ΑΝΘΙΜΟΣ Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ

Α Ν Α Σ Τ Α Σ Η

ΕΝΑ ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝ ΑΙΤΗΜΑ

Ο Χριστός αναστήθηκε για λογαριασμό του ανθρώπου. Μετά την απομάκρυνσή του από το Θεό, ο άνθρωπος περισσότερο χαμηλά να πέσει δεν είχε, πιό πολύ να πεθάνει δεν γινόταν. Η μόνη του διέξοδος ήταν να αναστηθεί. Μα, δεν γνώριζε τον "τρόπο".

Αυτή τη διαδικασία επιστροφής την ανέλαβε ο ίδιος ο Θεός για χάρη του ανθρώπου. Γι' αυτό "φόρεσε σώμα", προκειμένου ολόκληρη η υπόσταση του ανθρώπου να επιστραφεί και να σωθεί.

Η Ανάσταση του Χριστού, αποτελεί υπαρξιακή επανάσταση στην πορεία της ανθρωπότητος. Ήταν το "ανθρωπίνως" αδύνατο. Ανέτρεψε την φυσική τάξη, κατέστησε ανενεργούς τους φυσικούς νόμους, ακύρωσε την υπαρξιακή νομοτέλεια, αναποδογύρισε την μέχρι τότε σχέση Θεού-ανθρώπου, έφερε τα πάνω-κάτω, άλλαξε την εξάρτηση του φθαρτού από το άφθαρτο, αποκατέστησε "άδικα" τον αίτιο της αποστασίας στην προτεραία δόξα του, παλλινόρθωσε τον άνθρωπο στην σύνολη δημιουργία.

Όλα αυτά όχι ερήμην του ανθρώπου. Η Μαρία της Ναζαρέτ είχε συγκατανεύσει στον Χαιρετισμό του Αγγέλου και είχε κατασταθεί Θεοτόκος. Ποτέ ο Θεός δεν θα καταστρατηγούσε την ελευθερία της βουλήσεως του ανθρώπου που ο ίδιος δημιούργησε, χωρίς την έγκρισή του.

Η Ανάσταση του Χριστού, ήταν το γεγονός της Ιστορίας που κατέστη το Θαύμα του κόσμου. Ένα θαύμα επαναστατικό, επειδή είχε να κάνει με την σχέση Θεού και ανθρώπου.

Ίσως γι' αυτό οι λαοί της γης, τα τελευταία 2000 χρόνια, πάντοτε εμπνέονταν από την Ανάσταση του Χριστού. Οι χριστιανικοί πληθυσμοί του πλαντήτη, είτε προφάσει είτε αληθεία, ζούσαν την Ανάσταση. Οι μη χριστιανικοί, γνώριζαν γι' αυτήν στο πολιτισμικό τους υποσυνείδητο.

Όλοι αντλούσαν από την Ανάσταση τις ρηξικέλευθες ανατροπές και εκφάνσεις της, προκειμένου να απαντήσουν στα επείγοντα ερωτήματα και αιτήματα των καιρών τους.

Πριν οι Έλληνες αρχίσουν την εκστρατεία κατά της γλώσσας τους, θα μπορούσαν να διακριβώσουν ότι η ελληνική λέξη επανάσταση ενέχει την λέξη ανάσταση.

Σήμερα που οι λέξεις και οι έννοιες έχασαν το νόημά τους, μονάχα ψυχανεμιζόμαστε τη σχέση των δύο αυτών πνευματικών καταστάσεων.

Η παγκόσμια Ιστορία διδάσκει ότι κάθε επανάσταση έχει, αυτούς που την κάνουν κι αυτούς που την εκμεταλλεύονται. Γι' αυτό στις μέρες μας οι επαναστάσεις ολοένα και λιγοστεύουν.

Απομένει να δοκιμάσουμε πάλι την αρχέγονη προτροπή για Ανάσταση που δεν πρόδωσε ποτέ τον άνθρωπο. Αρκεί να επιχειρηθεί ως έγερση κάθε τι πεσμένου. Ως ξαναζωντάνεμα κάθε τι πεθαμένου.

Η Ανάσταση δεν επιβάλλεται έξωθεν, επιτυγχάνεται από τον έσω άνθρωπο. Δεν αφήνει θύματα, δεν σκυλεύει συνειδήσεις, δεν θίγει υπολήψεις. Δεν προκαλεί αιματοχυσίες, ούτε καταστροφές. Είναι μια  εσωτερική αγωνιώδης προσπάθεια ανασυστάσεως της ανθρώπινης ψυχής. Χρειάζεται να αποψιλωθούν οι φαντασιώσεις του νου. Να αποστασιοποιηθούν οι εγωϊσμοί που τον κατατρύχουν. Απαιτείται η επαναφορά του ανθρώπου στα όριά του.

Τότε παίρνουν νόημα οι αξίες του βίου. Ο άνθρωπος απολαμβάνει τις απλούστερες λεπτομέρειες της ζωής του. Ερμηνεύει τα πάντα γύρω του. Δεν είναι θεατής της ζωής αλλά πρωταγωνιστής και ρυθμιστής της.

Η Ανάσταση, σαν πνευματικό μέγεθος, δεν βρίσκεται στο τέλος των υποχρεώσεών μας αλλά στην αρχή των καθηκόντων μας. Ανάλογα με τη στάση μας απέναντί της αποκτούν περιεχόμενο και σκοπό, οι χαρές, οι λύπες, η υγεία, η αρρώστια, το γέλιο, το δάκρυ, ο γάμος, η τεκνοποιΐα, ο πλούτος, η φτώχεια, η ζωή κι ο θάνατος. Κυρίως αυτός.

Υποπτεύομαι οτι στην κρίσιμη καμπή της Ελληνικής Ιστορίας μας, η μόνη επανάσταση που θα αποκαταστήσει την αναισθησία που βιώνουμε, είναι η επανατοποθέτησή μας απέναντι στο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού. Εξάλλου, δεν την γιορτάζουμε ως επετειακό γεγονός αλλά ως σωτηριολογικό. Διαφορετικά, μας είναι άχρηστη η γιορτή.

Όλοι αναγνωρίζουμε ότι για να αποκατασταθεί η κατάντια στην οποία μας οδήγησε η εγχώρια πολιτική ανευθυνότητα, απαιτείται μια επανάσταση. Ο λαός μας δεν έχει τη δύναμη να την πραγματώσει. Οι πολιτικοί μας ποντάρουν στη λήθη των ψηφοφόρων τους και δεν φαίνεται να εισέπραξαν αρκούντως το μήνυμα των αγανακτισμένων. Ας ελπίσουμε να λάβουν, έστω τώρα, το ηχηρό μήνυμα των σιωπηλών. Το Ελληνικό Δημόσιο δεν έχει ελπίδες διόρθωσης, μάλλον περιμένει, μετά τις εκλογές, να το ενταφιάσει μια ομάδα, από τις δυό, που μέχρι τώρα το σκύλευαν. Οι νέοι μας φεύγουν από τη Χώρα, επειδή δεν αντέχουν τη μπόχα της σήψης. Οι ηλικιωμένοι βυθίζονται σε ανυποληψία και πανικό. Οι ώριμοι τρέμουν από φόβο για το αβέβαιο αύριο. Όλοι αναλογιζόμαστε τα λάθη μας αλλά τώρα πιά το κακό έγινε!  Τα εκλογικά πένθιμα εμβατήρια άρχισαν να παιανίζουν το νεκρικό τους ρυθμό. Οι προκλογικές υποσχέσεις ακούγονται σαν μοιρολόγια ενός Έθνους που ξεψυχά. Οι ευρωπαίοι εργολάβοι κηδειών πιάνουν τα πόστα στα Υπουργεία μας για να χαρίσουν αξιοπρεπή κηδεία στη Χώρα και στο παλαιό εκείνο όραμα της Ε.Ε.! Περισσότερο να πεθάνουμε δεν γίνεται. Πιό χαμηλά να πέσουμε δεν έχει. Μόνο να σηκωθούμε μπορούμε. Μόνο να αναστηθούμε γίνεται. Γι' αυτό·

Χριστός Ανέστη!