Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗ . ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΟΥΣΣΗΣ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

Η Ελληνική τέχνη, πάντοτε μέσα στα ανθρώπινα μέτρα, βλέπει την Αρμονία όχι μόνο   σαν συμφωνία των αντιθέτων και ενότητα του πολλαπλού που εκφράζει τη φύση, αλλά και σαν θεμελιακή δομή του αισθητικού κάλλους, αφού αυτό ανήκει στην επικράτεια του Αγαθού, που και εκείνο είναι Αρμονία. Ο Πυθαγόρας πρώτος το είχε διακηρύξει: « Καθ Αρμονίαν συνεστώνται τα όλα. Η τε Αρετή Αρμονία εστί, και η υγεία και το Αγαθόν άπαν και ο θεός.»( Διογ. Λαέρτιος)
Ολόκληρη η ζωή του Έλληνα, στάθηκε ένας ύμνος στο αιώνιο κάλλος και στον αιώνιο Έρωτα, που κάνει τον άνθρωπο να κοινωνεί με το κάλλος δια μέσω της τέχνης και να ανεβαίνει πολιτιστικά.
Η αρχιτεκτονική είναι τέχνη και επιστήμη μαζί, ενώ περικλείνει και το ενδιάμεσο στάδιο της τεχνικής.
Τα αρχιτεκτονικά μνημεία των Ελλήνων εκτός από το κάλλος που ενσαρκώνουν σαν δομές τέχνης, που νίκησαν τον χρόνο υλοποιούν και όλες τις επιστημονικές, αισθητικές θρησκευτικές και φιλοσοφικές θεωρίες της εποχής τους. Τούτο είναι φανερό στις γεωμετρικές αρμονίες, στους ρυθμούς, στους αριθμούς των αρχιτεκτονικών στοιχείων (διαστάσεις), στις αποστάσεις των διαφόρων σημείων του ιδίου μνημείου αλλά και του χώρου με επίκεντρο το μνημείο κ.λ.π.
Ο κρυφός χαρακτήρας αυτής της μαθηματικής νομοτέλειας, πλάθεται μέσα σε μαθηματικές ακολουθίες η «σειρές» με τις έννοιες «συναρτήσεως» η «ολοκληρώματος», μέσα σε αθροίσματα η γινόμενα από «σειρές» και ακολουθίες η γνωστούς λόγου από κανονικά γεωμετρικά σχήματα, μέσα σε απλές αριθμητικές, γεωμετρικές η αρμονικές αναλογίες η προόδους κ.λ.π.
Έτσι σ’ όλους μας είναι γνωστοί οι περίφημοι αριθμοί:
Π = 3,14 : Ο λόγος της περιφέρειας προς την διάμετρο κύκλου.
Φ = 1,62 : « Ο χρυσούς αριθμός» η «Ουράνιος τιμή»: Ο λόγος ( του μεγαλυτέρου τμήματος προς τον μικρότερο) της χρυσής τομής (81:50 = 1,62)
Ο «λόγος της αρμονίας», = 1:2 η 2:1
Το κάλλος λοιπόν στην αρχιτεκτονική εκφράζεται με την αρμονία των αριθμών αυτών την « Αφανή Αρμονία» κατά τον Ηράκλειτο. Εκφράζεται ακόμα με την συμμετρία και την απλότητα, που μιμείται την δομή της φύσης, με την ευγένεια των γραμμών και την ανάταση των σχημάτων, με το ήρεμο μεγαλείο του πειθαρχημένου όγκου, στα μέτρα πάντοτε του ανθρώπου που γνωρίζει να μην ταπεινώνει την τέχνη, αλλά και να μη την υπερβάλλει μέχρι την «Ύβριν» .
Έτσι κάθε αρχιτεκτόνημα είναι και μια μαρμάρινη συμφωνία κλασσικής δομής. Αλλά και η τεχνική στην ελληνική αρχιτεκτονική λειτουργεί σαν τέχνη. Η κατασκευαστική μεθοδολογία υπηρετεί το ωραίο και μεταβάλλεται από μέσο σε σκοπό.
 Για τον Έλληνα το κάλλος υπήρξε μια μορφή της εθνικής του συνείδησης, θεμελιωμένο πάνω στην ιστορικότητα του ανθρωπιστικού του πολιτισμού, υπήρξε ουσία ζωής και όχι απλός διάκοσμος χώρου. Υπήρξε βίωμα διαρκείας και όχι τέρψη στιγμής.

Αντώνιος Ρούσσης