Πάρα πολλοί συμπατριώτες μας παρασύρονται από την ημιμάθεια που είναι σήμα κατατεθέν του νεωτέρου ελλαδικού κράτους και συγχέουν τον αστικό, πολιτικό κόσμο με τα άστεα, δηλαδή τις πόλεις-κράτη των αρχαίων Ελλήνων. Είναι μια σύγχυση που σκόπιμα καλλιεργείται κυρίως από τους εκπροσώπους της ελληνικής αστικής τάξης, οι οποίοι μέσω των φερεφώνων τους διαμορφώνουν την κοινή γνώμη.
Ας γίνει ξεκάθαρο ότι όταν μιλάμε για αστικό κόσμο και αστική, πολιτική τάξη εννοούμε τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που πιστεύουν και υπηρετούν την κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως αυτή διαμορφώθηκε στας Ευρώπας καθώς και τον οικονομικό φιλελευθερισμό με όλες τις αποχρώσεις του. Ακόμα και αν αυτές οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις λαμβάνουν άλλες ονομασίες για τους εαυτούς τους, όπως «σοσιαλιστές», «σοσιαλδημοκράτες», «κεντρώοι», «δεξιοί», «ακροδεξιοί», δεν παύουν να υπηρετούν το ίδιο αστικό σύστημα.
Και βέβαια πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι αρχαίες πόλεις-κράτη ήταν σαφέστατα εθνικοκοινωνικά και φυλετικά κράτη, με ότι αυτό συνεπάγεται σε σύγκριση με τους σημερινούς αστούς υπηρέτες της παγκοσμιοποίησης και του αντιφυλετισμού.
Στον σύγχρονη ελληνική ιστορία οι υπηρέτες τους «αστικού ιδεώδους» υπήρξαν πολλοί και σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Κατ’ αρχάς έχουμε τους πρώτους πρωθυπουργούς και τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο από την εποχή του Όθωνα και τις πρώτες ταραγμένες δεκαετίες του απελευθερωμένου νεοελληνικού κράτους. Η πολιτική αυτή τάξη, παρέμεινε στην ουσία ενεργή εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των «προστάτιδων» μεγάλων δυνάμεων και κρατώντας δέσμιο τον ελληνικό λαό, που διψούσε να εκπληρώσει την απελευθέρωση των αλύτρωτων Ελλήνων. Μετά την πτώχευση επί Τρικούπη και τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, ακολούθησε η επανάσταση του στρατού και του λαού στο Γουδί το 1909.
Αυτή η επανάσταση δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την δημιουργία νέων, πάντα αστικών δυνάμεων, όπως οι βενιζελικοί και οι βασιλόφρονες, με αποτέλεσμα τον δεινό εθνικό διχασμό με κατάληξη την Μικρασιατική Καταστροφή. Και εδώ οι ευθύνες και η προδοσία σύμπασας της αστικής τάξης είναι προφανής. Θα πρέπει εδώ να τονιστεί, ότι πλέον εμφανίζεται και δρα προδοτικά, όπως είναι σύμφυτο με την ιστορία του, το κομμουνιστικό κόμμα, που όπως έχει γίνει παραδεκτό λειτούργησε με σαφείς προθέσεις δολιοφθοράς κατά την επική αυτή εκστρατεία.
Αμέσως μετά την καταστροφή, ο ελληνικός αστικός κόσμος εξακολούθησε να κρατάει την Ελλάδα δέσμια των ξένων συμφερόντων, οδηγώντας στην εξαθλίωση τον λαό, ιδιαίτερα δε αν συνυπολογίσουμε την ύπαρξη προσφύγων. Συνέβη, λοιπόν, το παράδοξο, οι πρόσφυγες που θα είχαν κάθε λόγο να μισήσουν την κομμουνιστική ιδεολογία, εφόσον είναι γνωστή η στάση του ΚΚΕ, αλλά και η συνεργασία των μπολσεβίκων της ΕΣΣΔ με τον Κεμάλ, να πέσουν στα νύχια της κομμουνιστικής/αριστερής προπαγάνδας, με την θλιβερή απουσία του αστικού κόσμου.
Είναι μια εποχή πλήρους απαξίωσης της Ελλάδος (1922-1936), με συνεχή πραξικοπήματα και αντιπραξικοπήματα. Αυτή η θλιβερή περίοδος λήγει στις 4 Αυγούστου 1936, όπου ο μέγας εθνικός ηγέτης Ιωάννης Μεταξάς, ιδρύει το πρώτο και μοναδικό στην σύγχρονη ελληνική ιστορία εθνικοκοινωνικό καθεστώς, που διήρκεσε δυστυχώς μόνο μέχρι το 1941. Ο Μεταξάς εφαρμόζει ταυτοχρόνως εθνική αλλά και κοινωνική πολιτική, ενδυναμώνει τον στρατό, ενισχύει τα εργασιακά δικαιώματα και την κοινωνική ασφάλιση. Παράλληλα, ξεκινάει την από βορρά θωράκιση των συνόρων μας, χτίζοντας τα οχυρά της γραμμής Μεταξά, όπου δυστυχώς για την Ελλάδα ο χρόνος δεν επαρκούσε για την ολοκλήρωση του έργου. Οι ολέθριες συνέπειες της αστικής διακυβέρνησης πριν το 1936, σε συνδυασμό με την κομμουνιστική προπαγάνδα, αφαίρεσε πολύτιμο χρόνο για την πατρίδα μας να θωρακιστεί.
Έτσι, μετά τον ηρωισμό και την εθνική υπερηφάνεια, του αγώνα στην ελληνική γη της Βορείου Ηπείρου το 1940-41 εναντίον των Ιταλών, η Ελλάς αντιμετωπίζει τον Απρίλιο του 1941 την επίθεση των υπέρτερων γερμανικών δυνάμεων. Παρά την θρυλική αντίσταση στα οχυρά, οι ελληνικές δυνάμεις υπερκεράσονται με αποτέλεσμα την συνθηκολόγηση και την είσοδο της Ελλάδος στην θλιβερή περίοδο 1941-1949.
Ο Μεταξάς και το εθνικοκοινωνικό καθεστώς του, παραδίδει ακόμη και στις ημέρες μας μαθήματα πατριωτισμού και εθνικισμού, προς όσους κόπτονται για τον πατριωτισμό τους αλλά υποκύπτουν στα ξένα συμφέροντα. Παρά το γεγονός ότι διακατέχεται από όμοια ιδεολογία με τα μεσοπολεμικά καθεστώτα της Γερμανίας και της Ιταλίας δεν συντάσσεται μαζί τους, αλλά πολεμά για την εθνική ανεξαρτησία. Η σύγκριση με τους νενέκους του αστικού φιλελευθερισμού της υποταγής στα παγκόσμια, καπιταλιστικά αφεντικά τους είναι προφανής…
Τι έκαναν οι αστικές δυνάμεις την περίοδο 1941-44; Η απάντηση είναι απλή. Είτε στην Μέση Ανατολή συντάχτηκαν με τις δυνάμεις της Δύσεως, με αμφίβολη αναγνώριση και οφέλη μεταπολεμικά, είτε παρέμειναν αδρανείς στην κατεχόμενη Ελλάδα.
Ουδείς εκ των αστών πολιτικών της εποχής, ενέκρινε την συμμετοχή του λαού στην εθνική αντίσταση, αφήνοντας τον τομέα αυτό έρμαιο των ορέξεων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Χιλιάδες συμπατριώτες μας αν και αντικομμουνιστές συντάχθηκαν με την παραπάνω οργάνωση, η οποία διακήρυττε την εθνική αντίσταση (αυτό μας θυμίζει στις ημέρες μας τις «πατριωτικές κορώνες» του Τσίπρα και της Παπαρήγα, που καλούν σε εθνική αντίσταση εναντίον του μνημονίου). Οι αστικές δυνάμεις και οι αστοί πολιτικοί εναντιώθηκαν ακόμα και σε μη κομμουνιστικές οργανώσεις όπως ο ΕΔΕΣ του Ζέρβα ή η ΕΚΚΑ του Ψαρρού, οι οποίες κυνηγήθηκαν και από τους κομμουνιστές.
Και μετά το 1944 τι; Πολύ απλά ο αστικός κόσμος φρόντισε μετά το πέρας της κατοχής, δια της αδρανείας του, να βρεθούν εξοπλισμένοι οι μπολσεβίκοι και να εξαπολύσουν έναν αγώνα εναντίον της πατρίδος με ολέθριες συνέπειες. Η Ελλάς, αναγκαστικά (μας θυμίζει έντονα την «αναγκαστική» προσφυγή στα μνημόνια και την ξένη εξάρτηση) προσδέθηκε στο άρμα πλέον της Αμερικής (σχέδιο Μάρσαλ), γινόμενη από εκεί και πέρα προτεκτοράτο της υπερδύναμης. Ποιοι κρύβονται πίσω από αυτή την εξέλιξη, εκτός από τους αστούς;
Αλλά και η περίοδος 1949-1967 είναι μια θλιβερή εποχή που μας θυμίζει την εξάρτηση των αστικών δυνάμεων από τον ξένο παράγοντα. Σε κοινωνικό επίπεδο, η χώρα αφήνεται στο έλεος της αριστερής προπαγάνδας, χτίζοντας την ιδεολογική κυριαρχία δεκαετιών. Είναι τόση η ανυπαρξία των αστικών δυνάμεων στο κοινωνικό επίπεδο, ώστε η μία εκ των δύο παρατάξεων του αστικού κόσμου, οι κεντρώοι αρχίζουν να γίνονται κεντροαριστεροί (περίπτωση Ανδρέα Παπανδρέου). Το αστικό σύστημα με την συμμετοχή του βασιλιά βάζουν την χώρα σε μια περίοδο πολιτικαντισμού και αστάθειας, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στο στρατιωτικό κίνημα της 21ης Απριλίου 1967.
Η περίοδος 1967-74 ουδέποτε ανέκοψε την ιδεολογική κατίσχυση της αριστεράς, ενώ στα μάτια της λαϊκής πλειοψηφίας, το παραπάνω κίνημα είναι μια εκτροπή του αστικού κόσμου. Πράγματι, σε αντίθεση με την εθνικοκοινωνική διακυβέρνηση Μεταξά (1936-1941), η παραπάνω περίοδος δεν παρήγαγε ιδεολογία ικανή να αντιταχθεί σθεναρά στο κομμουνιστικό δηλητήριο. Ο αστικός κόσμος προ του 1967 επανήλθε στα πράγματα ατόφιος το 1974, μόνο που τώρα ο ένας εκ των δύο πόλων του, το κέντρο, είχε μετατραπεί σε κεντροαριστερά με σαφείς διεθνιστικές και αντεθνικές αντιλήψεις. Ο άλλος δε πόλος μετετράπη σε κεντροδεξιά, ανίκανη και ανήμπορη να αντισταθεί στην κεντροαριστερή θύελλα. Τα πάντα παραδόθηκαν σε αυτή την λαίλαπα. «Διανοούμενοι», «καλλιτέχνες», «δημοσιογράφοι» και όλοι όσοι μπορούν να επηρεάσουν τις μάζες, πότισαν με αριστερίστικο δηλητήριο τις ψυχές των Ελλήνων. Οι δε θλιβερές παρενθέσεις κεντροδεξιάς, αστικής διακυβέρνησης (1974-81, 1989-93, 2004-09), αποτέλεσαν εφαλτήριο για μεγαλύτερο αφελληνισμό από τις επόμενες πασοκικές, κεντροαριστερές διακυβερνήσεις.
Η παραπάνω όσο το δυνατό συντομότερη αναδρομή του προδοτικού ρόλου του αστικού κόσμου, είναι αναγκαία για να απαντηθούν οι απορίες των συμπατριωτών μας για τα τεκταινόμενα της τελευταίας τουλάχιστον διετίας, που είναι απόρροια μια εξελικτικής πορείας δεκαετιών. Τα αστικά πολιτικά κόμματα και οι κοινωνικές δυνάμεις που τα στηρίζουν έχουν συγκεκριμένο ρόλο, σαφέστατα προδοτικό όπως προκύπτει εκ των ιστορικών γεγονότων. Ουδέποτε οι υπηρέτες των παγκόσμιων και εγχωρίων επιχειρηματικών συμφερόντων, πρόκειται να υπηρετήσουν τις εθνικές και κοινωνικές ιδέες. Αλλά ακόμη χειρότερα, αφήνουν ελεύθερο το πεδίο στην αριστερίστικη, αντεθνική προπαγάνδα να κυριαρχήσει στο κοινωνικό πεδίο και να δηλητηριάσει με ανθελληνισμό τις ψυχές των Ελλήνων. Το έργο το είδαμε το 1941-49 με ολέθριες συνέπειες. Το είδαμε και σε όλη την περίοδο 1949-74, με κατάληξη την πλήρη κυριαρχία των αριστεριστών, την ίδια στιγμή που το αστικό κράτος κυνηγούσε τους εθνικιστές κατά την μεταπολιτευτική περίοδο.
Το βλέπουμε και τα τελευταία χρόνια, που η πατρίδα κινδυνεύει από το ανεξέλεγκτο μεταναστευτικό πρόβλημα και την υποδούλωση στους τοκογλύφους, όπου η κοινωνία καθοδηγείται τεχνηέντως προς την αριστερά, αρκεί να μην ενισχυθούν οι εθνικιστές!
Και επειδή κάποιοι «υπερπατριώτες/υπερεθνικιστές» στηρίζουν φιλελεύθερα οικονομικά μοντέλα, προβάλλοντάς τα σαν λύση στο ελληνικό πρόβλημα, να τους θυμίσουμε ότι το «εθνικόν» με το «φιλελεύθερον» είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Όσο και αν προσπαθήσουν, ιδεολογικές ακροβασίες του τύπου «εθνικοφιλελεύθερος» δεν μπορούν να σταθούν στα μάτια του αγνού, Έλληνα, πατριώτη και εθνικιστή.
Ο εθνικιστής δεν μπορεί να είναι φιλελεύθερος. Αν πιστεύει στον φιλελευθερισμό, τότε ανήκει στην κατηγορία του αστού, εθνικόφρονα κεντρώου, δεξιού ή ακροδεξιού δεν έχει σημασία. Ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν επιθυμούν την γνήσια και αυθεντική εθνικιστική εκπροσώπηση, που τρέμουν και ξορκίζουν την επερχόμενη εκρηκτική είσοδο της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο. Και σε αυτή την περίπτωση συμπορεύεται με την κεντροαριστερή ή αριστερή ανθελληνική νομενκλατούρα.
Ο εθνικιστής είναι γνήσια λαϊκός εθνικιστής ή εθνικοκοινωνιστής εκ της φύσεώς του. Ο εθνικιστής πολεμάει την Λερναία Ύδρα του παγκόσμιου, τοκογλυφικού Σιωνισμού, της λεγομένης Νέας Τάξης Πραγμάτων, τα κεφάλια της οποίας είναι τόσο ο φιλελευθερισμός/καπιταλισμός όσο και ο σοσιαλισμός/κομμουνισμός.
Ας γίνει ξεκάθαρο ότι όταν μιλάμε για αστικό κόσμο και αστική, πολιτική τάξη εννοούμε τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που πιστεύουν και υπηρετούν την κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως αυτή διαμορφώθηκε στας Ευρώπας καθώς και τον οικονομικό φιλελευθερισμό με όλες τις αποχρώσεις του. Ακόμα και αν αυτές οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις λαμβάνουν άλλες ονομασίες για τους εαυτούς τους, όπως «σοσιαλιστές», «σοσιαλδημοκράτες», «κεντρώοι», «δεξιοί», «ακροδεξιοί», δεν παύουν να υπηρετούν το ίδιο αστικό σύστημα.
Και βέβαια πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι αρχαίες πόλεις-κράτη ήταν σαφέστατα εθνικοκοινωνικά και φυλετικά κράτη, με ότι αυτό συνεπάγεται σε σύγκριση με τους σημερινούς αστούς υπηρέτες της παγκοσμιοποίησης και του αντιφυλετισμού.
Στον σύγχρονη ελληνική ιστορία οι υπηρέτες τους «αστικού ιδεώδους» υπήρξαν πολλοί και σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Κατ’ αρχάς έχουμε τους πρώτους πρωθυπουργούς και τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο από την εποχή του Όθωνα και τις πρώτες ταραγμένες δεκαετίες του απελευθερωμένου νεοελληνικού κράτους. Η πολιτική αυτή τάξη, παρέμεινε στην ουσία ενεργή εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των «προστάτιδων» μεγάλων δυνάμεων και κρατώντας δέσμιο τον ελληνικό λαό, που διψούσε να εκπληρώσει την απελευθέρωση των αλύτρωτων Ελλήνων. Μετά την πτώχευση επί Τρικούπη και τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, ακολούθησε η επανάσταση του στρατού και του λαού στο Γουδί το 1909.
Αυτή η επανάσταση δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την δημιουργία νέων, πάντα αστικών δυνάμεων, όπως οι βενιζελικοί και οι βασιλόφρονες, με αποτέλεσμα τον δεινό εθνικό διχασμό με κατάληξη την Μικρασιατική Καταστροφή. Και εδώ οι ευθύνες και η προδοσία σύμπασας της αστικής τάξης είναι προφανής. Θα πρέπει εδώ να τονιστεί, ότι πλέον εμφανίζεται και δρα προδοτικά, όπως είναι σύμφυτο με την ιστορία του, το κομμουνιστικό κόμμα, που όπως έχει γίνει παραδεκτό λειτούργησε με σαφείς προθέσεις δολιοφθοράς κατά την επική αυτή εκστρατεία.
Αμέσως μετά την καταστροφή, ο ελληνικός αστικός κόσμος εξακολούθησε να κρατάει την Ελλάδα δέσμια των ξένων συμφερόντων, οδηγώντας στην εξαθλίωση τον λαό, ιδιαίτερα δε αν συνυπολογίσουμε την ύπαρξη προσφύγων. Συνέβη, λοιπόν, το παράδοξο, οι πρόσφυγες που θα είχαν κάθε λόγο να μισήσουν την κομμουνιστική ιδεολογία, εφόσον είναι γνωστή η στάση του ΚΚΕ, αλλά και η συνεργασία των μπολσεβίκων της ΕΣΣΔ με τον Κεμάλ, να πέσουν στα νύχια της κομμουνιστικής/αριστερής προπαγάνδας, με την θλιβερή απουσία του αστικού κόσμου.
Είναι μια εποχή πλήρους απαξίωσης της Ελλάδος (1922-1936), με συνεχή πραξικοπήματα και αντιπραξικοπήματα. Αυτή η θλιβερή περίοδος λήγει στις 4 Αυγούστου 1936, όπου ο μέγας εθνικός ηγέτης Ιωάννης Μεταξάς, ιδρύει το πρώτο και μοναδικό στην σύγχρονη ελληνική ιστορία εθνικοκοινωνικό καθεστώς, που διήρκεσε δυστυχώς μόνο μέχρι το 1941. Ο Μεταξάς εφαρμόζει ταυτοχρόνως εθνική αλλά και κοινωνική πολιτική, ενδυναμώνει τον στρατό, ενισχύει τα εργασιακά δικαιώματα και την κοινωνική ασφάλιση. Παράλληλα, ξεκινάει την από βορρά θωράκιση των συνόρων μας, χτίζοντας τα οχυρά της γραμμής Μεταξά, όπου δυστυχώς για την Ελλάδα ο χρόνος δεν επαρκούσε για την ολοκλήρωση του έργου. Οι ολέθριες συνέπειες της αστικής διακυβέρνησης πριν το 1936, σε συνδυασμό με την κομμουνιστική προπαγάνδα, αφαίρεσε πολύτιμο χρόνο για την πατρίδα μας να θωρακιστεί.
Έτσι, μετά τον ηρωισμό και την εθνική υπερηφάνεια, του αγώνα στην ελληνική γη της Βορείου Ηπείρου το 1940-41 εναντίον των Ιταλών, η Ελλάς αντιμετωπίζει τον Απρίλιο του 1941 την επίθεση των υπέρτερων γερμανικών δυνάμεων. Παρά την θρυλική αντίσταση στα οχυρά, οι ελληνικές δυνάμεις υπερκεράσονται με αποτέλεσμα την συνθηκολόγηση και την είσοδο της Ελλάδος στην θλιβερή περίοδο 1941-1949.
Ο Μεταξάς και το εθνικοκοινωνικό καθεστώς του, παραδίδει ακόμη και στις ημέρες μας μαθήματα πατριωτισμού και εθνικισμού, προς όσους κόπτονται για τον πατριωτισμό τους αλλά υποκύπτουν στα ξένα συμφέροντα. Παρά το γεγονός ότι διακατέχεται από όμοια ιδεολογία με τα μεσοπολεμικά καθεστώτα της Γερμανίας και της Ιταλίας δεν συντάσσεται μαζί τους, αλλά πολεμά για την εθνική ανεξαρτησία. Η σύγκριση με τους νενέκους του αστικού φιλελευθερισμού της υποταγής στα παγκόσμια, καπιταλιστικά αφεντικά τους είναι προφανής…
Τι έκαναν οι αστικές δυνάμεις την περίοδο 1941-44; Η απάντηση είναι απλή. Είτε στην Μέση Ανατολή συντάχτηκαν με τις δυνάμεις της Δύσεως, με αμφίβολη αναγνώριση και οφέλη μεταπολεμικά, είτε παρέμειναν αδρανείς στην κατεχόμενη Ελλάδα.
Ουδείς εκ των αστών πολιτικών της εποχής, ενέκρινε την συμμετοχή του λαού στην εθνική αντίσταση, αφήνοντας τον τομέα αυτό έρμαιο των ορέξεων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Χιλιάδες συμπατριώτες μας αν και αντικομμουνιστές συντάχθηκαν με την παραπάνω οργάνωση, η οποία διακήρυττε την εθνική αντίσταση (αυτό μας θυμίζει στις ημέρες μας τις «πατριωτικές κορώνες» του Τσίπρα και της Παπαρήγα, που καλούν σε εθνική αντίσταση εναντίον του μνημονίου). Οι αστικές δυνάμεις και οι αστοί πολιτικοί εναντιώθηκαν ακόμα και σε μη κομμουνιστικές οργανώσεις όπως ο ΕΔΕΣ του Ζέρβα ή η ΕΚΚΑ του Ψαρρού, οι οποίες κυνηγήθηκαν και από τους κομμουνιστές.
Και μετά το 1944 τι; Πολύ απλά ο αστικός κόσμος φρόντισε μετά το πέρας της κατοχής, δια της αδρανείας του, να βρεθούν εξοπλισμένοι οι μπολσεβίκοι και να εξαπολύσουν έναν αγώνα εναντίον της πατρίδος με ολέθριες συνέπειες. Η Ελλάς, αναγκαστικά (μας θυμίζει έντονα την «αναγκαστική» προσφυγή στα μνημόνια και την ξένη εξάρτηση) προσδέθηκε στο άρμα πλέον της Αμερικής (σχέδιο Μάρσαλ), γινόμενη από εκεί και πέρα προτεκτοράτο της υπερδύναμης. Ποιοι κρύβονται πίσω από αυτή την εξέλιξη, εκτός από τους αστούς;
Αλλά και η περίοδος 1949-1967 είναι μια θλιβερή εποχή που μας θυμίζει την εξάρτηση των αστικών δυνάμεων από τον ξένο παράγοντα. Σε κοινωνικό επίπεδο, η χώρα αφήνεται στο έλεος της αριστερής προπαγάνδας, χτίζοντας την ιδεολογική κυριαρχία δεκαετιών. Είναι τόση η ανυπαρξία των αστικών δυνάμεων στο κοινωνικό επίπεδο, ώστε η μία εκ των δύο παρατάξεων του αστικού κόσμου, οι κεντρώοι αρχίζουν να γίνονται κεντροαριστεροί (περίπτωση Ανδρέα Παπανδρέου). Το αστικό σύστημα με την συμμετοχή του βασιλιά βάζουν την χώρα σε μια περίοδο πολιτικαντισμού και αστάθειας, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στο στρατιωτικό κίνημα της 21ης Απριλίου 1967.
Η περίοδος 1967-74 ουδέποτε ανέκοψε την ιδεολογική κατίσχυση της αριστεράς, ενώ στα μάτια της λαϊκής πλειοψηφίας, το παραπάνω κίνημα είναι μια εκτροπή του αστικού κόσμου. Πράγματι, σε αντίθεση με την εθνικοκοινωνική διακυβέρνηση Μεταξά (1936-1941), η παραπάνω περίοδος δεν παρήγαγε ιδεολογία ικανή να αντιταχθεί σθεναρά στο κομμουνιστικό δηλητήριο. Ο αστικός κόσμος προ του 1967 επανήλθε στα πράγματα ατόφιος το 1974, μόνο που τώρα ο ένας εκ των δύο πόλων του, το κέντρο, είχε μετατραπεί σε κεντροαριστερά με σαφείς διεθνιστικές και αντεθνικές αντιλήψεις. Ο άλλος δε πόλος μετετράπη σε κεντροδεξιά, ανίκανη και ανήμπορη να αντισταθεί στην κεντροαριστερή θύελλα. Τα πάντα παραδόθηκαν σε αυτή την λαίλαπα. «Διανοούμενοι», «καλλιτέχνες», «δημοσιογράφοι» και όλοι όσοι μπορούν να επηρεάσουν τις μάζες, πότισαν με αριστερίστικο δηλητήριο τις ψυχές των Ελλήνων. Οι δε θλιβερές παρενθέσεις κεντροδεξιάς, αστικής διακυβέρνησης (1974-81, 1989-93, 2004-09), αποτέλεσαν εφαλτήριο για μεγαλύτερο αφελληνισμό από τις επόμενες πασοκικές, κεντροαριστερές διακυβερνήσεις.
Η παραπάνω όσο το δυνατό συντομότερη αναδρομή του προδοτικού ρόλου του αστικού κόσμου, είναι αναγκαία για να απαντηθούν οι απορίες των συμπατριωτών μας για τα τεκταινόμενα της τελευταίας τουλάχιστον διετίας, που είναι απόρροια μια εξελικτικής πορείας δεκαετιών. Τα αστικά πολιτικά κόμματα και οι κοινωνικές δυνάμεις που τα στηρίζουν έχουν συγκεκριμένο ρόλο, σαφέστατα προδοτικό όπως προκύπτει εκ των ιστορικών γεγονότων. Ουδέποτε οι υπηρέτες των παγκόσμιων και εγχωρίων επιχειρηματικών συμφερόντων, πρόκειται να υπηρετήσουν τις εθνικές και κοινωνικές ιδέες. Αλλά ακόμη χειρότερα, αφήνουν ελεύθερο το πεδίο στην αριστερίστικη, αντεθνική προπαγάνδα να κυριαρχήσει στο κοινωνικό πεδίο και να δηλητηριάσει με ανθελληνισμό τις ψυχές των Ελλήνων. Το έργο το είδαμε το 1941-49 με ολέθριες συνέπειες. Το είδαμε και σε όλη την περίοδο 1949-74, με κατάληξη την πλήρη κυριαρχία των αριστεριστών, την ίδια στιγμή που το αστικό κράτος κυνηγούσε τους εθνικιστές κατά την μεταπολιτευτική περίοδο.
Το βλέπουμε και τα τελευταία χρόνια, που η πατρίδα κινδυνεύει από το ανεξέλεγκτο μεταναστευτικό πρόβλημα και την υποδούλωση στους τοκογλύφους, όπου η κοινωνία καθοδηγείται τεχνηέντως προς την αριστερά, αρκεί να μην ενισχυθούν οι εθνικιστές!
Και επειδή κάποιοι «υπερπατριώτες/υπερεθνικιστές» στηρίζουν φιλελεύθερα οικονομικά μοντέλα, προβάλλοντάς τα σαν λύση στο ελληνικό πρόβλημα, να τους θυμίσουμε ότι το «εθνικόν» με το «φιλελεύθερον» είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Όσο και αν προσπαθήσουν, ιδεολογικές ακροβασίες του τύπου «εθνικοφιλελεύθερος» δεν μπορούν να σταθούν στα μάτια του αγνού, Έλληνα, πατριώτη και εθνικιστή.
Ο εθνικιστής δεν μπορεί να είναι φιλελεύθερος. Αν πιστεύει στον φιλελευθερισμό, τότε ανήκει στην κατηγορία του αστού, εθνικόφρονα κεντρώου, δεξιού ή ακροδεξιού δεν έχει σημασία. Ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν επιθυμούν την γνήσια και αυθεντική εθνικιστική εκπροσώπηση, που τρέμουν και ξορκίζουν την επερχόμενη εκρηκτική είσοδο της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο. Και σε αυτή την περίπτωση συμπορεύεται με την κεντροαριστερή ή αριστερή ανθελληνική νομενκλατούρα.
Ο εθνικιστής είναι γνήσια λαϊκός εθνικιστής ή εθνικοκοινωνιστής εκ της φύσεώς του. Ο εθνικιστής πολεμάει την Λερναία Ύδρα του παγκόσμιου, τοκογλυφικού Σιωνισμού, της λεγομένης Νέας Τάξης Πραγμάτων, τα κεφάλια της οποίας είναι τόσο ο φιλελευθερισμός/καπιταλισμός όσο και ο σοσιαλισμός/κομμουνισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου