Με αφορμή την απραξία των οργάνων του κράτους
για την πάταξη του παρεμπορίου
Το επίσημο κράτος ξέρει να
βγάζει διακηρύξεις μεταξύ άλλων και για την πάταξη του παρεμπορίου. Στην
πράξη όμως δεν γίνεται σχεδόν τίποτε. Δεν έχει να κάνει κανείς παρά μια
βόλτα, μέρα μεσημέρι, στους πιο εμπορικούς δρόμους της Αθήνας (π.χ.
γύρω από το Σύνταγμα και ειδικά στην Ερμού) για να δει
(λαθρο)μετανάστες να διαφεντεύουν την παράνομη πραμάτεια τους στα πόδια
των περαστικών, κακόγουστη παραφωνία εμπρός από τα κεντρικά εμπορικά
μαγαζιά των δρόμων της πρωτεύουσας, που βαρύνονται με κάθε λογής φόρους
και τέλη…
Το επίσημο κράτος βιάστηκε να σχηματίσει δικογραφίες για δήθεν «αντιποίηση της αρχής» και «απρόκλητη φθορά ξένης ιδιοκτησίας», γιατί μέλη και βουλευτές του κοινοβουλευτικού κόμματος της «Χρυσής Αυγής» καθαίρεσαν τους πάγκους λαθρομεταναστών σε Ραφήνα και Μεσολόγγι, που πουλούσαν σε λαϊκές, λαθρεμπορεύματα, δίχως άδεια, μπροστά στα μάτια Ελλήνων μικροπωλητών με άδεια, που πληρώνουν δημοτικά τέλη και φόρους!
Αφήνοντας λοιπόν τις κορώνες περί «νομιμότητας» κατά μέρος, γιατί το παράδειγμα πρέπει να το δίνει πρώτα το επίσημο κράτος και όχι να κροκοδειλίζει, προσεγγίζοντας από πλευράς μας τα πράγματα νομικά και συντεταγμένα κοινωνικά, μπορούμε να κάνουμε τις εξής ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις:
Το άρθρο 120 παρ. 4 του Συντάγματος (παλαιό 114) ορίζει πως η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με την βία.
Το παρεμπόριο είναι αναγνωρισμένη πληγή, δυστυχώς μόνον στα χαρτιά του επίσημου Ελληνικού κράτους, που όπως το ίδιο ομολογεί, δημιουργεί μεγάλη μαύρη τρύπα φοροδιαφυγής, αλλά ταυτόχρονα πλήττει αθέμιτα ανταγωνιστικά τους μάλλον θεωρούμενους ως ηλιθίους από την κρατική μηχανή Έλληνες που πληρώνουν φόρους και τέλη…
Κρίσιμη διάταξη στους προβληματισμούς που θα ακολουθήσουν, είναι εκείνη του άρθρου 5 του ισχύοντος Συντάγματος, σύμφωνα με την οποία καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, -με δυο ουσιώδεις επιφυλάξεις όμως-,εφ’ όσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη. Η διάταξη αυτή μάλιστα πρέπει να ερμηνεύεται πάντοτε με την θεμελιώδη διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 του Σ, κατά την οποίαν ο σεβασμός και η προστασία του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας.
Θα ήταν παράλειψη αν στους προβληματισμούς δεν προσθέταμε και το άρθρο 22 του Συντάγματος σύμφωνα με το οποίο η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το κράτος που μεριμνά για την δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού.
Το δικαίωμα προς εργασίαν αποτελεί θεμελιώδες ατομικό δικαίωμα, που όχι μόνον η αναγνώριση αλλά και η προστασία του από την πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της «κοινωνικής προόδου» όχι μόνον μέσα σε ελευθερία αλλά και «δικαιοσύνη», άρα και «κοινωνική δικαιοσύνη».
Επομένως, η «κοινωνική δικαιοσύνη» γίνεται όρος της ελευθερίας -η οποία δεν μπορεί να εξελιχθεί σε ασυδοσία που επιχειρείται με τα λαθρεμπορεύματα των (λαθρο)μεταναστών-, συνακόλουθα και της οικονομικής ελευθερίας, όπου όριο της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας, είναι η γενική ελευθερία των άλλων, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια γενικά και η μη βλάβη της εθνικής οικονομίας κατά την παρ. 2 του άρθρου 106 του Συντάγματος (βλ. γι’ αυτό Βελισάριος Καράκωστας, Το Σύνταγμα Άρθρο 22, Ερμηνευτικά Σχόλια σελ. 489 εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη Αθήνα 2006).
Με αυτές τις σκέψεις το κράτος δεν μπορεί παρά με τα όργανά του (Νομοθετικά, Διοικητικά και Δικαστικά) να είναι εγγυητής του θεμελιώδους ατομικού δικαιώματος της νόμιμης εργασίας των Ελλήνων πολιτών, τα οποία έχουν υποχρέωση να «διασφαλίζουν» την «ανεμπόδιστη» άσκηση του.
Το ίδιο το Σύνταγμα θεωρεί αυτονόητο ότι τα ίδια τα κρατικά όργανα είτε νομοθετούν είτε δικάζουν είτε διοικούν, δεν πρέπει να παραβιάζουν τα θεμελιώδη δικαιώματα, ένα εκ των οποίων είναι και η νόμιμη εργασία των Ελλήνων πολιτών.
Το Σύνταγμα λοιπόν επιτάσσει τα όργανα του κράτους ως «εγγυητές» της δυνατότητας άσκησης μεταξύ των άλλων θεμελιωδών δικαιωμάτων και του θεμελιώδους ατομικού δικαιώματος για νόμιμη εργασία.
Προσεγγίζοντας στην συνέχεια το άρθρο 5 του Συντάγματος παρατηρούμε ότι το Σύνταγμα εγγυάται στον καθένα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει -μεταξύ άλλων- και στην οικονομική ζωή της χώρας, εφ’ όσον όμως δεν προσβάλλει τα δικαιώματα άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα.
Οι παράνομοι λοιπόν αλλοδαποί, οι οποίοι έστησαν και στήνουν πάγκους με λαθρεμπορεύματα, οπουδήποτε ανά την Ελληνική επικράτεια, με σκοπό να έχουν μερίδιο στην οικονομική ζωή της χώρας, παραβιάζουν ευθέως το Σύνταγμα, αφού προσβάλλουν τα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών που πληρώνουν δυσβάσταχτα τέλη και φόρους, προσπαθώντας στους δύσκολους αυτούς καιρούς να κρατήσουν τις μικροεπιχειρήσεις τους και τα καταστήματα τους, προς όφελος των οικογενειών τους και της Εθνικής οικονομίας.
Το Σύνταγμα όμως παραβιάζει και το επίσημο κράτος με τα διοικητικά και όχι μόνον όργανά του, όταν παραλείπει και ενώ γνωρίζει την εκτεταμένη μάστιγα του παραεμπορίου, να πατάξει την άθλια αυτή μορφή παραοικονομίας που οδηγεί με τον τρόπο αυτό να γονατίσουν χιλιάδες Ελληνικά νόμιμα νοικοκυριά… Κι αυτό, γιατί δεν ανταποκρίνεται στην εγγυητική του ευθύνη, την οποίαν έχει προσδώσει το ίδιο το Σύνταγμα στα κρατικά όργανα.
Η μικρή αυτή ανάλυση καταδεικνύει πως το ίδιο το κράτος με την σκανδαλώδη και προκλητική αδράνεια των οργάνων του είναι εκείνο που καταλύει την τήρηση του Συντάγματος στις κρίσιμες εν προκειμένω θεμελιώδεις διατάξεις των άρθρων 2, 5 παρ. 1, 22 παρ. 1 αλλά και 25, γιατί λησμονεί την θεμελιώδη εγγυητική του ευθύνη έναντι των Ελλήνων πολιτών!
Κανένα λοιπόν κρατικό όργανο, ούτε ο υπουργός προστασίας του πολίτη μπορεί να αντιτάξει πειστικά ότι οι βουλευτές και τα μέλη του κοινοβουλευτικού κόμματος της «Χρυσής Αυγής» παρανόμησαν καθαιρώντας πάγκους και λαθρεμπορεύματα (λαθρο)μεταναστών τις προηγούμενες μέρες, αφού δεν έκαναν τίποτε άλλο μετά την παροιμιώδη μακροχρόνια αδράνεια των οργάνων της κρατικής μηχανής - που θεμελιώνει την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση του αδικήματος της παραβίασης καθήκοντος (άρθρο 259 ΠΚ) όπως παρακάτω θα δούμε- παρά να τηρήσουν το Σύνταγμα, δικαιούμενοι αλλά και υποχρεούμενοι μάλιστα προς τούτο με κάθε μέσο(!) Όπως προβλέπει το Σύνταγμα – άρα έστω και αρχικά αυτοδικώντας- εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με την βία(άρθρο 120 παρ 4 του Συντ.)
Μορφή ύπουλης βίας είναι και η σκανδαλώδης αδράνεια των οργάνων του κράτους να πράξουν το αυτονόητο. Να προστατέψουν τους νόμιμους Έλληνες πολίτες από το παρεμπόριο!!!
Ακόμη όμως και αν θεωρηθεί πως οι ανωτέρω διέπραξαν κάποια μορφή αυτοδικίας, αίρεται το άδικο της πράξης τους γιατί ενήργησαν κατ’ ενάσκηση δικαιώματος και από δικαιολογημένο ενδιαφέρον (άρθ 20 ΠΚ)
Επιπόλαια συζητείται πως οι βουλευτές και μέλη της Χρυσής Αυγής διέπραξαν με τις πιο πάνω πράξεις τους τα αδικήματα της αντιποίησης αρχής και της απρόκλητης φθοράς ξένης ιδιοκτησίας. Για την πλήρωση της μορφής του εγκλήματος της αντιποίησης της αρχής (αρθ. 175 ΠΚ) απαιτείται ο δράστης να αντιποιηθεί την άσκηση κάποιας δημόσιας δημοτικής ή κοινοτική υπηρεσίας, δηλαδή να εμφανισθεί ως υπάλληλος και να κάνει πράξεις που ανάγονται αποκλειστικά στα καθήκοντα υπαλλήλου.
Από το οπτικοακουστικό υλικό που είναι στην διάθεση κάθε Έλληνα πολίτη, οι βουλευτές και τα μέλη του παραπάνω αναφερόμενου κοινοβουλευτικού κόμματος, δεν εμφανίσθηκαν ούτε ως Δημοτική Αστυνομία ούτε ως Αστυνομικοί ή εν γένει δημόσιοι υπάλληλοι (ΣΔΟΕ κλπ), αντίθετα εμφανίσθηκαν με εμφανή τα χαρακτηριστικά τους. Μάλιστα οι ερωτώμενοι πλανόδιοι μικροπωλητές θα μπορούσαν να αρνηθούν να επιδείξουν τις άδειες τους και όσοι το έκαναν, το έκαναν αβίαστα και δίχως εξαναγκασμό! πρβλ. Μιχ. Μαργαρίτη Ποινικός Κώδικας αρθ. 175 αρ 2Β σελ. 422, Π.Ν. Σάκκουλας)
Επομένως μόνον θυμηδίαν μπορεί να προκαλέσει η δίωξη για αντιποίηση αρχής σε ανθρώπους οι οποίοι προβληματίζονται με ορθή Νομική σκέψη...
Ίσως ο Υπουργός και οι άλλες δημόσιες υπηρεσίες θα έπρεπε να έχουν καλύτερα Νομικά Επιτελεία...
Αντίθετα ισχυρό νομικό έρεισμα νομιμότητας προσφέρει η διάταξη του άρθρου 275 Κ. Ποιν. Δικονομίας, σύμφωνα με την οποίαν για αυτόφωρα κακουργήματα και πλημμελήματα οι ανακριτικοί υπάλληλοι, καθώς και κάθε Αστυνομικό όργανο, έχουν υποχρέωση, ενώ οποιοσδήποτε πολίτης το δικαίωμα, να συλλάβουν το δράστη, τηρώντας τις διατάξεις του Συντάγματος…
Τα αδικήματα της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής ήταν εν τω πράττεσθαι από τους κακόμοιρους (λαθρο)μετανάστες, όταν έγιναν τα πιο πάνω συμβάντα…
Και αν δεν συνελήφθησαν κάποιο (λαθρο)μετανάστες, το προφανέστερο είναι ότι έγιναν καπνός!
Ακόμη προβληματισμοί και έντονοι δισταγμοί ορθώνονται και για το αδίκημα της απρόκλητης φθοράς ξένης ιδιοκτησίας, που εσπευσμένα ανήγγειλαν οι διωκτικές αρχές.
Για την πλήρωση της απλής φθοράς ξένης ιδιοκτησίας (αρθ. 381 ΠΚ) μια από τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις του αδικήματος είναι το πράγμα να είναι ξένο, δηλαδή ο παθών να είναι μόνον ο κύριος. Πόσο μπορούν να ισχυρισθούν οι συγκεκριμένοι αλλοδαποί ότι είναι κύριοι με την έννοια που απαιτεί ο Αστικός μας Κώδικας (ΑΚ) λαθρεμπορευμάτων ;;!!!
Όμως η υπερβολή βρίσκεται στην απρόκλητη φθορά(!) που προσπαθεί να στηρίξει η λανθασμένη και εν υπνώσει ευρισκόμενη πολιτεία, για να προσδώσει στο αδίκημα διάσταση διακεκριμένου και ιδιώνυμου αδικήματος με βαρύτερες ποινές.
Η Νομολογία (ΑΠ 1151/99 Ποιν. Χρον. Ν. 597 211/94 Ποιν. Χρον. ΜΔ, σελ. 372) και η επιστήμη (βλ. μεταξύ άλλων Ι. Μανωλεδάκης Εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας, έκδοση 5η , 3.1.2 σελ 249, εκδόσεις Σάκκουλα Θεσσαλονίκη και Μ. Μαργαρίτης οπ αρθ 382 σελ 1114) δέχονται πως απρόκλητη φθορά νοείται, όταν ο δράστης και ο παθών δεν έχουν καμμία σχέση ή επαφή προηγουμένως σε οποιοδήποτε επίπεδο κοινωνικών σχέσεων και ο δράστης δεν είχε κανένα λόγο, δικαιολογημένο ή μη να στραφεί κατά της συγκεκριμένης ιδιοκτησίας δηλ να ενεργεί χωρίς αιτία.
Όμως οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, μέλη αυτής όπως και άλλοι πολίτες, όσο και αν δεν αρέσει (!) και δικαιολογημένο λόγο και αιτία είχαν, αφού θέλησαν να προστατεύσουν τους Έλληνες πολίτες από τον αθέμιτο ανταγωνισμό των λαθρομεταναστών αλλά και από την φόρο- και εισφοροδιαφυγή το ίδιο το παραλυμένο κράτος, που τόσα χρόνια αδρανεί!
Κανείς δεν μπορεί να αντιτάξει πειστικά ότι οι πιο πάνω βουλευτές δεν είχαν λόγο και αιτία να βλέπουν χρόνια ολόκληρα την ίδια κατάσταση και κανείς από τους αρμοδίους να μην κάνει τίποτε! Το απρόκλητο προϋποθέτει χουλιγκανισμό και οι συγκεκριμένοι βουλευτές και μόνον τέτοιοι δεν είναι!
Προτού το επίσημο κράτος ρίξει το ανάθεμα σε Έλληνες πολίτες, να αφουγκρασθεί καλύτερα πως βρίσκεται σε πλήρη δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα. Επίπλέον να αναρωτηθεί μήπως είναι πολλά από τα αρμόδια και υπεύθυνα όργανα του, -επιφορτισμένα με εγγυητική ευθύνη έναντι των Ελλήνων πολιτών-, εκείνα που διαπράττουν το ποινικό αδίκημα της παράβασης καθήκοντος (αρθ. 259 ΠΚ) τελούμενο μάλιστα με παράλειψη, αφού ενώ έχουν ιδιαίτερη νομική υποχρέωση (Άρθ 15 ΠΚ) παραβαίνουν τα καθήκοντα της υπηρεσίας τους με σκοπό… να βλάψουν το κράτος. Πώς; Με την απώλεια τεράστιων ποσών από φορο- και εισφοροδιαφυγή!
Γιατί η μακροχρόνια αδράνεια από πλευράς τους, παρότι γνωρίζουν την κατάσταση εδώ και πολλά χρόνια θεμελιώνει δόλο!
Πάψε λοιπόν κροκοδειλίζουσα Ελληνική πολιτεία να κυνηγάς τους Έλληνες και αφυπνίσου!
Το επίσημο κράτος βιάστηκε να σχηματίσει δικογραφίες για δήθεν «αντιποίηση της αρχής» και «απρόκλητη φθορά ξένης ιδιοκτησίας», γιατί μέλη και βουλευτές του κοινοβουλευτικού κόμματος της «Χρυσής Αυγής» καθαίρεσαν τους πάγκους λαθρομεταναστών σε Ραφήνα και Μεσολόγγι, που πουλούσαν σε λαϊκές, λαθρεμπορεύματα, δίχως άδεια, μπροστά στα μάτια Ελλήνων μικροπωλητών με άδεια, που πληρώνουν δημοτικά τέλη και φόρους!
Αφήνοντας λοιπόν τις κορώνες περί «νομιμότητας» κατά μέρος, γιατί το παράδειγμα πρέπει να το δίνει πρώτα το επίσημο κράτος και όχι να κροκοδειλίζει, προσεγγίζοντας από πλευράς μας τα πράγματα νομικά και συντεταγμένα κοινωνικά, μπορούμε να κάνουμε τις εξής ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις:
Το άρθρο 120 παρ. 4 του Συντάγματος (παλαιό 114) ορίζει πως η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με την βία.
Το παρεμπόριο είναι αναγνωρισμένη πληγή, δυστυχώς μόνον στα χαρτιά του επίσημου Ελληνικού κράτους, που όπως το ίδιο ομολογεί, δημιουργεί μεγάλη μαύρη τρύπα φοροδιαφυγής, αλλά ταυτόχρονα πλήττει αθέμιτα ανταγωνιστικά τους μάλλον θεωρούμενους ως ηλιθίους από την κρατική μηχανή Έλληνες που πληρώνουν φόρους και τέλη…
Κρίσιμη διάταξη στους προβληματισμούς που θα ακολουθήσουν, είναι εκείνη του άρθρου 5 του ισχύοντος Συντάγματος, σύμφωνα με την οποία καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, -με δυο ουσιώδεις επιφυλάξεις όμως-,εφ’ όσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη. Η διάταξη αυτή μάλιστα πρέπει να ερμηνεύεται πάντοτε με την θεμελιώδη διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 του Σ, κατά την οποίαν ο σεβασμός και η προστασία του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας.
Θα ήταν παράλειψη αν στους προβληματισμούς δεν προσθέταμε και το άρθρο 22 του Συντάγματος σύμφωνα με το οποίο η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το κράτος που μεριμνά για την δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού.
Το δικαίωμα προς εργασίαν αποτελεί θεμελιώδες ατομικό δικαίωμα, που όχι μόνον η αναγνώριση αλλά και η προστασία του από την πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της «κοινωνικής προόδου» όχι μόνον μέσα σε ελευθερία αλλά και «δικαιοσύνη», άρα και «κοινωνική δικαιοσύνη».
Επομένως, η «κοινωνική δικαιοσύνη» γίνεται όρος της ελευθερίας -η οποία δεν μπορεί να εξελιχθεί σε ασυδοσία που επιχειρείται με τα λαθρεμπορεύματα των (λαθρο)μεταναστών-, συνακόλουθα και της οικονομικής ελευθερίας, όπου όριο της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας, είναι η γενική ελευθερία των άλλων, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια γενικά και η μη βλάβη της εθνικής οικονομίας κατά την παρ. 2 του άρθρου 106 του Συντάγματος (βλ. γι’ αυτό Βελισάριος Καράκωστας, Το Σύνταγμα Άρθρο 22, Ερμηνευτικά Σχόλια σελ. 489 εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη Αθήνα 2006).
Με αυτές τις σκέψεις το κράτος δεν μπορεί παρά με τα όργανά του (Νομοθετικά, Διοικητικά και Δικαστικά) να είναι εγγυητής του θεμελιώδους ατομικού δικαιώματος της νόμιμης εργασίας των Ελλήνων πολιτών, τα οποία έχουν υποχρέωση να «διασφαλίζουν» την «ανεμπόδιστη» άσκηση του.
Το ίδιο το Σύνταγμα θεωρεί αυτονόητο ότι τα ίδια τα κρατικά όργανα είτε νομοθετούν είτε δικάζουν είτε διοικούν, δεν πρέπει να παραβιάζουν τα θεμελιώδη δικαιώματα, ένα εκ των οποίων είναι και η νόμιμη εργασία των Ελλήνων πολιτών.
Το Σύνταγμα λοιπόν επιτάσσει τα όργανα του κράτους ως «εγγυητές» της δυνατότητας άσκησης μεταξύ των άλλων θεμελιωδών δικαιωμάτων και του θεμελιώδους ατομικού δικαιώματος για νόμιμη εργασία.
Προσεγγίζοντας στην συνέχεια το άρθρο 5 του Συντάγματος παρατηρούμε ότι το Σύνταγμα εγγυάται στον καθένα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει -μεταξύ άλλων- και στην οικονομική ζωή της χώρας, εφ’ όσον όμως δεν προσβάλλει τα δικαιώματα άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα.
Οι παράνομοι λοιπόν αλλοδαποί, οι οποίοι έστησαν και στήνουν πάγκους με λαθρεμπορεύματα, οπουδήποτε ανά την Ελληνική επικράτεια, με σκοπό να έχουν μερίδιο στην οικονομική ζωή της χώρας, παραβιάζουν ευθέως το Σύνταγμα, αφού προσβάλλουν τα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών που πληρώνουν δυσβάσταχτα τέλη και φόρους, προσπαθώντας στους δύσκολους αυτούς καιρούς να κρατήσουν τις μικροεπιχειρήσεις τους και τα καταστήματα τους, προς όφελος των οικογενειών τους και της Εθνικής οικονομίας.
Το Σύνταγμα όμως παραβιάζει και το επίσημο κράτος με τα διοικητικά και όχι μόνον όργανά του, όταν παραλείπει και ενώ γνωρίζει την εκτεταμένη μάστιγα του παραεμπορίου, να πατάξει την άθλια αυτή μορφή παραοικονομίας που οδηγεί με τον τρόπο αυτό να γονατίσουν χιλιάδες Ελληνικά νόμιμα νοικοκυριά… Κι αυτό, γιατί δεν ανταποκρίνεται στην εγγυητική του ευθύνη, την οποίαν έχει προσδώσει το ίδιο το Σύνταγμα στα κρατικά όργανα.
Η μικρή αυτή ανάλυση καταδεικνύει πως το ίδιο το κράτος με την σκανδαλώδη και προκλητική αδράνεια των οργάνων του είναι εκείνο που καταλύει την τήρηση του Συντάγματος στις κρίσιμες εν προκειμένω θεμελιώδεις διατάξεις των άρθρων 2, 5 παρ. 1, 22 παρ. 1 αλλά και 25, γιατί λησμονεί την θεμελιώδη εγγυητική του ευθύνη έναντι των Ελλήνων πολιτών!
Κανένα λοιπόν κρατικό όργανο, ούτε ο υπουργός προστασίας του πολίτη μπορεί να αντιτάξει πειστικά ότι οι βουλευτές και τα μέλη του κοινοβουλευτικού κόμματος της «Χρυσής Αυγής» παρανόμησαν καθαιρώντας πάγκους και λαθρεμπορεύματα (λαθρο)μεταναστών τις προηγούμενες μέρες, αφού δεν έκαναν τίποτε άλλο μετά την παροιμιώδη μακροχρόνια αδράνεια των οργάνων της κρατικής μηχανής - που θεμελιώνει την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση του αδικήματος της παραβίασης καθήκοντος (άρθρο 259 ΠΚ) όπως παρακάτω θα δούμε- παρά να τηρήσουν το Σύνταγμα, δικαιούμενοι αλλά και υποχρεούμενοι μάλιστα προς τούτο με κάθε μέσο(!) Όπως προβλέπει το Σύνταγμα – άρα έστω και αρχικά αυτοδικώντας- εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με την βία(άρθρο 120 παρ 4 του Συντ.)
Μορφή ύπουλης βίας είναι και η σκανδαλώδης αδράνεια των οργάνων του κράτους να πράξουν το αυτονόητο. Να προστατέψουν τους νόμιμους Έλληνες πολίτες από το παρεμπόριο!!!
Ακόμη όμως και αν θεωρηθεί πως οι ανωτέρω διέπραξαν κάποια μορφή αυτοδικίας, αίρεται το άδικο της πράξης τους γιατί ενήργησαν κατ’ ενάσκηση δικαιώματος και από δικαιολογημένο ενδιαφέρον (άρθ 20 ΠΚ)
Επιπόλαια συζητείται πως οι βουλευτές και μέλη της Χρυσής Αυγής διέπραξαν με τις πιο πάνω πράξεις τους τα αδικήματα της αντιποίησης αρχής και της απρόκλητης φθοράς ξένης ιδιοκτησίας. Για την πλήρωση της μορφής του εγκλήματος της αντιποίησης της αρχής (αρθ. 175 ΠΚ) απαιτείται ο δράστης να αντιποιηθεί την άσκηση κάποιας δημόσιας δημοτικής ή κοινοτική υπηρεσίας, δηλαδή να εμφανισθεί ως υπάλληλος και να κάνει πράξεις που ανάγονται αποκλειστικά στα καθήκοντα υπαλλήλου.
Από το οπτικοακουστικό υλικό που είναι στην διάθεση κάθε Έλληνα πολίτη, οι βουλευτές και τα μέλη του παραπάνω αναφερόμενου κοινοβουλευτικού κόμματος, δεν εμφανίσθηκαν ούτε ως Δημοτική Αστυνομία ούτε ως Αστυνομικοί ή εν γένει δημόσιοι υπάλληλοι (ΣΔΟΕ κλπ), αντίθετα εμφανίσθηκαν με εμφανή τα χαρακτηριστικά τους. Μάλιστα οι ερωτώμενοι πλανόδιοι μικροπωλητές θα μπορούσαν να αρνηθούν να επιδείξουν τις άδειες τους και όσοι το έκαναν, το έκαναν αβίαστα και δίχως εξαναγκασμό! πρβλ. Μιχ. Μαργαρίτη Ποινικός Κώδικας αρθ. 175 αρ 2Β σελ. 422, Π.Ν. Σάκκουλας)
Επομένως μόνον θυμηδίαν μπορεί να προκαλέσει η δίωξη για αντιποίηση αρχής σε ανθρώπους οι οποίοι προβληματίζονται με ορθή Νομική σκέψη...
Ίσως ο Υπουργός και οι άλλες δημόσιες υπηρεσίες θα έπρεπε να έχουν καλύτερα Νομικά Επιτελεία...
Αντίθετα ισχυρό νομικό έρεισμα νομιμότητας προσφέρει η διάταξη του άρθρου 275 Κ. Ποιν. Δικονομίας, σύμφωνα με την οποίαν για αυτόφωρα κακουργήματα και πλημμελήματα οι ανακριτικοί υπάλληλοι, καθώς και κάθε Αστυνομικό όργανο, έχουν υποχρέωση, ενώ οποιοσδήποτε πολίτης το δικαίωμα, να συλλάβουν το δράστη, τηρώντας τις διατάξεις του Συντάγματος…
Τα αδικήματα της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής ήταν εν τω πράττεσθαι από τους κακόμοιρους (λαθρο)μετανάστες, όταν έγιναν τα πιο πάνω συμβάντα…
Και αν δεν συνελήφθησαν κάποιο (λαθρο)μετανάστες, το προφανέστερο είναι ότι έγιναν καπνός!
Ακόμη προβληματισμοί και έντονοι δισταγμοί ορθώνονται και για το αδίκημα της απρόκλητης φθοράς ξένης ιδιοκτησίας, που εσπευσμένα ανήγγειλαν οι διωκτικές αρχές.
Για την πλήρωση της απλής φθοράς ξένης ιδιοκτησίας (αρθ. 381 ΠΚ) μια από τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις του αδικήματος είναι το πράγμα να είναι ξένο, δηλαδή ο παθών να είναι μόνον ο κύριος. Πόσο μπορούν να ισχυρισθούν οι συγκεκριμένοι αλλοδαποί ότι είναι κύριοι με την έννοια που απαιτεί ο Αστικός μας Κώδικας (ΑΚ) λαθρεμπορευμάτων ;;!!!
Όμως η υπερβολή βρίσκεται στην απρόκλητη φθορά(!) που προσπαθεί να στηρίξει η λανθασμένη και εν υπνώσει ευρισκόμενη πολιτεία, για να προσδώσει στο αδίκημα διάσταση διακεκριμένου και ιδιώνυμου αδικήματος με βαρύτερες ποινές.
Η Νομολογία (ΑΠ 1151/99 Ποιν. Χρον. Ν. 597 211/94 Ποιν. Χρον. ΜΔ, σελ. 372) και η επιστήμη (βλ. μεταξύ άλλων Ι. Μανωλεδάκης Εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας, έκδοση 5η , 3.1.2 σελ 249, εκδόσεις Σάκκουλα Θεσσαλονίκη και Μ. Μαργαρίτης οπ αρθ 382 σελ 1114) δέχονται πως απρόκλητη φθορά νοείται, όταν ο δράστης και ο παθών δεν έχουν καμμία σχέση ή επαφή προηγουμένως σε οποιοδήποτε επίπεδο κοινωνικών σχέσεων και ο δράστης δεν είχε κανένα λόγο, δικαιολογημένο ή μη να στραφεί κατά της συγκεκριμένης ιδιοκτησίας δηλ να ενεργεί χωρίς αιτία.
Όμως οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, μέλη αυτής όπως και άλλοι πολίτες, όσο και αν δεν αρέσει (!) και δικαιολογημένο λόγο και αιτία είχαν, αφού θέλησαν να προστατεύσουν τους Έλληνες πολίτες από τον αθέμιτο ανταγωνισμό των λαθρομεταναστών αλλά και από την φόρο- και εισφοροδιαφυγή το ίδιο το παραλυμένο κράτος, που τόσα χρόνια αδρανεί!
Κανείς δεν μπορεί να αντιτάξει πειστικά ότι οι πιο πάνω βουλευτές δεν είχαν λόγο και αιτία να βλέπουν χρόνια ολόκληρα την ίδια κατάσταση και κανείς από τους αρμοδίους να μην κάνει τίποτε! Το απρόκλητο προϋποθέτει χουλιγκανισμό και οι συγκεκριμένοι βουλευτές και μόνον τέτοιοι δεν είναι!
Προτού το επίσημο κράτος ρίξει το ανάθεμα σε Έλληνες πολίτες, να αφουγκρασθεί καλύτερα πως βρίσκεται σε πλήρη δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα. Επίπλέον να αναρωτηθεί μήπως είναι πολλά από τα αρμόδια και υπεύθυνα όργανα του, -επιφορτισμένα με εγγυητική ευθύνη έναντι των Ελλήνων πολιτών-, εκείνα που διαπράττουν το ποινικό αδίκημα της παράβασης καθήκοντος (αρθ. 259 ΠΚ) τελούμενο μάλιστα με παράλειψη, αφού ενώ έχουν ιδιαίτερη νομική υποχρέωση (Άρθ 15 ΠΚ) παραβαίνουν τα καθήκοντα της υπηρεσίας τους με σκοπό… να βλάψουν το κράτος. Πώς; Με την απώλεια τεράστιων ποσών από φορο- και εισφοροδιαφυγή!
Γιατί η μακροχρόνια αδράνεια από πλευράς τους, παρότι γνωρίζουν την κατάσταση εδώ και πολλά χρόνια θεμελιώνει δόλο!
Πάψε λοιπόν κροκοδειλίζουσα Ελληνική πολιτεία να κυνηγάς τους Έλληνες και αφυπνίσου!
Ηλίας Ν. Ηλιακόπουλος,
Δρ.Ν, Δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου