Η λατρεία των Ηρώων, παράδοση αρχαία και παλαιά του Έθνους των Ελλήνων, είναι ό,τι πιο χειροπιαστό, ό,τι πιο κοντινό προς την αληθινή «ΕΥΣΕΒΕΙΑ», την πραγματική προσέγγιση στην θεϊκή υπόσταση αυτού του κόσμου.
Ο Ήρωας στα αρχαία χρόνια εθεωρείτο απλοϊκά από τον λαό σαν ημίθεος με την έννοια ότι ήταν γέννημα της ενώσεως ενός Θεού ή μίας Θεάς με έναν θνητό ή θνητή. Μόνο έτσι μπορούσαν οι απλοί άνθρωποι να ερμηνεύσουν την εμφάνιση του θεϊκού χαρακτήρα του υπέροχου αυτού κόσμου σε έναν άνθρωπό. Στον Όμηρο βλέπουμε όμως ότι ήρωας δεν είναι μόνο ο ανδρείος και αήττητος πολεμιστής, αλλά και ο εμπνευσμένος αοιδός, δεν είναι μόνο ο Αχιλλέας και ο Αίας, αλλά και ο Δημόδοκος. Οι ήρωες είναι η αιώνια γέφυρα που ενώνει την ανθρώπινη φύση με την θεία ουσία της, την οποία αυτή περιέχει. Γι’ αυτό και η μοίρα των Ηρώων μετά το εφήμερο διάβα τους από τον κόσμο αυτό είναι διαφορετική. Έχουν το χάρισμα από τους Θεούς και όταν αφήνουν την ύστατη πνοή τους οι σκιές τους πετούν σε ένα λιβάδι ασφοδέλων. Μάλιστα, για τον Μενέλαο γράφει ο Όμηρος στην Οδύσσεια ότι δεν απέθανε καν, αλλά τον μετέφεραν ζωντανό στα Ιλίσια Πεδία όπου:
«Δεν έχει ούτε χειμώνα εκεί, μήτε βροχή και χιόνι, μόνε τ’ αγέρι το γλυκό του Ζέφυρου ανεβάζει Παντοτινά ο Ωκεανός και τους θνητούς δροσίζει».
Τρεις αιώνες περίπου μετά τον Όμηρο, ο Ησίοδος μας λέγει στο ποίημα του «Έργα και Ημέραι» ότι οι Ήρωες και όσοι ξεχωριστά υπήρξαν αγαθοί στην διάρκεια της θνητής ζωής τους, ζουν μετά τον θάνατό τους μακριά από Θεούς και ανθρώπους, στα πέρατα της Γης: Εις τας νήσους των Μακάρων, μακριά από κάθε πόνο και φροντίδα.
Ξεχωριστή ήταν η λατρεία των αρχαίων προγόνων μας για τους ήρωες τους και το τυπικό των τελετών προς τιμήν τους καθορισμένο. Θυσίαζαν γι’ αυτούς όχι όταν ο ήλιος ανέτειλε, όπως έκαναν για τους Θεούς του Ολύμπου, αλλά στην διάρκεια της νύχτας, την ώρα της δύσης, όταν ο ήλιος κατέβαινε προς την σκοτεινή κατοικία του. Μάλιστα, το θύμα που προσέφεραν στους Ήρωες το έστρεφαν προς την Δύση, εκεί όπου βρισκόταν τότε ο πατέρας Ήλιος.
ΝΤΕΣΑΡΜ – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Ο Ήρωας στα αρχαία χρόνια εθεωρείτο απλοϊκά από τον λαό σαν ημίθεος με την έννοια ότι ήταν γέννημα της ενώσεως ενός Θεού ή μίας Θεάς με έναν θνητό ή θνητή. Μόνο έτσι μπορούσαν οι απλοί άνθρωποι να ερμηνεύσουν την εμφάνιση του θεϊκού χαρακτήρα του υπέροχου αυτού κόσμου σε έναν άνθρωπό. Στον Όμηρο βλέπουμε όμως ότι ήρωας δεν είναι μόνο ο ανδρείος και αήττητος πολεμιστής, αλλά και ο εμπνευσμένος αοιδός, δεν είναι μόνο ο Αχιλλέας και ο Αίας, αλλά και ο Δημόδοκος. Οι ήρωες είναι η αιώνια γέφυρα που ενώνει την ανθρώπινη φύση με την θεία ουσία της, την οποία αυτή περιέχει. Γι’ αυτό και η μοίρα των Ηρώων μετά το εφήμερο διάβα τους από τον κόσμο αυτό είναι διαφορετική. Έχουν το χάρισμα από τους Θεούς και όταν αφήνουν την ύστατη πνοή τους οι σκιές τους πετούν σε ένα λιβάδι ασφοδέλων. Μάλιστα, για τον Μενέλαο γράφει ο Όμηρος στην Οδύσσεια ότι δεν απέθανε καν, αλλά τον μετέφεραν ζωντανό στα Ιλίσια Πεδία όπου:
«Δεν έχει ούτε χειμώνα εκεί, μήτε βροχή και χιόνι, μόνε τ’ αγέρι το γλυκό του Ζέφυρου ανεβάζει Παντοτινά ο Ωκεανός και τους θνητούς δροσίζει».
Τρεις αιώνες περίπου μετά τον Όμηρο, ο Ησίοδος μας λέγει στο ποίημα του «Έργα και Ημέραι» ότι οι Ήρωες και όσοι ξεχωριστά υπήρξαν αγαθοί στην διάρκεια της θνητής ζωής τους, ζουν μετά τον θάνατό τους μακριά από Θεούς και ανθρώπους, στα πέρατα της Γης: Εις τας νήσους των Μακάρων, μακριά από κάθε πόνο και φροντίδα.
Ξεχωριστή ήταν η λατρεία των αρχαίων προγόνων μας για τους ήρωες τους και το τυπικό των τελετών προς τιμήν τους καθορισμένο. Θυσίαζαν γι’ αυτούς όχι όταν ο ήλιος ανέτειλε, όπως έκαναν για τους Θεούς του Ολύμπου, αλλά στην διάρκεια της νύχτας, την ώρα της δύσης, όταν ο ήλιος κατέβαινε προς την σκοτεινή κατοικία του. Μάλιστα, το θύμα που προσέφεραν στους Ήρωες το έστρεφαν προς την Δύση, εκεί όπου βρισκόταν τότε ο πατέρας Ήλιος.
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ
«Οι ήρωες διέμενον κατά τας λαϊκάς δοξασίας εις την χώραν αυτήν του θανάτου το δε τυπικόν της λατρείας των υπενθύμιζεν την λατρείαν των χθονίων θεοτήτων. Εθυσίαζον εις αυτούς όχι κατά την ανατολήν της ημέρας, όπως εις τους Ολυμπίους, αλλά κατά το εσπέρας, την ώραν που ο ήλιος κατεβαίνει εις τας σκοτεινάς κατοικίας. Το θύμα που προσέφερον εις τους ήρωας το έστρεφον προς την δύσιν, ο δε βωμός ήτο χαμηλός και μόλις υψώνετο επάνω από το έδαφος, πλησίον ενός λάκκου όπου έρριπτον την κεφαλήν του θυσιαζομένου ζώου (λεπτομερείας περί της λατρείας των ηρώων βλέπε Κ.Φ. Χέρμαν «Έλλην. Αρχαιότητες» τόμος ΙΙ, παρ. 16). Όταν εθυσίαζον επάνω εις τον τάφον του ήρωος, ήνοιγαν οπήν εις αυτόν ώστε το αίμα του θύματος να φθάση δια μέσου της γης εις το μέρος όπου έμενε το ισχυρόν και άφθαρτον όν, του οποίου ήθελον να εξασφαλίσουν την προστασίαν (Παυσαν. 1,4,10). Έτσι οι ήρωες ήσαν δια τους Έλληνας, απλώς οι επιφανέστεροι από τους νεκρούς των περασμένων αιώνων και η λατρεία των, αν και περισσότερον μεγαλοπρεπής, ωμοίαζε με τας τιμάς που κάθε οικογένεια απέδιδε εις τους νεκρούς της».ΝΤΕΣΑΡΜ – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου