Μια συγκέντρωση από όσους θυμούνται τη Μυρτώ

Περισσότεροι από 500 εθνικιστές αλλά και απλός λαός έδωσαν το παρών μετά τις 7 το απόγευμα και μέχρι τις 9 και μισή το βράδυ του Σαββάτου (1/9/2012), σε μια συγκέντρωση συμπαράστασης για τον τραυματισμό και τον βιασμό της 15χρονής Μυρτώ στην Πάρο από τον Πακιστανό μετανάστη. Ο κόσμος αυθόρμητα πήγαινε στη συγκέντρωση, συμμετείχε, φώναζε συνθήματα και έφευγε. Η συγκέντρωση έγινε μετά από κάλεσμα στο ίντερνετ. Μαζεύτηκαν στο πάνω μέρος της πλατείας Συντάγματος και φώναζαν συνθήματα ενώ έψαλλαν και τον εθνικό ύμνο. Δεν υπήρχε κάποια οργάνωση ή πολιτικό κόμμα που να έχει τον συντονισμό των συγκεντρωμένων. Παρόλα αυτά ο κόσμος φώναζε δυνατά τα συνθήματα εναντίον των ξένων και κατά του πολιτικού συστήματος.

Τα συνθήματα ήταν εθνικιστικά, υπέρ του φυλετικού σοσιαλισμού και κατά του καπιταλισμού, όπως «κεφάλαιο και ξένοι φονιάδες ενωμένοι» και άλλα ενάντια σε μπάτσους και πολιτικούς.

Η ασφάλεια αλλά και το πολιτικό σύστημα είχε στείλει κάμερες να καταγράψουν τα πρόσωπα, αλλά με έξυπνη κίνηση τακτικής και αυτοπροστασίας τα άτομα απλώθηκαν κατά μήκος του πεζοδρομίου της πλατείας Συντάγματος και στο κάτω μέρος της πλατείας υπήρξαν πηγαδάκια όπου έγιναν πολιτικές ζυμώσεις. Κάποια στιγμή έκαναν την εμφάνισή τους 4 διμοιρίες των ΜΑΤ από τα πλάγια της πλατείας, από την πλευρά του ξενοδοχείου της Μεγάλης Βρετανίας και από την κάτω πλευρά αλλά αμέσως οι συγκεντρωμένοι συσπειρώθηκαν ανέβηκαν τα σκαλιά και μαζεύτηκαν στο πάνω μέρος της πλατείας. Τότε τα ΜΑΤ βλέποντας όλο τον κόσμο συγκεντρωμένο σε πυκνή διάταξη και να φωνάζει σαν μια γροθιά υποχώρησαν. Η εμφάνιση 4 διμοιριών ΜΑΤ είναι και μια απάντηση στους προπαγανδιστές και στους διεθνιστές λάτρεις των μεταναστών ότι ήταν μια ολιγομελή συγκέντρωση. Οι Πακιστανοί που έκαναν αντισυγκέντρωση μη γνωρίζοντας τους δρόμους και τα στενά της Αθήνας δεν κατάφεραν να προσεγγίσουν την πλατεία Συντάγματος.

Βέβαια η συγκέντρωση αυτή δεν θύμιζε σε τίποτα την ανάλογη συγκέντρωση που υπήρξε πριν λίγα χρόνια για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους. Αυτό δείχνει ότι ακόμη ο ελληνικός λαός συνεχίζει να υποτάσσεται στις εντολές αυτού του πολιτικά διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, που παίζει το πολιτικό θέατρο και έχει μοιράσει ρόλους (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εξουσία, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και Αντίφα διαμαρτυρία). Επίσης σημαντικό ρόλο παίζει και ότι το 15χρονο κορίτσι θύμα δεν ανήκε στις τάξεις του «αντίφα – αντιεξουσιαστικού χώρου». 

Ο φόβος για επεισόδια ήταν αστείος και τον ανέπτυξαν κυρίως παρακρατικά κέντρα της ασφάλειας, αφού κανένας δεν θα τολμούσε να αγγίξει κάποιον που διαμαρτύρεται για τον βιασμό και τραυματισμό ενός ανήλικου κοριτσιού. Αν το έκανε θα σήμαινε ότι υποστηρίζει την παιδεραστία και τη βία κατά των ανηλίκων. 

Αυτό που δημιουργεί μεγάλες εντυπώσεις και δείχνει ότι το θέμα θέλουν να το θάψουν κέντρα εκτός Ελλάδας είναι η στάση που είχαν ανακριτής και εισαγγελέας υπέρ του Πακιστανού. Από τον εντοπισμό του και μετά ξεκίνησε ένα «γαϊτανάκι» με πολλούς εμπλεκόμενους που εξηγούν γιατί το ανθρωπόμορφο τέρας έτυχε ειδικής μεταχείρισης τόσο από τις αστυνομικές αρχές, όσο και από τη Δικαιοσύνη, που τον έκαναν με το ζόρι 19 ετών για να τον στείλουν στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα και από εκεί σε δίκη που δεν ξέρουμε καν πότε θα γίνει. Ακόμη άθλια εντύπωση προκαλεί η στάση των Δικαστών που άφησαν ελεύθερους τους επιχειρηματίες στους οποίους εργάζονταν ο Πακιστανός.
Φ.

του Στέφανου ''Linassos''

Ένας από τους εμφανέστερους τρόπους που υπάρχουν προκειμένου να αντιληφθεί κανείς τον μετασχηματισμό της κουλτούρας, της παραγωγής, της πολιτικής και της ζωής εν γένει, που συντελέστηκε με την έλευση της Νεωτερικότητας (σε σύγκριση με τις παραδοσιακές κοινωνίες) είναι η εστίαση στον τομέα της δικαιοσύνης. 

 

Ανατρέχοντας στο παρελθόν, και στις προ-νεωτερικές εποχές, θα συναντήσουμε την παρεχόμενη από τις αρχές δικαιοσύνη να συνδέεται στενά με το κοινό περί δικαίου αίσθημα και με την Ιδέα του Δικαίου. Του Δικαίου ως κατάστασης αρχετυπικής, που υφίσταται όταν ο καθένας λαμβάνει αυτό που αξίζει.

 

Στα πλαίσια αυτής της αντίληψης, η εκδίκηση αποτέλεσε περίπτωση ενδεχόμενη και αποδεκτή. Γινόμενη αντιληπτή ως άγρυπνος τιμωρός του κάθε ενδεχόμενου αδικίας, διαπότιζε τις πολιτικές νοοτροπίες και διαχεόταν στις δικαστικές αποφάσεις.

 

Αντίθετα με την παραδοσιακή αντίληψη του Δικαίου, στην Νεωτερικότητα επικράτησε η εργαλειακή εφαρμογή της δικαιοσύνης. Κανονισμοί κωδικοποιημένοι διαμορφώνουν το πλαίσιο διαβίωσης σε «μηχανοποιημένα συμβολαιακά κράτη», που πάσχουν από έλλειψη εθνικής και κοινοτικής οργανικότητας, όντας αρθρωμένα σε υλιστικούς αρμούς και βρισκόμενα σε κατάσταση αντίθεσης με την παραδοσιακή πνευματικότητα.

 

Το ελλαδικό κράτος της Μεταπολίτευσης αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα μιας τέτοιας απόπειρας για απόσβεση του ζωντανού στοιχείου της εθνικής οργανικότητας και της μετάβασης σε μια κατάσταση νεωτερικού τύπου. Ωστόσο, πέρα από το γενικότερο αυτό χαρακτηριστικό η ελληνική κοινωνία βρέθηκε αντιμέτωπη με μια ακόμη παράμετρο. Το νεωτερικό ελλαδικό κράτος μπορεί να είναι υλιστικό και μηχανιστικό, ωστόσο – αντίθετα με εκείνα της υπόλοιπης Ευρώπης – είναι ταυτοχρόνως αδύναμο. Αδύναμο λόγω εξωτερικών γεωπολιτικών συνθηκών αλλά και δέσμιο εσωτερικών κατεστημένων (τα οποία εμφορούνται από ακόμη περισσότερο νεωτερικές αντιλήψεις).

 

Η εν λόγω αδυναμία έγινε ορατή στην περίπτωση του ειδεχθούς εγκλήματος που διέπραξε Πακιστανός λαθρομετανάστης εις βάρος ενός δεκαπεντάχρονου κοριτσιού σε νησί του Αιγαίου. Πεποίθησή μου είναι πως το χειρότερο έγκλημα που μπορεί κανείς να διαπράξει είναι η ατίμωση συνανθρώπων του, ιδίως μάλιστα όταν αυτή γίνεται κατόπιν σχεδιασμού. Ως ρομαντικός και παραδοσιοκράτης δεν διστάζω να υποστηρίξω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις μια υγιής κοινωνία θα έπρεπε να αφήνει χώρο στην εκδίκηση. Επειδή, όμως, δεν ζούμε σε μια τέτοια εποχή, αλλά αντιθέτως βρισκόμαστε σιδηροδέσμιοι του νεωτερικού πλαισίου, θα περίμενε κανείς να εφαρμοστεί ο τυποποιημένος κανονισμός στην περίπτωση του συλληφθέντα εγκληματία.

 

Ωστόσο, το ελλαδικό κράτος δεν έκανε ούτε αυτό! Υποταγμένο στην αριστεροκρατία της Μεταπολίτευσης και δειλό στην συμπεριφορά του προς τις άλλες χώρες (με ορισμένες εκ των οποίων ο εγκληματίας φαίνεται να συνδέεται), νόθευσε στοιχεία της υπόθεσης και αντί να προφυλακίσει το πακιστανικό κτήνος σε κάποιο ίδρυμα ενηλίκων, το έστειλε «για διακοπές» σε φυλακές ανηλίκων.

 

Ως εκ τούτου, η συγκέντρωση του Σαββάτου που είχε χαρακτήρα διαμαρτυρίας για την ιδιότυπη ασυλία προς τον εγκληματία, καταδίκης του εθνοδιαλυτικού φαινομένου της μετανάστευσης και –κυρίως – συμπαράστασης προς την οικογένεια της άτυχης μικρής που έπεσε θύμα των ορέξεων του δράστη, τράβηξε το ενδιαφέρον μου. Έτσι, αγνοώντας τις απειλές κάποιων ανεκδιήγητων της Αριστεράς και του Αναρχισμού, που έκαναν αντιδιαδήλωση υποστήριξης του βιαστή-δολοφόνου(!), γύρω στις 20:00 βρέθηκα στην πλατεία Συντάγματος.

 

Η συγκέντρωση είχε προαναγγελθεί από ανεξάρτητους πολίτες σε ηλεκτρονικό μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η έλλειψη οργάνωσης και η αρχική αδυναμία στιβαρής παρουσίας στον χώρο. Η αστυνομία, υπηρετώντας για άλλη μια φορά τον υπουργό της και όχι την ελληνική κοινωνία, έκανε ότι μπορούσε προκειμένου να ματαιωθεί η συγκέντρωση. Ωστόσο, υπολόγισε χωρίς τον ξενοδόχο ή μάλλον χωρίς την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Γιατί τελικά, οι 250 με 300 πολίτες που παραβρέθηκαν στην συγκέντρωση, υπό τις οδηγίες του Σταμάτη που αναδείχτηκε σε κεντρικό συντονιστή, αυτοοργανώθηκαν αποτελεσματικά και τελικά η συγκέντρωση εξελίχθηκε ομαλά και με παλμό.

 

Νομίζω ότι αξίζει μια μνεία στον επικεφαλής της Λέσχης μας, ο οποίος πέρα από την πολύχρονη πλέον πνευματική του προσφορά, έδειξε σε συνθήκες έλλειψης χρόνου και σχεδιασμού, καθώς επίσης και σε καταστάσεις πίεσης, τί σημαίνει να έχει κανείς ηγετικά γνωρίσματα.

 

Για πρώτη φορά ακούστηκαν συνθήματα χωρίς παρωχημένες ακροδεξιές υστερίες αλλά με εθνικιστικό κοινωνισμό ρομαντικής υφής, που με ταξίδευσαν σε εποχές πραγματικών κοινωνικών ενθουσιασμών. Πολλά συγχαρητήρια στους ανεξάρτητους πολίτες και στις αυτόνομες ομάδες που βρέθηκαν στην συγκέντρωση. Αλληλεγγύη και συμπαράσταση στην οικογένεια της μικρής. Κάτι τόσο φρικτό μπορεί να συμβεί πια σε κάθε οικογένεια.

 

Υψώνοντας τα πνευματικά μας ξίφη και με την Μνήμη μας ζωντανή, δίνουμε υπόσχεση για επιστροφή στο μέλλον που προσδοκούμε!