ΕΙΣ ΤΑΣ ΡΙΖΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

Εἰς τό βιβλίον τῆς «Νέας Ἑλληνικής Γραμματικῆς» διά τήν Ε’ καί ΣΤ’ Δημοτικοῦ διδάσκεται πλέον πῶς τά φωνήεντα εἶναι πέντε καί τά σύμφωνα 18. Συγκεκριμένα καί σύμφωνα μέ καταγγελίαν τοῦ συλλόγου διδασκάλων Ἀνατολικῆς Ἀττικῆς καταργοῦνται τό «η» καί τό «ω», προστίθεται ὡς φωνῆεν ἡ δίφθογγος «ου», καταργοῦνται τά διπλά σύμφωνα «ξ» καί «ψ» ἑνῶ προστίθενται ὡς νέα καί αὐτόνομα σύμφωνα τὀ «ντ», τό «μπ» καί τό «γκ».
Ταυτόχρονα, ἡ νέα διδασκαλία τῆς «Νέας Ελληνικῆς Γραμματικῆς» εἰσάγει τήν ἀμφίβολην συζήτησην γιά φθόγγους φωνηεντικούς (!) μέ πέντε λατινικά γράμματα (a, e, i, o, u) καί διά 12 γράμματα, ἐκ τῶν ὁποίων 7 εἶναι μονά γράμματα (ε, ο, η, ω, α, ι, υ) καί πέντε διγράμματα (ει, οι, υι, αι, ου). Προφανῶς ἀναφέρεται εἰς πέντε (ἀπό τίς ὀκτώ κύριες) παλαιές διφθόγγους, χωρίς νά μᾶς φωτίζει κανείς διατί παραλείπονται οἱ ἄλλες τρεῖς κύριες (αυ, ευ, ηυ) ἀγνοῶντας ἤ παραμερίζοντας τίς τρεῖς καταχρηστικές.
Ἐπειδή δέν πρόκειται διά μίαν ἀπλήν γλωσσολογικήν άποψιν ἠ ἄσκησιν.
Ἐπειδή κατά τά φαινόμενα εἶναι μέγα παιδαγωγικόν λάθος;! νά ἐπιχειρεῖται ἀκουσίως ἤ ἑκουσίως μία τόσο ἐλεεινή σύγχυση, καί ἀσάφεια στό θεμελιώδες μάθημα τῆς διδασκαλίας τῶν γραμμάτων τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης μέ τήν σύμμιξιν Ἑλληνικῶν καί λατινικῶν χαρακτήρων.
Ἐπειδή ὄλα δείχνουν καί μᾶς κάνουν νά ὑποψιαζόμαστε πῶς τά πράγματα ὁδηγοῦνται καί καθοδηγοῦνται ὕπουλα καί ταχέως εἰς τήν λεγομένην φωνητικήν γραφήν καί κατ’ ἐπέκτασιν εἰς τήν ἀντικατάστασιν τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου ἀπό τό Λατινικόν, ὅπως θεαματικά, προοϊμιακά ὅσον καί προκλητικά φαίνεται ἀπό τά εἰσαγόμενα νέα σύμφωνα «μπ, ντ, γκ».
Ἐπειδή τά γράμματα, τά φωνήεντα καί σύμφωνα καί αἱ δίφθογγοι, εἶναι ὁ πυρήνας καί ἡ καρδιά τοῦ συστήματος σκέψεως, ὁμιλίας καί ἐπικοινωνίας, πού λέγεται Ἑλληνική γλῶσσα, καί τυχόν τραυματισμός τους, εἶναι αὐτομάτως θανάσιμος, διά τήν ἴδιαν τήν γλῶσσαν.
Ἐπειδή εὐτυχῶς, ὑπῆρξε καί ὑπάρχει ὡς ὁδηγός ἀξεπέραστος, ἡ Γραμματική τοῦ Ἀχιλλέως Τζαρτζάνου, ἑνῶ τά πειραματικά κακέκτυπα γραμματικής, ἀρκετήν ζημίαν ἔχουν ἐπιφέρει εἰς τήν γλῶσσαν μας, χάριν τῆς ματαιοδοξίας, καί τῆς ἰδιοτελοῦς καινοτομίας τῶν «συγγραφέων».
Ἐπειδή τό θέμα εἶναι σοβαρό καί μέγα, καί δέν μπορεῖ νά περιορισθῇ εἰς τήν ἀποκλειστικήν ἀρμοδιότηταν καμμιᾶς «Ἐπιτροπῆς», κανενός «Ἰνστιτοῦτου», καί κανενός Πανεπιστημιακοῦ «Τμήματος», ἀλλά πρέπει νά θεωρηθῇ ὡς ἐθνικόν ζήτημα, πού ἀφορᾶ ὅλην τήν ἀκαδημαϊκήν κοινότηταν, καί κατ’ ἐξοχήν τήν ἐμβληματικήν, καί οὐσιαστικήν μονάδαν κῦρους, ὅπως εἶναι ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, προφανῶς ὅλους τούς διανοουμένους, καί εἰς τελευταῖαν άνάλυσιν ὁλόκληρον τόν Ἑλληνικόν λαόν, παρεκτός τοῦ τραγικοῦ γεγονότος ὅτι δέν υπάρχει ἄρθρο εἰς τό Σύνταγμά μας (ὅπως τό 107 τοῦ Συντάγματος τοῦ 1952 τό ὁποῖον κακουργηματικά καί ὀλέθρια κατηργήθη εἰς τό Σύνταγμα τοῦ 1975) πού νά προβλέπει τήν διατήρησιν, τήν προστασίαν, τό ἀναλλοίωτον καί τό ἀπαραβίαστον τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης ὡς ἀδιάσπαστου στοιχεῖου τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητος καί τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ.
Ἐπειδή εἶναι ἕνα θέμα ἀμέσου προτεραιότητος διά κάθε Ἕλληνα, θέλω νά προτείνω σέ ὅλους ὅσους δραστηριοποιοῦνται εἰς τό ὄραμα τῆς ἀφυπνήσεως τῶν Ἑλληνικῶν συνειδήσεων (Ἑπανελλήνισις) ἐκτός ἀπό ταίς ὅποιες κινητοποιήσεις καί ἐνημερώσεις νά έγκαλείψουν τήν Δημοτικήν ἀφοῦ εἶναι ἤδη ἀνεπαρκής καί ἀκατάλληλη ὡς μέσον Ἑλληνικής ἐκφράσεως, καί σκέψεως, καί νά ἐπιστρέψουν εἰς τήν ἀπλήν καθαρεύουσαν, μέ τό πολυτονικό σύστημα, ἔτσι αἱ λέξεις καί αἱ ἔννοιαι θά ἀποκτήσουν τήν πραγματικήν σημασίαν των, (καθομιλουμένη) πρό τοῦ 1975. Ἄλλωστε δέν ἔχουν πρόβλημα, ἀφοῦ μελετοῦν φιλοσοφικά κείμενα, εἶναι κάτοχοι τῆς ὁρθής γραφῆς καί ἐκφράσεως. καθῶς καί νά παροτρύνουν τά μέλη καί φίλους πρός τήν σωστήν κατεύθυνσιν, προκειμένου νά ἀποκτήσουν τό μεγαλύτερο καί σημαντικότερο ἐφόδιο πού ὑπάρχει, τήν γνώσιν τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης. (κυκλοφοροῦν τά τελευταία χρόνια ἐκατοντάδες ἄθλιες μεταφράσεις -παραφράσεις εἰς τήν δημοτικήν). Εὐελπιστῶ ὅτι τουλάχιστον μία μερίδα σοβαρῶν Ἑλλήνων θά κατανοήσει τήν ἔκκλησίν μου.
Τάσος Γκολέμης