21 ΙΟΥΝΙΟΥ ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ

Στις 21 Ιουνίου έχουμε το θερινό ηλιοστάσιο, την μεγαλύτερη σε διάρκεια μέρα στο Βόρειο ημισφαίριο και την μικρότερη στο Νότιο.
Το θερινό ηλιοστάσιο αποτελούσε πολύ σημαντικό γεγονός μέχρι σχετικά πρόσφατα. Όλες δε οι αρχαίες κοινωνίες έκαναν πολυήμερες γιορτές γύρω από αυτή την ημερομηνία. Θερινό Ηλιοστάσιο, 21η Ιουνίου. Ημερομηνία όπου ο Ήλιος υψώνεται ακριβώς στον μέσο του ορίζοντα και βρίσκεται στο άξονα της ισημερίας χαρίζοντας έτσι τη μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου. Αυτό σηματοδοτεί όμως το χάσιμο της δύναμης του Ηλίου και έτσι σχετίζεται άμεσα με τη ζωή και την ανάπτυξη και το επόμενο στάδιο το οποίο είναι ο θάνατος. Ο ερχομός όμως του Χειμερινού Ηλιοστασίου σηματοδοτεί την αναγέννηση και τον αιώνιο κύκλο της Ζωής και του Θανάτου. Έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε πολύ απλά τη φυσική αρμονία και ισορροπία.
Για τον λόγο αυτό, το Θερινό Ηλιοστάσιο είναι από τις ιερότερες εορτές της ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ Ευρωπαϊκής Λατρείας. Έτσι είτε αναφερόμαστε σε Έλληνες, Κέλτες, Γερμανούς ή Σλάβους, είναι εξίσου σημαντική εορτή. Γιορτάζεται λοιπόν η Ζωή και αποδίδονται τιμές στον Ήλιο και τη Φύση γενικότερα. Σε κάθε Ευρωπαϊκή λατρεία το σύμβολο που χρησιμοποιείται ευρέως είναι ο Ηλιακός Τροχός (ο γνωστός στους περισσότερους ως Κέλτικος Σταυρός) και πιο συγκεκριμένα οι Γερμανογενείς λαοί χρησιμοποιούσαν και τις ρούνες Sigel και Tir, συμβολίζοντας έτσι τον Ήλιο και τον Ουρανό αντίστοιχα. Επίσης φωτιές ανάβονται σε υψώματα, και ένας φλεγόμενος Ηλιακός Τροχός αφήνεται από μια πλαγιά να κυλίσει προς τα κάτω συμβολίζοντας έτσι τη τροχιά του Ήλιου.
Στην Ελληνική Παράδοση, το Θερινό Ηλιοστάσιο είναι μέρος των εορτών της Άνοιξης και του Καλοκαιριού. Ο γνωστότερος μύθος σχετικά με αυτό το θέμα είναι η αρπαγή της Περσεφόνης από τον Άδη κάνοντας έτσι τη Δήμητρα, τη μητέρα της Περσεφόνης, να μαραζώνει από στεναχώρια και μαζί της και η Φύση (μιας και αντιπροσωπεύει αυτήν). Έτσι με εντολή του Δία η Περσεφόνη θα βρίσκονταν μισό χρόνο στον Κάτω Κόσμο με τον σύζυγο της και άλλο μισό στον Επάνω Κόσμο (Χειμώνας – Καλοκαίρι). Έτσι λοιπόν σε αυτή το χρονική περίοδο δίδονται τιμές σε θεούς όπως ο Διόνυσος (συμβολίζοντας την αναγέννηση της Φύσης), η Δήμητρα και η Περσεφόνη (συμβολίζοντας επίσης την αναγέννηση της Φύσης) και ο Απόλλωνας (ως θεός του Φωτός).

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ: ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΚΑΙ Ο ΑΗ ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΚΛΗΔΟΝΑΣ:

“Ο Κλήδονας είναι ένα έθιμο με καταγωγή στην αρχαία εποχή, που επικρατούσε η ‘κληδόνα’. Κληδόνα σημαίνει πράξεις ή λέξεις τυχαίες και ασυνάρτητες, που ακούγονταν κατά τη διάρκεια μαντικών τελετών και στις οποίες αποδίδονταν προφητική σημασία. Ο Κλήδονας ζωντανεύει τη μέρα του Αη-Γιαννιού, στις 24 Ιουνίου, που συμπίπτει με τη θερινή τροπή του ήλιου, η δύναμη του οποίου φανερώνει κυρίως τα μελλούμενα, σύμφωνα με τις θαμπές μνήμες του παρελθόντος. Ο γιορτασμός αρχίζει από την παραμονή με τις μεγάλες φωτιές που ανάβονται και τις πηδούν ακόμη και τα παιδιά.

Κατόπιν φέρνουν οι ανύπαντρες κοπέλες από το πηγάδι το αμίλητο νερό και το αδειάζουν στη ‘γραγούδα’ (πήλινο δοχείο), ρίχνοντας μέσα κι από ένα ‘ριζικάρι’, κάποιο προσωπικό, συνήθως πολύτιμο, αντικείμενο. Σκεπάζουν έπειτα τη γραγούδα και την αφήνουν όλη νύχτα κάτω από τον ξάστερο ουρανό. Πηγαίνουν τότε όλες για ύπνο και ονειρεύονται τον άντρα που θα παντρευτούν.”
- Την επόμενη μέρα ανοίγεται με τραγούδια η γραγούδα και καθώς η κάθε μία παίρνει πίσω το αντικείμενο που της ανήκει, ακούγεται κι από ένα δίστιχο, το περιεχόμενο του οποίου έχει κάποια σημασία για το ‘ριζικό΄ της κοπέλας, στην οποία εκείνη τη στιγμή απευθύνεται. Τα ριζικάρια κάποτε τελειώνουν και καθώς βασιλεύει ο ήλιος κάθε κοπέλα γεμίζει το στόμα της με μια γουλιά αμίλητο νερό, στέκεται μπροστά στο παράθυρο και περιμένει μέχρι ν’ ακούσει το πρώτο ανδρικό όνομα…”