Ποιοι θα πάνε μπροστά

Ο φίλος/συναγωνιστής Ιωσήφ για κάποιους λόγους έπρεπε να αφήσει το τερέν και να πάει στα Χανιά. Εγώ ζηλεύω την "μοίρα" του, που τον έστειλε εκεί. Η ανθρώπινή μου ανάγκη είναι να ξεκουραστώ. Όμως.. το τάξιμό μου είναι στο Σύνταγμα. Το χρέος είναι ισχυρότερο από την ανάγκη, νικάει, με κάνει και μένω εδώ. Εκείνος ζηλεύει τη "μοίρα" μου, δική του ανάγκη είναι η επανάσταση. Το τάξιμό του όμως
είναι εκεί, είναι ισχυρότερο, τον έκανε να φύγει.
Όλοι μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποια από τις δύο φωνές (που μας πάνε μπρος-πίσω) υποκινείται από την ανάγκη μας και ποια είναι αυτή που καταδεικνύει το χρέος μας.
Να βγούμε έξω ΜΟΝΟ όσοι το τάξιμό μας, ο δρόμος μας, είναι το Σύνταγμα.
Για να τους ξεκουμπίσουμε.
Όσοι δεν θα είναι εκεί την άγια εκείνη ώρα δεν θα το μετανιώσουν. Νοητά θα είμαστε όλοι Σύνταγμα. Όσοι δώσουν τη μάχη θα την δώσουν για όλους. Δεν θα μείνουν στην ιστορία συγκεκριμένοι άνθρωποι, αλλά λαοί. Στην ιστορία θα γραφτεί τι πέτυχε ο λαός των Ελλήνων.

Ένας από το πλήθος
(Βουρ και τους φάγαμε, ένα φου είναι)