβείν την Αθηναίων ακρόπολιν» (Θουκ. Α' 126, 4). Θεώρησε ότι η μεγαλύτερη γιορτή του Δία ήταν τα Ολύμπια (κατά πάσα πιθανότητα όμως το Μαντείο αναφερόταν στα Διάδια). Κατά την διάρκεια της εορτής των Ολυμπίων επιτρεπόταν στους ολυμπιονίκες στην επέτειο της νίκης τους να πηγαίνουν με συγγενείς και φίλους και να κάνουν θυσίες σε διάφορα ιερά της πόλης. Εκμεταλλευόμενος τη συνήθεια αυτή αλλά και τη δυσαρέσκεια εκείνη των Αθηναίων, μαζί με τον αδελφό του και τους οπαδούς του κατέλαβε τηνΑκρόπολη το 620 π.Χ., (κατ΄ άλλους το 612). Δεν επέτυχε όμως την ολοκλήρωση του σκοπού του γιατί ο τότε επώνυμος αρχων της Αθήνας ο Μεγακλής που ανήκε στην ισχυρή οικογένεια τωνΑλκμαιωνιδων αντέδρασε δραστήρια και πολιορκώντας την Ακρόπολη ανάγκασε τον μεν Κύλωνα και τον αδελφό του να διαφύγουν στα, Μέγαρα τους δε οπαδούς του να καταφύγουν ικέτες στον βωμό της Πολιάδας Αθηνάς. Τότε όσοι κατέφευγαν στους βωμούς θεωρούνταν προστατευόμενοι των θεών και συνεπώς ήταν απαραβίαστοι.
Οι οπαδοί όμως του Μεγακλή, ενώ τους υποσχέθηκαν πως αν βγουν από το ιερό δεν θα τους πείραζαν, παραβαίνοντας το πανελλήνιο εκείνο ιερό έθιμο, τους φόνευσαν προ του ιερού των Ευμενίδων, τη στιγμή που κατέρχονταν από την Ακρόπολη κρατώντας κατά την παράδοση ταινίες των οποίων η άλλη άκρη ήταν δεμένη στο βωμό, αφού προηγουμένως έκοψαν αυτές τις ταινίες, θεωρώντας έτσι ότι δεν τυγχάνουν πλέον της θείας προστασίας.

Το έγκλημα αυτό των ικετών προκάλεσε τη φρίκη των Αθηναίων και τη γενική κατακραυγή και εκτός της Αθήνας, και οι δε Αλκμαιονίδες θεωρήθηκαν "εναγείς", ενώ αντίθετα οι συμπάθειες στράφηκαν προς τον Κύλωνα. Του γεγονότος αυτού επακολούθησε σειρά στάσεων και ταραχών μέχρι το597 π.Χ. που ανέλαβε οΣόλων να συμβιβάσει τα αντιμαχόμενα μέρη παρακαλώντας τους "εναγείς" να υποβληθούν οικειοθελώς στη κρίση τριακοσιομελούς δικαστηρίου που θα αποφασίσει σχετικά. Οι Αλκμαιονίδες προ αυτής της κατακραυγής δέχτηκαν και το δικαστήριο εκείνο με κατήγορο τον Μύρωνα τον Φλυέα τους καταδίκασε σε εξορία. Αποφάσισε μάλιστα να εκταφούν όσοι εν τω μεταξύ είχαν πεθάνει και να θαφτούν έξω από τη πόλη.

Αν και εκτελέστηκε η απόφαση εκείνη το αγος εξακολουθούσε να υφίσταται και φοβερή ασθένεια, λοιμός έπληξε την Αθήνα, με πολλούς θανάτους, τον οποίο οι πολίτες θεώρησαν ως θεία δίκη για το έγκλημα. Τότε λέγεται πως πάνω από τη πόλη εμφανίσθηκαν να πλανώνται ψυχές νεκρών (φαντάσματα) και ένας δεισιδαίμονας φόβος κατέλαβε τους Αθηναίους. Την ίδια περίοδο ο Κύλωνας ξεσήκωσε τους Μεγαρείς εναντίον των Αθηναίων και κατάφεραν να καταλάβουν την Σαλαμίνα προκαλώντας καταστροφές και στην υπόλοιπη Αττικη.

Μετά απ΄ αυτά ρωτήθηκε το Μαντείο των Δελφών το οποίο και έδωσε εντολή να γίνει πλήρης καθαρμός υπό τις οδηγίες του τότε φιλόσοφου αλλά και ιερέαΕπιμενιδη που έμενε όμως στην στη Φαιστό στην Κρήτη. Τότε στάλθηκε στη Κρήτη εσπευσμένα ο Αθηναίος Νικίας ο Νικαράτου με ιερό πλοίο, πιθανώς τηΠάραλο ο οποίος προσκάλεσε τον Επιμενίδη στην Αθήνα πράγμα που δέχθηκε και τον ακολούθησε. Σημειώνεται πως μόλις ο Επιμενίδης έφθασε στο λιμένα της Μουνιχίας, και αντίκρισε τον λόφο της Μουνιχίας προφήτεψε τον πραγματικό κίνδυνο της Αθήνας.

Ο Επιμενίδης φθάνοντας στην αρχαία Αθήνα και βλέποντας τον χώρο έδωσε αμέσως εντολή να συγκεντρώσουν πάνω στον Αρειο Παγο μαύρα και λευκά πρόβατα τα οποία στη συνέχεια άφησαν ελεύθερα διατάζοντας να τα παρακολουθούν και όπου σταματήσει καθένα εξ αυτών εκεί να ιδρύεται (στήνεται) βωμός και να θυσιάζεται. Μετά την εκτέλεση των οδηγιών αυτών του Επιμενίδη οι θεοί μαλάκωσαν και το άγος εξέλιπε. Οι Αθηναίοι τίμησαν ιδιαίτερα τον Επιμενίδη προσφέροντάς του μεγάλες αμοιβές και δώρα πλην όμως εκείνος αρκέσθηκε μόνο σε ένα κλώνο ελαίας.

Και εδώ οφείλουμε να συμπληρώσουμε μια λεπτομέρεια στην παραπάνω πραγματική ιστορία που παραλείπεται (εσκεμμένως;). Μια παράληψη η οποία στηρίζει το μύθευμα του Παύλου και των υποστηρικτών αυτού, περί βωμού προς τον άγνωστο θεό. Βεβαίως και υπήρχαν βωμοί προς τον άγνωστο θεό. ΟΧΙ όμως για τον λόγο που υποστηρίζουν κάποιοι. Είδαμε πιο πάνω πως η εντολή του Επιμενίδη ήταν «όπου σταματήσει καθένα εξ αυτών (των προβάτων) εκεί να ιδρύεται (στήνεται) βωμός και να θυσιάζεται. Αυτό που παραλείπεται είναι ότι ο βωμός που θα ιδρύεται (κατ εντολή του Επιμενίδη) θα ιδρύεται προς τιμήν του θεού ο οποίος έχει ναό κοντά στο σημείο του νεοϊδρυθέντος βωμού. Σε αρκετά από τα σημεία αυτά δεν υπήρχε κοντά ναός και έκριναν, στους απομακρυσμένους βωμούς, να μη δοθεί κάποιο όνομα ώστε να μην αδικηθεί κάποιος θεός και για την αποφυγή λάθους ονομάστηκαν «τω αγνώστω θεώ».

Ιδού: Εκ του Αθανασίου Σταγειρίτη και εις τον 2ον τόμο του έργου "Ωγυγία ή Αρχαιολογία", σελίδα 141, στο κεφάλαιο "Περί των Αγνώστων Θεών" διαβάζουμε τα κάτωθι:
«Τούτων των Αγνώστων Θεών την λατρείαν εισήγαγεν ο Επιμενίδης εις τους Αθηναίους πρώτον, ως και εν άλλοις είρηται, ολίγον προ του Μηδικού πολέμου, δια την εξής αιτίαν. Κύλων ο Ολυμπιονίκης, ο Αθηναίος, γαμβρός ων του Θεαγένους τυράνου των Μεγάρων, και άνθρωπος επιφανής, ηθέλησε να αρπάση την τυραννίαν των Αθηνών, και δια τούτο κατέλαβε την ακρόπολιν, έχων και άλλους πολλούς συνωμότας, βοηθούμενος και υπο του πενθερού. πολιορκηθέντες δε ηναγκάσθησαν, και κατέφυγον ικέται εις το άγαλμα της Αθηνάς. Οι δε Αθηναίοι πρώτον μεν υπεσχέθησαν, να μη τους φονεύσωσιν, έπειτα τους εφόνευσαν όλους. τινές δε κατέφυγον και εις τον βωμόν των Σεμνών Θεών, ως και αυτός ο Κύλων, και ο αδελφός αυτού, πλην εφόνευσαν και αυτούς. Και τούτο ήτον το θρυλλούμενον κυλώνειον άγος, το οποίον κατετάραττε τας Αθήνας ύστερον με διαφόρους δυστυχίας, επειδή ωργίσθη η Αθηνά, δια τον φόνον των ικετών αυτής. Οι δε φονείς των φονευθέντων τούτων και οι απόγονοι αυτών ωνομάσθησαν εναγείς, τους οποίους εδίωξαν ύστερον εκ της πόλεως. Τέλος δε, θλιβόμενοι οι Αθηναίοι υπό νόσου σφόδρας, έλαβον χρησμόν, να καθαρίσωσι την πόλιν. Όθεν ακούοντες τον Επιμενίδην άνθρωπον θεοφιλή, έπεμψαν εις την Κρήτην πλοίον και τον Νικίαν του Νικηράτου, να καλέση αυτόν. Έλθων ουν ο Επιμενίδης κατά την τεσσαρακοστήν έκτην ολυμπιάδα, εκάθηρε την πόλιν, και έπαυσε τον λοιμόν οίτω. λαβών πρόβατα λευκά και μέλανα τα έφερεν εις τον Άριον Πάγον. έπειτα απολύσας αυτά παρήγγειλε, να τα ακολουθήσωσιν άνθρωποι διωρισμένοι και όπου σταθή έκαστον, εκεί να το θυσιάσωσιν εις τον θεόν εκείνον, εις τον οποίον ανήκει το πλησιέστερον ιερόν.Επειδή δε εστάθησαν, και εθυσιάσθησαν εις τας πεδιάδας, όπου δεν ήτον ιερά, έκτισαν εκεί βωμούς ανωνύμους και έλεγον αυτούς των Αγνώστων θεών. Όθεν και μόνο εις την Αττικήν είχον βωμούς οι Άγνωστοι θεοί, και μάλιστα προς τον Φαληρέα λιμένα. Ύστερον δε έκτισαν και εις την Ολυμπίαν.»

Διατυμπανίζεται πως οι αρχαίοι έλληνες είχαν βωμό αφιερωμένοστον άγνωστο θεό, επειδή …λένε, περίμεναν κάτι άλλο. Αυτό μπορεί να σταθεί μόνο με άγνοια της ιστορίας με έλλειψη ενδιαφέροντος για έρευνα και με ευκολοπιστία χωρίς αποδείξεις. Και να πως έχουν τα πράγματα μέσα από ιστορικές πηγές.