Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑΣ

ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ

από Χριστοδουλάκη Θ., ψυχίατρο


www.sos-sygapa.eu

Θυμάμαι, πολλά χρόνια πριν, όταν ήμουν παιδί,  οι εορτές ήταν γνωστές και συγκεκριμένες. Και θυμάμαι επίσης-είμαι απόλυτα σίγουρος γι’αυτό-ότι είχα και μητέρα και πατέρα με τους οποίους συνδεόμουνα συναισθηματικά. Θυμάμαι μάλιστα, ότι είχε «άλλη» γεύση η σχέση μου με την μητέρα και άλλη με τον πατέρα. Και οι δύο όμως ήταν έντονες…
Αρκετά χρόνια αργότερα, αυτές οι βεβαιότητες, ανατράπηκαν !
 Κάποιος Άγιος Βαλεντίνος, άρχισε να απειλεί την γνησιότητα των συναισθημάτων μου,  για τον εφηβικό μου έρωτα, στη μικρή πιθανότητα που τον ξεχνούσα και το χειρότερο τόνοι ενοχών με κατέκλυζαν, όταν οι αφίσες στις προσόψεις των ανθοπωλείων μου υπενθύμιζαν την ανυπέρβλητη αξία της μάνας. Δεν σας κρύβω ότι πολλές φορές, η Αγιότης του Βαλεντίνο συνειρμικά με οδηγούσε στη μητρική Αγιότητα.
Για να είμαι ειλικρινής, ο εορτασμός της γιορτής της μητέρας, με έκανε πάντα νευρικό. Μου δημιουργούσε μια αγωνία, μη τυχόν και ξεχάσω τα λουλούδια γιατί αυτό θα σήμαινε-τι άραγε ;
Αργότερα, προσετέθησαν και άλλοι παρόμοιοι εορτασμοί. Γιόρταζαν οι φώκιες, οι πόλεις χωρίς αυτοκίνητα, οι άκαπνες ημέρες, οι άρρωστοι, οι υγιείς, τα βουνά οι κάμποι και τόσα άλλα…
Πραγματικά ήμουν ευτυχισμένος, διότι ζούσα σε ένα κόσμο καθημερινής γιορτής.
Άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά επίσης, να γίνω ανθοπώλης. Με τόσες γιορτές το μέλλον μου θα ήταν λαμπρό.
Τα χρόνια όμως πέρασαν κι όταν όπως λένε ωρίμασα, κατάλαβα την αξία όλων αυτών των εορτασμών! Είναι μου είπαν συμβολικοί, για να στρέψουν τη προσοχή του του κόσμου σε πράγματα που έχουν αξία στη ζωή. Η αλήθεια είναι, ότι ιδιαίτερες αλλαγές δεν είδα όλα αυτά τα χρόνια, όμως σκεφτόμουνα ότι αλλαγές δεν γίνονται από τη μία ημέρα στην άλλη. Ήμουν πεπεισμένος ότι χρειαζόντουσαν περισσότεροι εορτασμοί, για να αφυπνισθεί η κοινωνία.
Έτσι λοιπόν, τα χρόνια περνούσαν, οι γιορτές πλήθαιναν αλλά οι αλλαγές προς το καλύτερο, αργούσαν απελπιστικά !
Οι φώκιες μειώθηκαν, οι πόλεις γέμισαν πολλαπλάσια αυτοκίνητα, οι καπνιστές αυξήθηκαν, τα δάση καιγόντουσαν με συνέπεια  κάθε χρόνο κι εγώ άρχισα να στηρίζω τη τελευταία μου ελπίδα στη γιορτή της μητέρας.
Δεν μπορεί, σκέφθηκα, κάτι θα προσέφεραν τα τόσα λουλούδια που κουβάλησα όλα αυτά τα χρόνια …
Η αλήθεια είναι, ότι την μέρα εκείνη, χαιρότανε. Ήταν μια αναγνώριση της προσφοράς της στη κοινωνία και σε μας τα παιδιά της ιδιαιτέρως.
 Όμως η σχέση μας, είχε δομηθεί από τη στιγμή της σύλληψης, από τον τρόπο που η γυναίκα αυτή επιθύμησε ένα παιδί και από τη σχέση που ανέπτυξε μαζί του. Την βόηθησε και η εποχή της. Δεν είχε συγκρούσεις εσωτερικές, δεν είχε ασάφειες στο ρόλο της και γνώριζε καλά ότι η ισορροπημένη  ανάπτυξη  απαιτεί και τον αρσενικό πόλο.
Γι’ αυτό και οι αναφορές της στον πατέρα –ο λόγος της γι αυτόν- πάντα σου άφηναν την αίσθηση του σημαντικού, ακόμα κι όταν «τα είχε» μαζί του !
Όλα αυτά, ήρθαν στο μεσήλικο πια μυαλό μου, βλέποντας ότι πολύ αργότερα, προσετέθη και η γιορτή του πατέρα.
Αναρωτήθηκα γιατί οι μητέρες απετέλεσαν πιο «πιασάρικο» θέμα, ενώ οι πατέρες έπεσαν στη μάχη των λουλουδιών αργότερα ;
Νομίζω ότι ακολούθησαν την ιστορία αυτού του κόσμου.
Είναι η τάση της κοινωνίας που ζούμε, να στηρίζει την ύπαρξη της κυρίως στο βιολογικό, στην αναπαραγωγή του είδους.  Είναι η επιστήμη, που με τη θαυμαστή της πρόοδο, οδηγεί την αναπαραγωγή από την μονογονεική οικογένεια στην επιστημονικά πια εφικτή εξαφάνιση του χρωμοσώματος «ψ». Στην Ιαπωνία συνέβη αυτό το θαύμα, να ξεγελάνε το ωάριο και να το οδηγούν σε γονιμοποίηση χωρίς σπερματοζωάριο !!!
Η μητρότης, κερδίζει συνεχώς έδαφος και η πατρότης το χάνει, γιατί αυτό που έχει αξία είναι «τα παιδιά». Τα παιδιά σαν ο επόμενος κρίκος, στην αλυσίδα της αέναης αναπαραγωγής.
 Κι όμως, υπάρχουν φάλαινες που αυτοκτονούν για λόγους «ποιότητας ζωής»…
 Χάνει έδαφος, μέσα από τον τρόπο που οι γυναίκες αντιλαμβάνονται το άλλο φύλο, το χάνει μέσα από τις διαφημίσεις που μετατρέπουν τους άνδρες σε κάτι «ανάμεσα» στα δύο φύλα, το χάνει στη σεξουαλικότητα που μη ξέροντας τη κοστούμι να φορέσει μετατρέπεται σε σεξουαλική πράξη, το χάνει σε νομικό επίπεδο μετατρεπόμενη σε επικουρική λειτουργία και τέλος το «χάνει» γενικώς…
Αναλογίζομαι, ένα κόσμο χωρίς όλους εμάς, όχι τόσο στο πραγματικό όσο κυρίως στο συμβολικό επίπεδο. Πως αλήθεια θα ισορροπεί  με ένα πόδι ατροφικό ;
Και κυρίως τι θα αναπαράγει; Ποια ψυχική μετάλλαξη θα αναδείξει αυτή η σύγχρονη τάση  μείωσης και πολλές φορές νομικού αποκλεισμού της πατρικής λειτουργίας ;
Οι περισσότεροι άνδρες αγνοούν τι στη πραγματικότητα σημαίνουν όλ΄αυτά.
Το καταλαβαίνουν μόνο εάν χρειασθεί να έρθουν σε νομική αντιπαράθεση με την μητρότητα ή πολλά χρόνια αργότερα βλέποντας τις κόρες τους, απελπισμένες κοντά στα 35, να ψάχνουν εναγωνίως για «ένα άνδρα» προκειμένου, όχι να αγαπήσουν, αλλά να αποκτήσουν πρόσβαση στη μητρότητα…

Εάν λοιπόν δεν θέλουμε, ο εορτασμός της ημέρας του πατέρα να αποτελέσει ένα ακόμη άλλοθι, σε μία κοινωνία που τα επουσιώδη αποτελούν «είδηση», τότε θα πρέπει πρώτα να ασχοληθούμε με την ουσία των πραγμάτων και αργότερα, όταν και εάν υπάρξει λόγος αρχίζουμε και τα πανηγύρια…

Χριστοδουλάκης Θ., Ψυχίατρος, Διευθυντής ψ. κλινικής, Διεθνής Ψυχ. Εταιρία

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου