«Πάψετε σαπιοδάσκαλοι και σαπιορήτορες, αναφορατζήδες να ξευτιλίζετε τη φυλή. Πάψετε παλιόγριες τις κλάψες, τα σάλια, τα μελάνια, και πιάστε το σπαθί. Τα πάντα στη ζωή, η φύσις το λέει, κατακτιώνται με το σπαθί. Και έτσι είναι και μόνο έτσι πρέπει να είναι!» ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ: Ίων Δραγούμης: «Είναι όμορφη η Αττική νύχτα μα δεν είναι ο Γιαννόπουλος εδώ να την ιδεί, λάμπουν μάταια τα άστρα, μάταια ευωδιάζουν οι πορτοκαλιές του κήπου, και το αηδόνι μάταια τραγουδεί. [...] Και τα δειλινά, η θλίψη της ομορφιάς των χρωμάτων με πιάνει στο λαιμό, με πνίγει. Γιατί χάθηκε; Γιατί δεν τα βλέπει πια; Τι λόγο έχουν και υπάρχουν τα πράγματα που αγάπησε αυτός, αφού αυτός που τ’ αγάπησε δεν είναι πια εδώ να τα ιδεί; Τι λάμπει το άστρο άσκοπα; Τι φέγγει το φεγγάρι; Τι καίει ο ήλιος; Τι φυσάει τ’ αεράκι τα μεσημέρια; Και βιάζομαι, βιάζομαι τρομερά για να φύγω κ’ εγώ εκεί που πήγε κείνος να κατοικήσει. Μ’ αρέσει ο θάνατος, τον ερωτεύομαι. Τόσο τον αγαπώ που όλα τ’ άλλα μου φαίνονται σαχλά και ανούσια και μέτρια, οι άνθρωποι και τα μικροσυμφέροντά τους και τα μικροκαμώματά τους και όλη τους η μικρότητα και φρονιμάδα. Βία τρελλή με παίρνει κατά το θάνατο. Πότε να τελειώσω τις δουλειές μου όλες, όσες ανάγκασα τον εαυτό μου να φορτωθεί; Πότε να τελειώσω για να φύγω; Τι όμορφος που είναι ο θάνατος! Πώς με τραβά! Αισθάνομαι αηδία για τα πράματα της ζωής. Και όμως την αηδία αυτή θέλω να νικήσω. Θέλω να ζήσω.»
Στριφογυρίζουσα αδιεξόδως εις τα ίδια καμώματα και τα ίδια ψεύματα, των πρώτων ημερών της Ελευθερίας της, τα οποία εβαρύνθησαν και οι πέτρες, αδυνατούσα να σταθή εις τα πόδια της, αδυνατούσα να δημιουργήση το παραμικρόν Εθνικόν, ναρκώνουσα και καταπνίγουσα την Τιτάνειον δύναμιν του Ελληνικού Ατόμου, καταδολοφονούσα και καταατιμάζουσα, καθ’ όλα τα σημεία του Ελληνισμού, επί ένα ήδη αιώνα, με τους Προξένους της, καταληστεύουσα αυτόν, δένουσα τα χέρια του και κρατούσα σφικτά αυτόν, εις τα πανταχόθεν ραπίσματα χάριν της, ενώ Αυτή στουπί εις το Βουλευτικόν της μεθύσι, κυλιέται εις το Παραδείσειον περιβόλι της, κατατρωγόμενη από την εσωτάτην της λέπρα, την Αμάθειαν, την Ανηθικότητα και τον χυδαιότατον Εγωϊσμόν, θεόστραβη προ του Έργου το οποίο ανέλαβε να εκτελέση, αναίσθητος προ των κακών και των χαμών, που προξενεί εις την φυλήν και εις εαυτήν, με πρόσωπον φουσκολωβιασμένον και εγκέφαλον παράλυτον, ολόκληρον καρκίνον, μεταδίδοντα σπασμωδικάς, τρελλάς κινήσεις εις το Σώμα του Ελληνισμού.
Αυτή είναι η Τωρινή Ελλάς. Η Ελλάς των Κλεφτών – Ηρώων. Των Κλεφτών Κουτσούρων, και η Ελλάς των Παιδιών αυτών – αντί υψηλών Αριστοκρατών φορτωμένων με την Πατρικήν Δόξαν του Πυρός και την ιδίαν δόξαν Πνεύματος και Ευγενείας – Τραμπουκογαλάντιδων και τέλος των απογόνων αυτών και των διαδόχων των Συστημάτων των, Κλεφτών του 97, Κλεφτών Εκφυλισμένων, Κλεφτών Ανήθικων, Κλεφτών Γραμματοστραβών και Γραμματολεπρών, Κλεφτών ΜΠΟΥΦΩΝ και τρισχειρότερον και συνολικότερον όλων, η ΕΛΛΑΣ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ.
Αυτή, αμυδρώς, είναι η Τωρινή σας Ελλάς. Και θα ήτο ανεξήγητον θαύμα, πώς είναι δυνατόν να υπάρχη το τερατώδες αυτό κατασκεύασμα, εάν δεν το εστήριζεν η Ιερά Συμμαχία των Μεγάλων Κροκοδείλων, η υποκύψασα εις την ηθικήν πίεσιν των Λαών και αναγκασθείσα να κυρώση την Ελευθερίαν και δημιουργήση Έθνος Ανεξάρτητον.”
ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ: Ίων Δραγούμης: «Είναι όμορφη η Αττική νύχτα μα δεν είναι ο Γιαννόπουλος εδώ να την ιδεί, λάμπουν μάταια τα άστρα, μάταια ευωδιάζουν οι πορτοκαλιές του κήπου, και το αηδόνι μάταια τραγουδεί. [...] Και τα δειλινά, η θλίψη της ομορφιάς των χρωμάτων με πιάνει στο λαιμό, με πνίγει. Γιατί χάθηκε; Γιατί δεν τα βλέπει πια; Τι λόγο έχουν και υπάρχουν τα πράγματα που αγάπησε αυτός, αφού αυτός που τ’ αγάπησε δεν είναι πια εδώ να τα ιδεί; Τι λάμπει το άστρο άσκοπα; Τι φέγγει το φεγγάρι; Τι καίει ο ήλιος; Τι φυσάει τ’ αεράκι τα μεσημέρια; Και βιάζομαι, βιάζομαι τρομερά για να φύγω κ’ εγώ εκεί που πήγε κείνος να κατοικήσει. Μ’ αρέσει ο θάνατος, τον ερωτεύομαι. Τόσο τον αγαπώ που όλα τ’ άλλα μου φαίνονται σαχλά και ανούσια και μέτρια, οι άνθρωποι και τα μικροσυμφέροντά τους και τα μικροκαμώματά τους και όλη τους η μικρότητα και φρονιμάδα. Βία τρελλή με παίρνει κατά το θάνατο. Πότε να τελειώσω τις δουλειές μου όλες, όσες ανάγκασα τον εαυτό μου να φορτωθεί; Πότε να τελειώσω για να φύγω; Τι όμορφος που είναι ο θάνατος! Πώς με τραβά! Αισθάνομαι αηδία για τα πράματα της ζωής. Και όμως την αηδία αυτή θέλω να νικήσω. Θέλω να ζήσω.»
Περικλής Γιαννόπουλος – Επίκαιρος όσο ποτέ! Κάτω η Ελλάς των: ΨΗΦΩΝ, των ΜΙΣΘΩΝ, των ΧΑΡΤΟΠΑΙΚΤΩΝ και των ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ.
“Αυτή είναι η Τωρινή Ελλάς, καταχρεωκοπημένη πνευματικώς από την πρώτην της ημέραν. Καταχρεωκοπημένη πραγματικώς. Με Κράτος γνήσιον, ληστρικότατον, Τσουλήν.Στριφογυρίζουσα αδιεξόδως εις τα ίδια καμώματα και τα ίδια ψεύματα, των πρώτων ημερών της Ελευθερίας της, τα οποία εβαρύνθησαν και οι πέτρες, αδυνατούσα να σταθή εις τα πόδια της, αδυνατούσα να δημιουργήση το παραμικρόν Εθνικόν, ναρκώνουσα και καταπνίγουσα την Τιτάνειον δύναμιν του Ελληνικού Ατόμου, καταδολοφονούσα και καταατιμάζουσα, καθ’ όλα τα σημεία του Ελληνισμού, επί ένα ήδη αιώνα, με τους Προξένους της, καταληστεύουσα αυτόν, δένουσα τα χέρια του και κρατούσα σφικτά αυτόν, εις τα πανταχόθεν ραπίσματα χάριν της, ενώ Αυτή στουπί εις το Βουλευτικόν της μεθύσι, κυλιέται εις το Παραδείσειον περιβόλι της, κατατρωγόμενη από την εσωτάτην της λέπρα, την Αμάθειαν, την Ανηθικότητα και τον χυδαιότατον Εγωϊσμόν, θεόστραβη προ του Έργου το οποίο ανέλαβε να εκτελέση, αναίσθητος προ των κακών και των χαμών, που προξενεί εις την φυλήν και εις εαυτήν, με πρόσωπον φουσκολωβιασμένον και εγκέφαλον παράλυτον, ολόκληρον καρκίνον, μεταδίδοντα σπασμωδικάς, τρελλάς κινήσεις εις το Σώμα του Ελληνισμού.
Αυτή είναι η Τωρινή Ελλάς. Η Ελλάς των Κλεφτών – Ηρώων. Των Κλεφτών Κουτσούρων, και η Ελλάς των Παιδιών αυτών – αντί υψηλών Αριστοκρατών φορτωμένων με την Πατρικήν Δόξαν του Πυρός και την ιδίαν δόξαν Πνεύματος και Ευγενείας – Τραμπουκογαλάντιδων και τέλος των απογόνων αυτών και των διαδόχων των Συστημάτων των, Κλεφτών του 97, Κλεφτών Εκφυλισμένων, Κλεφτών Ανήθικων, Κλεφτών Γραμματοστραβών και Γραμματολεπρών, Κλεφτών ΜΠΟΥΦΩΝ και τρισχειρότερον και συνολικότερον όλων, η ΕΛΛΑΣ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ.
Αυτή, αμυδρώς, είναι η Τωρινή σας Ελλάς. Και θα ήτο ανεξήγητον θαύμα, πώς είναι δυνατόν να υπάρχη το τερατώδες αυτό κατασκεύασμα, εάν δεν το εστήριζεν η Ιερά Συμμαχία των Μεγάλων Κροκοδείλων, η υποκύψασα εις την ηθικήν πίεσιν των Λαών και αναγκασθείσα να κυρώση την Ελευθερίαν και δημιουργήση Έθνος Ανεξάρτητον.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου