«Πιστεύω πως ένας λαός είναι άξιος της μοίρας του όταν, αντί να πάρει με τις πέτρες τα πολιτικά σκουπίδια που αποκαλούν τους ποιητές ¨λαπάδες και κουραμπιέδες¨, τους επιβραβεύει με την ψήφο του»
Το ραντεβού μας με τον Θανάση Γκαϊφύλλια ήταν για την Πέμπτη το απόγευμα. Είχε την ευγενή καλοσύνη να μας ανοίξει το σπίτι του. Τον γνωρίζαμε ως καλλιτέχνη πολύ καλά, αλλά ως άνθρωπο σχεδόν καθόλου και αυτό ήταν που μας προκαλούσε πολύ άγχος… Όμως, στα πρώτα πέντε λεπτά της συνάντησής μας, αυτό είχε εξαφανιστεί.
Δίπλα μας καθόταν ένας άνθρωπος εγκάρδιος, φιλικός που φρόντισε από την αρχή, καταλαβαίνοντας ίσως το άγχος μας, να μας κάνει να αισθανθούμε άνετα. Κι έτσι, το απόγευμα έγινε βράδυ, κανονική αρμένικη βίζιτα, αλλά συνέντευξη δεν έγινε, το μαγνητοφωνάκι δεν άνοιξε ποτέ, δεν θέλαμε να δημοσιογραφοποιήσουμε αυτή την όμορφη κουβέντα, που είχε ανάψει και πηδούσε από το ένα θέμα στο άλλο με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, από την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας σε στιγμές από την προσωπική του πορεία, από το «Κύτταρο» στο άλλο «Κύτταρο»…
Φύγαμε από το σπίτι του και οι δύο με ένα χαμόγελο στο στόμα όχι γιατί είχαμε καταφέρει κάτι σπουδαίο, αλλά γιατί γνωρίσαμε έναν άνθρωπο συγκροτημένο, που διατηρεί ακόμα την σπίθα της νιότης, έναν άνθρωπο που σε περνάει ακτινογραφία όχι για να πάρει φακελάκι αλλά για να σε γιατρέψει, ως κάθε καλλιτέχνης οφείλει…
Χρήστος Λαγαρίας – Θάνος Βαφειάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου