Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ

Σας αποστέλλω μια απάντηση μου σε όσους δημοσιογράφους του συστήματος θεωρούν ότι ο σεβασμός κερδίζεται και δεν επιβάλλεται. Κάνουν (σκόπιμα) λάθος. Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ. Ναι, ο σεβασμός επιβάλλεται. Επιβάλλεται από την θέση, το αξίωμα, την ηλικία, τη συγγενική σχέση ή την επαγγελματική θέση. Πάνω από όλα, τον επιβάλλουν οι θεσμοί. Σαφώς και δεν πρέπει να επιβάλλεται με τη βία, αλλά η μη έκφραση σεβασμού πρέπει και να τιμωρείται. Όσο αγενής μπορεί να είναι κάποιος ο οποίος επιβάλλει την έκφραση του σεβασμού, άλλο τόσο και περισσότερο αγενής είναι αυτός ο οποίος δεν εκδηλώνει τον απαιτούμενο σεβασμό. Και σίγουρα αυτός ο οποίος δεν σέβεται πρέπει να τιμωρείται. Γιατί τότε την έλλειψη παιδείας και τρόπων συμπεριφοράς θα την διαδεχτεί η ατιμωρησία και η ασυδοσία. Στο λεωφορείο δίνουμε τη θέση μας σε ηλικιωμένο, όχι γιατί έχει κερδίσει το σεβασμό μας, αλλά γιατί το επιβάλλει η διαφορά της ηλικίας μας. Στο δικαστήριο σηκωνόμαστε με την είσοδο του δικαστή, όχι γιατί έχει κερδίσει αυτός το σεβασμό μας (μήπως θα έπρεπε να ζητάμε και βιογραφικό του, ή να τον ζήσουμε κανά δυο χρονάκια  για να δούμε αν αξίζει το σεβασμό μας) αλλά γιατί το επιβάλλει ο θεσμός. Όταν είμαστε καλεσμένοι σε ένα σπίτι, οι στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς επιβάλλουν την έγερση και τον χαιρετισμό μας στον οικοδεσπότη.
Το πρόσφατο περιστατικό σε συνέντευξη τύπου κόμματος προκάλεσε «αλγεινή εντύπωση» γράφουν και αναφέρουν τα ΜΜΕ. Βεβαίως και προκάλεσε διότι έχουμε απωλέσει το ήθος, το μέτρο και το στοιχείο του σεβασμού. Δεν σεβόμαστε πλέον τίποτα. Ηλικιωμένοι όρθιοι σε ουρές αναμονής και δημόσιους χώρους με νεαρούς και νεαρές να χαχανίζουν σε αναπαυτικές καρέκλες, μαθητές να αντιμιλούν στους καθηγητές τους και στους γονείς τους, διπλές σειρές αυτοκινήτων στα φανάρια να διαχωρίζουν τους οδηγούς σε «έξυπνους» και «κορόιδα», γιατί λοιπόν όχι και δημοσιογράφοι να κάθονται στην είσοδο αρχηγού κόμματος και κοινοβουλευτικής ομάδος;
Δεν κρύβω, ότι αρχικά το συγκεκριμένο περιστατικό πρόσβαλλε την «αισθητική» μου. Είναι πολύ λογικό κατά την γνώμη μου διότι η αισθητική μας προσαρμόζεται στο περιβάλλον που ζούμε και στα ερεθίσματα του. Με μια δεύτερη σκέψη όμως γρήγορα κατάλαβα ότι εγώ ήμουν αυτός που είχε άδικο, ή μάλλον εγώ ήμουν αυτός που ξέχασε στιγμιαία τι σημαίνει σεβασμός και πότε αυτός επιβάλλεται.
Π.Π.