ΣΟΥΦΛΙΩΤΙΚΗ ΣΑΤΥΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

  ΝΤΙΚ’Σ

Θα κάρταλους ψλά στη Δαδιά ,

ήταν ου πάπους Ντιάφλις.

Κι κιζιρνούσι στ’γειτουνιές ,

Τς ζαμάκουνι τις  μπάμπις.

 

 Ήταν ασγκίν’ς μα κι νταής.

Δε σκιάζουνταν σκαρκάλια

Τα τσίπουρα,κι τα κρασιά

τά’ πινι, μι στραγάλια.   

Στη Γκίμπρινα ,στου Κιόιντιρι,

κι ψλά ως του Γιρλίσιου,

ήξιρι κάθι μουνουπάτ’.

Στραβό αμά κι ίσιου.

Τα μπέτκα τ’ όταν έκαμι,

μεσ’ στ’ν αγουρά , γιλούσαν.

Κάθι μικρός, κάθι νταής ,

κι την κοιλιά τς κρατούσαν.

Αυτός ου  θείους είχ’ αντέτ ,

κάθι κιντή , να πούμι…

να πιρπατάει παν στς γραμμές ,

στου τραίνου να τουν δούνι

κι μια καιντούσι απου δώ ,

τν άλλ’πατλακούσ’ κάτου

θα πράσου ή θα μπαινάκ’.

Έμοιαζει μι τουν γάτου.

Αμά ξανά συκώνουνταν

κι πάλι ψλα τραβούσι ,

σάρπ’ς ήταν κι γιρό σκαρί

ντρέμια τσαλαπατούσι.