ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΝΤΑΦΙ ΒΡΕ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ ΠΟΤΕ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ;

 Share

Τις περασμένες εβδομάδες, μια σειρά διαδόσεων σκιαγράφησαν επιτήδεια την εικόνα μιας εξωφρενικής κατάστασης που επικρατεί στη συγκεκριμένη χώρα. Στο θέατρο αυτό των εντυπώσεων, μεγάλο ρόλο έχει η άγνοια και το κύμα παραπληροφόρησης που συνεχίζει ακόμα απροκάλυπτο τη δραστηριότητά του.

Έτσι λοιπόν, η αρχική εικόνα του σχεδόν εκτοπισμένου καθεστώτος Καντάφι από τους «νικηφόρους προελαύνοντες» αντικαθεστωτικούς, αντικαταστάθηκε...
με αυτή των συμπλοκών με ένοπλους σε ορισμένες περιοχές που δεν μπορεί εξακριβωθεί υπό ποίου τον έλεγχο βρίσκονται. Οι «προελαύνοντες», έγιναν αυθημερόν «αμυνόμενοι» και ο «παλλαϊκός χαρακτήρας», ζήτημα ενός τμήματος των πολιτών της Λιβύης του οποίου το μέγεθος αρκεί για να προκαλέσει αναστάτωση στις ανατολικές επαρχίες. Ομοίως και οι «ενδείξεις της δολοφονικής μανίας» του καθεστώτος έναντι του ίδιου του λαού του, περιορίστηκαν στο να παρουσιάζονται σαν «ανθρωπιστική κρίση».

Ενδεικτικά θα αναφερθούν, δυο «ειδήσεις» που συγκλόνισαν την δυτική κοινή γνώμη και παρότι απεδείχθησαν ψεύτικες, δεν δόθηκε σημασία στη διάψευσή τους: Ο «βομβαρδισμός αμάχων στη Βεγγάζη» κατά τις πρώτες ημέρες των αναταραχών. Και η «επέλαση ξένων μισθοφόρων», που χρησιμοποιούνται για να πνίξουν στο αίμα τους αντιφρονούντες και να αντιμετωπίσουν τον «εξεγερμένο στρατό». Στην πρώτη περίπτωση, όπως αποκάλυψε Ρωσικό πρακτορείο ο «βομβαρδισμός» στην πραγματικότητα ήταν η συντριβή αεροσκάφους σε συνοικία της Βεγγάζης, χωρίς παρόλα αυτά να έχει ακόμα εξακριβωθεί η αιτία. Ενώ στη δεύτερη, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRW) ανακοίνωσε πως δεν μπορεί να επιβεβαιώσει τη χρήση Αφρικανών μισθοφόρων στη Λιβύη. Συγκεκριμένα, ο υπεύθυνος του HRW Πίτερ Μπούκερτ σε δηλώσεις του ανέφερε: «Από την αρχή ερευνήσαμε τις πληροφορίες που έκαναν λόγο για αφρικανούς μισθοφόρους και αυτές αποδείχθηκαν στην πλειοψηφία τους εσφαλμένες».

Σε αυτό το σημείο, οφείλεται να διευκρινιστούν και ορισμένες παράμετροι που εμφανίζονται στη Λιβύη, οι οποίοι και φάνηκαν ιδιαίτερα χρήσιμοι στην «εξέγερση». Η πρώτη και βασικότερη, είναι η εξαιρετικά μεγάλη έκταση των ακατοίκητων ζωνών της ερήμου Σαχάρας στο κέντρο και το νότο της χώρας, που παρεμβάλλοντας και προς βορρά, ουσιαστικά τη χωρίζει στα δυο την παράκτια και κατοικημένη Λιβύη (στην ανατολή η Τριπολιτανία και στη δύση η Κυρηναϊκή). Εξαιτίας αυτής, καθίσταται σαφές πως πρόκειται για μια αραιοκατοικημένη χώρα, εκτάσεως 1,759,541 τετραγωνικών χιλιομέτρων και πληθυσμού μόλις 6,5 εκατομμυρίων. Η πλειοψηφία των πολιτών (88%), κατοικεί σε τρία μεγάλα αστικά κέντρα της Τριπολίτιδος και της Βεγγάζης σε αναλογία μόλις 50 ατόμων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, καθώς τα τρία τέταρτα συγκεντρώνονται στην πρωτεύουσα Τρίπολη. Εξ’ αυτού, μπορεί να εξέλθει το συμπέρασμα, πως μια συγκέντρωση τριψήφιου αριθμού ατόμων (δηλ. εκατοντάδες) ειδικά στις ανατολικές επαρχίες μπορεί να εξελιχθεί σε …«εξεγερμένο όχλο», ο οποίος παρότι μπορεί να μην εκφράζει απαραίτητα την πλειοψηφία, έχει την αριθμητική ικανότητα να προκαλέσει σοβαρές αναταραχές.

Η δεύτερη, είναι η επιστράτευση των πολιτοφυλακών που εφαρμόζει το ίδιο το καθεστώς στη χώρα του. Εν ολίγοις, δεν υπάρχουν μεγάλες μόνιμες στρατιωτικές μονάδες, παρά μόνο εκείνες οι οποίες λειτουργούν από τους ίδιους τους πολίτες, οι οποίοι φέρουν το δικό τους οπλισμό που τους παραχωρεί το κράτος και λίγους στρατιωτικούς που με τη σειρά τους ειδικεύονται στη χρήση στρατιωτικών μέσων (αεροσκάφη, άρματα). Αυτές οι μονάδες, ελέγχονται από τις κατά τόπους φυλές των επαρχιών και των «λαϊκών επιτροπών» του καθεστώτος. Η ρύθμιση αυτή, αρχικά λειτουργούσε αποτρεπτικά για τους επίδοξους πραξικοπηματίες στρατιωτικούς εναντίον του συνταγματάρχη Καντάφι. Στην προκειμένη όμως περίπτωση, εκλαμβάνεται πως σε μια προσπάθεια δημιουργίας αναταραχών στη Λιβύη, σημαίνει ότι και οι δυο πλευρές είναι ένοπλες –επομένως, καταρρίπτεται το επιχείρημα περί του «άοπλου» των αντικαθεστωτικών- και πως μια συμπλοκή μεταξύ υποστηρικτών και αντικαθεστωτικών, μπορεί να αποβεί ιδιαιτέρως αιματηρή. Ειδικά από τη στιγμή, που αυτό αφορά τις φυλές της Λιβύης που έχουν λάβει θέση υπέρ και κατά του καθεστώτος.

Παρόλα αυτά, μεγάλη ευθύνη στο ξέσπασμα των αναταραχών φέρει το ίδιο το καθεστώς. Ο Μ.Καντάφι, ξεκίνησε την 1η Σεπτεμβρίου του 1969, ως Άραβας Εθνικιστής, ανατρέποντας με πραξικόπημα το μοναρχία του ξενόδουλου βασιλέα Ιντρίς. Εκδιώκοντας τους αμερικανούς από τη Λιβύη, που διέθεταν στη χώρα τη μεγαλύτερη στρατιωτική βάση στη Μεσογείο και τη δεύτερη μεγαλύτερή τους στον κόσμο, σύντομα εγκατέστησε στη Λιβύη «αδελφό καθεστώς» με αυτό του Νάσσερ στην Αίγυπτο. Εθνικοποίησε τα πετρέλαια της Λιβύης και με τα έσοδα, έδωσε λύση στο μεγάλο επισιτιστικό πρόβλημα της χώρας βελτιώνοντας το βιοτικό επίπεδο των συμπατριωτών του, μοίρασε τη γη βοηθώντας να καλλιεργηθούν μέχρι και οι τότε άγονες περιοχές, αυξάνοντας κατακόρυφα το κατά κεφαλήν εισόδημα σε ένα από τα μεγαλύτερα παγκοσμίως. Μετά το πέρας τριών όμως δεκαετιών, εξελίχθηκε από σφοδρό εχθρό της αμερικανοσιωνιστικής δύσης, σε στενό συνεργάτη της και ξεκίνησε πρόγραμμα φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων που έδωσαν το έναυσμα της ισχυροποίησης των μεγάλων και μικρών ιδιωτικών επιχειρήσεων σε βάρος του δημοσίου. Η ιδιωτικοποίηση μάλιστα, του 20% των πετρελαϊκών επιχειρήσεων, αποτέλεσε ξεκάθαρη πρόσκληση στους πετρελαϊκούς γίγαντες της δύσης να επανέλθουν στη χώρα, ενώ την ίδια στιγμή η Λιβύη ήταν από τους μεγαλύτερους συνεργάτες της Ρωσσίας.

Δεν είναι τυχαίο, πως η αρχική πεποίθηση ότι το καθεστώς Καντάφι χάνεται, οδήγησε στην αύξηση των πετρελαϊκών τιμών κι όχι η διακοπή της παροχής του από τη Λιβύη. Καθώς, η μερίδα του λέοντος του εμπορίου, πέρασε στη Σαουδική Αραβία, η οποία ανέλαβε να καλύψει το εμπορικό κενό. Γεγονός που σημαίνει, πως οι τιμές καθορίστηκαν από την κερδοσκοπία του «μονοπωλίου» των κολοσσών που δραστηριοποιούνται σε αυτή τη χώρα. Εφόσον το καθεστώς Καντάφι αντικατασταθεί από τους απροκάλυπτα δυτικόφιλους αντικαθεστωτικούς, θα σημάνει την υπαγωγή των τεράστιων αποθεμάτων πετρελαίου στο Λιβυκό υπέδαφος, στις αδηφάγες ορέξεις των ίδιων πετρελαϊκών κολοσσών και την εποπτεία της χώρας από κάποια «αναδυόμενη» δύναμη. Κάτι που μπορεί να γίνει και με μια τυχόν «ανθρωπιστική» εισβολή του ΝΑΤΟ και της Τουρκίας, η οποία δήλωσε αμέσως την προθυμία της.”