Ο παράσιτος των Δουκάτων. Γράφει ο Γιάννης Βουλτσίδης

Ότι πιο χαμηλό και έρπον είναι στην πιο υψηλή θέση. *** Θέση - παραθέση, σύμβουλος – παρασύμβουλος όλα δικά του αλλά το κυριότερο να ελέγχει την πληροφορία, να συλλέγει την πληροφορία, να αφήνει μόνο αυτό που συμφέρει στον ίδιον και στα αφεντικά που υποστηρίζει αυτή την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, γιατί αυτοί αύριο θα ‘ναι αλλού άλλος ο υπουργός άλλη η εταιρεία άλλος ο καναλάρχης αλλά αυτός πάντα εκεί, γιατί έχει την πληροφορία τα χαρτάκια που μπορούνε να τους κάψουνε… Κι αυτοί όλοι φεύγουν αλλά αυτός σαν το πλουτώνιο και σαν το κυάνιο - το ηδύποτο κάθε καθαρού βρικόλακα - μετά την οικολογική καταστροφή μένει πάντα εκεί αυτός και τα ποντίκια. Τα ποντίκια ως γνωστόν δεν γνωρίζουν θάνατο διότι κατά Μπόρχες είναι όλα περίπου ίδια οπότε δυστυχώς κάπως αθάνατα αλλά αυτός ο σκατοκαριόλης την ημέρα που θα πεθάνει ακόμα και τα αφεντικά του θ’ ανοίξουν σαμπάνια διότι λίγο είναι να σου φεύγει ένα τσιμπούρι εν είδη βδέλλας μετά από χρόνια; *** Να πώς μπορεί τελικά ένα παράσιτο να στέκεται πιο ψηλά από τον κορμό που το φιλοξενεί. *** Και να πώς ορισμένα μέλη μιας κοινωνίας - που παριστάνουν και τα αρσενικά κοκοράκια - καθίστανται ευνούχοι ενός αρχιευνούχου επιδειξία - που μιας έχει και τα μέσα δηλώνει ακόμα και ποιητής - Και μες σ’ αυτό το περιβάλλον που έχουν αποδεχθεί δεν μπορούν παρά ο ένας να μισεί τον άλλον… Και ξέρεις και το να σκοτώνεις είναι μια απόλαυση και το μίσος είναι μια γλώσσα αλλά στο τέλος μπροστά στον καθρέπτη σαν είναι λίγο ηττοπαθές να ομολογήσεις ότι στη μάχη που δόθηκε μέσα σου το αποτέλεσμα ήταν: Άνθρωπος – κτήνος 0-1 βέβαια κάποια κτήνη καταφέρνουν μέχρι τέλους να μην έχουν «εκφραστικά» λάθη και ανέκφραστα σαν τέλειες μηχανές εγκλήματος να συνεχίζουν το θεάρεστο έργο τους. Μην ζητάμε κι από ένα κτήνος το αδύνατο, το προσβάλλουμε!..