Δεδομένου ότι ισχύει το παρόν φορολογικό σύστημα, που προστάζει οι πολίτες μέσω εισφορών και φόρων να αποτελούν την κύρια πηγή εσόδων του Κράτους, μπορούμε να δούμε δύο τρόπους για να αυξηθούν τα έσοδα, που όλο ελλιπή τα βρίσκει ο υπουργός Οικονομικών και μονίμως φέρνει νέα μέτρα, αφότου φυσικά τα αρνηθεί τρις πριν ο αλέκτωρ λαλήσει. Η όλη ιστορία της φορολογίας και των εσόδων που προκύπτουν μέσω αυτών είναι στην πραγματικότητα ένας πολλαπλασιασμός μεταξύ του μέσου όρου των φόρων που πληρώνει ένας πολίτης και του αριθμού των πολιτών που φορολογούνται. Ο ένας τρόπος για να ανέβουν λοιπόν τα έσοδα είναι η άνοδος του μέσου όρου των φόρων που πληρώνουν οι φορολογούμενοι. Αυτό μπορεί με την σειρά του να γίνει με δύο τρόπους, είτε αυξάνοντας την φορολογία στα υψηλά στρώματα, είτε αυξάνοντας την φορολογία στα χαμηλά στρώματα. Η κυβέρνηση και εν γένει η “ιδεολογία” που ακολουθούν τα δύο μεγάλα κόμματα έχουμε δει από την μεταπολιτευτική εμπειρία ότι προστάζει την αύξηση της φορολογίας στον απλό λαό, το οποίο όπως βλέπουμε έχει αντίκτυπο και στην αγορά και στους δείκτες της ανεργίας.
Στην πραγματικότητα αυτός είναι ο μόνος τρόπος κατά τον οποίο δεν αυξάνονται τα έσοδα του κράτους, αφού τελικώς οι πτώση του αριθμού των εισφερόντων, λόγω ανεργίας και λουκέτων, δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση να αντισταθμιστεί από νέες μεγαλύτερες φορολογίες, που θα οδηγήσουν σε νέο κύκλο ανεργίας με τη σειρά τους. Ο δεύτερος τρόπος για αύξηση των εσόδων είναι η αύξηση των φορολογουμένων μέσω πάταξης του παρεμπορίου, στρατηγικών κινήσεων για μείωση των ποσοστών ανεργίας, αντιμετώπιση του δημογραφικού και φυσικά το μόνιμο σύνθημα της Χρυσής Αυγής “Δουλειά στον Έλληνα Εργάτη”. Αντί όμως να επιλέξουν την αύξηση του αριθμού των φορολογουμένων μέσω αυτού του δρόμου προσπαθούν να το κάνουν με αύξηση της φορολογίας και μείωση του αφορολόγητου ορίου, λες και δεν είναι προφανές στον καθένα ότι η αστική δικαιοσύνη τους είναι σαν ένα δίκτυο που πιάνει τα μεγάλα ψάρια, αλλά οι μεγαλοκαρχαρίες το σκίζουν με άνεση.
Ποιος ο λόγος όμως που όλοι οι έως τώρα κυβερνώντες διάλεγαν να στύβουν στην κυριολεξία την πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού και να διαλύουν τα παραγωγικά κομμάτια της οικονομίας μας, αφού με απλές σκέψεις αποδεικνύεται ότι αυτός ο δρόμος είναι αδιέξοδος και οδηγεί στην πτώχευση; Ποιος ο λόγος να επιλέξουν άλλον δρόμο πέραν από αυτό που οδηγεί στην μείωση της ανεργίας και την ανάπτυξη της παραγωγής και συνεπώς της οικονομίας; Μα φυσικά επειδή μόνο με αυτόν τον δρόμο η Ελλάδα θα βρισκόταν δεμένη από χρέη στο άρμα των διεθνών τοκογλύφων. Επειδή μόνο έτσι θα μπορούσαν τα, κατοικοεδρεύοντα εν Ουάσιγκτον και Νέα Υόρκη, διεθνή αφεντικά να φέρουν στο τραπέζι προτάσεις περί συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου και όλα τα υπόλοιπα που ακούμε εδώ και καιρό.
Βεβαίως μια λύση του εν λόγω προβλήματος θα πρέπει να περιλαμβάνει και την προσφορά του ίδιου του Κράτους στα έσοδα, μέσω μιας ειλικρινούς εξυγίανσης των δημοσίων υπηρεσιών και επιχειρήσεων, όμως στο σύγχρονο κομματικό κράτος αυτά τα πράματα είναι δύσκολο, όχι μόνο να γίνουν πιστευτά, αλλά καν να συζητηθούν. Μόνη λύση λοιπόν το γκρέμισμα αυτού του σάπιου συστήματος και όλων των παραφυάδων του.
Στην πραγματικότητα αυτός είναι ο μόνος τρόπος κατά τον οποίο δεν αυξάνονται τα έσοδα του κράτους, αφού τελικώς οι πτώση του αριθμού των εισφερόντων, λόγω ανεργίας και λουκέτων, δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση να αντισταθμιστεί από νέες μεγαλύτερες φορολογίες, που θα οδηγήσουν σε νέο κύκλο ανεργίας με τη σειρά τους. Ο δεύτερος τρόπος για αύξηση των εσόδων είναι η αύξηση των φορολογουμένων μέσω πάταξης του παρεμπορίου, στρατηγικών κινήσεων για μείωση των ποσοστών ανεργίας, αντιμετώπιση του δημογραφικού και φυσικά το μόνιμο σύνθημα της Χρυσής Αυγής “Δουλειά στον Έλληνα Εργάτη”. Αντί όμως να επιλέξουν την αύξηση του αριθμού των φορολογουμένων μέσω αυτού του δρόμου προσπαθούν να το κάνουν με αύξηση της φορολογίας και μείωση του αφορολόγητου ορίου, λες και δεν είναι προφανές στον καθένα ότι η αστική δικαιοσύνη τους είναι σαν ένα δίκτυο που πιάνει τα μεγάλα ψάρια, αλλά οι μεγαλοκαρχαρίες το σκίζουν με άνεση.
Ποιος ο λόγος όμως που όλοι οι έως τώρα κυβερνώντες διάλεγαν να στύβουν στην κυριολεξία την πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού και να διαλύουν τα παραγωγικά κομμάτια της οικονομίας μας, αφού με απλές σκέψεις αποδεικνύεται ότι αυτός ο δρόμος είναι αδιέξοδος και οδηγεί στην πτώχευση; Ποιος ο λόγος να επιλέξουν άλλον δρόμο πέραν από αυτό που οδηγεί στην μείωση της ανεργίας και την ανάπτυξη της παραγωγής και συνεπώς της οικονομίας; Μα φυσικά επειδή μόνο με αυτόν τον δρόμο η Ελλάδα θα βρισκόταν δεμένη από χρέη στο άρμα των διεθνών τοκογλύφων. Επειδή μόνο έτσι θα μπορούσαν τα, κατοικοεδρεύοντα εν Ουάσιγκτον και Νέα Υόρκη, διεθνή αφεντικά να φέρουν στο τραπέζι προτάσεις περί συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου και όλα τα υπόλοιπα που ακούμε εδώ και καιρό.
Βεβαίως μια λύση του εν λόγω προβλήματος θα πρέπει να περιλαμβάνει και την προσφορά του ίδιου του Κράτους στα έσοδα, μέσω μιας ειλικρινούς εξυγίανσης των δημοσίων υπηρεσιών και επιχειρήσεων, όμως στο σύγχρονο κομματικό κράτος αυτά τα πράματα είναι δύσκολο, όχι μόνο να γίνουν πιστευτά, αλλά καν να συζητηθούν. Μόνη λύση λοιπόν το γκρέμισμα αυτού του σάπιου συστήματος και όλων των παραφυάδων του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου