Μια βόλτα στα σύνορα σκέτο ντροπή

Μια σημαία είναι κατά γενική αποδοχή αποτύπωση εμβλήματος ή συμβόλου, που συνήθως απεικονίζεται πάνω σε τεμάχιο υφάσματος. Αν το έμβλημα είναι έθνους τότε η σημαία καλείται εθνική, σε διάκριση με σημαίες σωματείων, κομμάτων κλπ.

Χρόνια τώρα μη πω αιώνες η σημαία μας διαχωρίζει από τους άλλους λαούς. 

Είναι το σύμβολο που τραβούσε μπροστάρης στη μάχη και μούλιασε με αίμα προγόνων.

Είναι το σύμβολο που σε  κάθε αθλητική διάκριση σε επίπεδο Εθνικό   σηκώνεται ψηλά, που κυματίζει στα χέρια του κοινού στις κερκίδες σταδίων, που καλύπτει την πλάτη του νικητή καθώς περιφέρεται γιορτάζοντας τη νίκη του και πείτε μου πως δεν λαχταράτε καθώς την κοιτάτε όντας δεμένη στο μπράτσο κάποιου ή καλύπτοντας τη βαλίτσα κάποιου ταξιδευτή στα ταξίδια σας στο εξωτερικό.

Για όλους θεωρώ πως είναι κάτι παραπάνω από απλό σύμβολο. Είναι η ίδια η καρδιά μας. Είναι η πατρίδα μας. Είναι η ίδια η Ελευθερία μας.

Και όλα αυτά τα νιώθουμε εμείς , ο απλός λαός που μας φτάνει να τη βλέπουμε να κυματίζει καμαρωτή ψηλά.

Ξεκίνησα κι εγώ για τα σύνορα. κι έψαχνε το μάτι μου να δει τη γαλανόλευκη, να φουσκώσω περηφάνια. Κι αντί αυτού από το ύψος κι όλα των Φερών μια κοκκινιά με πλάκωσε τεράστια. Κοκκίνισε ο ουρανός. Την ύψωσαν οι απέναντι θαρρώ φωνάζοντας «είμαστε εδώ!»

Ε! δεν μπορεί αναλογίστηκα, θα χουμε κι εμείς…και άφησα το μάτι μου να περιπλανηθεί τριγύρω. Μα μάταια, πουθενά δεν υπήρχε, μόνο δυο μικρές αντίστοιχες των τουρκικών στην γέφυρα επάνω προσπαθούσαν οι έρμες να δηλώσουν πως αλλάζεις έδαφος...αν και υποψιάζομαι πως οι επισκέπτες του νομού θαρρούν πως αλλάζουν έδαφος από πιο νωρίς , μιας κι αυτό που φαντάζει πιο πολύ στην όλη αυτή διαδρομή από τις Φέρες ως τα σύνορα είναι το κόκκινο χρώμα της τεράστιας σημαίας της απέναντι πλευράς. Μια σημαία που κοκκινίζει τον ορίζοντα και το μισοφέγγαρο καρφώνει την ψυχή μου. Μια σημαία απειλητική.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι , εδώ στα σύνορα πιο κάτω, που σίγουρα δεν νιώθουμε την έλλειψή της δικιά μας σημαίας και αντέχουν  τον  όγκο και το μέγεθος της τουρκικής.

Υπάρχουν κάποιοι που δεν μπήκανε στον κόπο να σηκώσουν μια αντίστοιχη γαλανόλευκη να την βλέπουν και οι άλλοι από την άλλη πλευρά.

Κι αναρωτιέμαι…! δεν ενοχλούνται καθώς περνούν τις Φέρες του Έβρου και την βλέπουν χιλιόμετρα πριν καν φτάσουν στα σύνορα;

Δεν ενοχλείτε ο στρατός; ρώτησε κάποιος τον φαντάρο μας στα σύνορα που στέκεται κάτω απ την σκιά της πως νιώθει;

Δεν ενοχλείτε η αστυνομία;

Η συνοριοφυλακή;

Οι τελωνιακοί;

Πως γίναμε αναίσθητοι; Πως σκύψαμε το κεφάλι με το φόβο μην προκαλέσουμε; Δεν μπορεί να είμαστε εμείς! Δεν μπορεί να ΄χουμε ψυχή Έλληνα εμείς!

ΝΤΡΟΠΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.

ΗΛΕΚΤΡΑ