Κοιτάζω γύρω μου τη θάλασσα των πολυκατοικιών, τα γραφεία και τα καταστήματα. Χιλιάδες κτίρια σε ολόκληρη την πατρίδα μας που κρύβουν μέσα τους τα εκατομμύρια των συμπολιτών μας. Ένας-ένας στο μικρόκοσμό του αισθάνεται απελπισμένος και απροστάτευτος εμπρός στη μανία αυτών που ο ίδιος ψήφισε με τα χεράκια του, για ακόμα καλύτερες μέρες, σοκαρισμένος από την ξεδιάντροπη σοσιαλιστική κοροϊδία που ζει εδώ και δυο χρόνια και που όμοιά της δεν μπορεί να θυμηθεί, αηδιασμένος από τους μπουνταλάδες της άλλης παράταξης, σφυροκοπημένος από τα σενάρια τρόμου που εξαπολύουν καθημερινά καταπάνω του τα εντεταλμένα ΜΜΕ. Κι όμως, αυτός ο ένας-ένας πίσω από τους τοίχους των πολυκατοικιών, των γραφείων και των καταστημάτων, είναι ένας ολόκληρος λαός. Είναι ο λαός μας. Λοιπόν, πρέπει να ανοίξουμε τις πόρτες όχι των ολίγων, αλλά των πολλών, προτού οι ολίγοι σκηνοθετήσουν την επανάστασή μας για λογαριασμό μας. Οι ανώνυμοι πολλοί γνωρίζουν πως οι ολίγοι καρεκλοκένταυροι πήραν την πατρίδα μας στο λαιμό τους με την προδοσία, την αναισθησία ή τη βλακεία τους. Το νιώθουν, το ξέρουν, το μουρμουρίζουν και θυμώνουν, σαν να χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο, όμως δε βρίσκουν το κουράγιο να το πουν, μήπως τους μαλώσουν ως αντιδημοκράτες, το μέγιστο αμάρτημα της εποχής μας. Κι όταν μιλούν, γίνονται ο κουραμπιές στο πιάτο των τηλεοπτικών καραγκιόζηδων, και των λαϊκίστικων εκπομπών που σκόπιμα τοποθετούνται στα κανάλια ώστε να εκτονώνουν τη λαϊκή οργή.
Είναι δέκα εκατομμύρια άνθρωποι εμπρός σε μερικές εκατοντάδες σαρδανάπαλων που από το προσκήνιο και το παρασκήνιο της πολιτικής και οικονομικής ζωής παίρνουν αποφάσεις με τα ξένα αφεντικά τους κεκλεισμένων των θυρών.
Τώρα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε να πάρουμε τη χώρα μας από τα χέρια των διεκπεραιωτών της εξουσίας, των υπαλλήλων των εγχώριων και ξένων συμφερόντων. Τώρα πρέπει να ξυπνήσουμε αυτόν τον τεμπέλη, γκρινιάρη γερολαό. Να του πούμε ότι δεν έχει δικαιώματα, ναι δεν έχει δικαιώματα, όχι γιατί του τα περιορίζουν οι τροϊκανοί και οι παπανδρέηδες, αλλά επειδή ο ίδιος εκχώρησε σ’ αυτούς το δικαίωμα να του δίνουν δικαιώματα.
Εκχωρώντας το δικαίωμα να αποφασίζει ο ίδιος για τη ζωή του, σύμφωνα με τους δικούς του, πατροπαράδοτους και αρχέγονους κανόνες, ο «μέσος Έλλην», ο εργαζόμενος, ο αγρότης, η νοικοκυρά, άνοιξαν το δρόμο στη συμμορία των πολιτικάντηδων, των κουλτουριάρηδων και των συνδικαλιστών, των κατ’ επάγγελμα δηλαδή τεμπέληδων, των παρακμίων που εκτρέφει σαν τους σκώληκες το πολιτικό σύστημα, να αποφασίζουν για λογαριασμό του σ’ ένα παιχνίδι «δημοκρατίας» με σημαδεμένα χαρτιά.
Στην πραγματικότητα, δεν έχουμε δικαιώματα πάνω στα οποία μπορούμε χτίσουμε τη ζωή μας, ελεύθεροι και χωρίς να φοβόμαστε, όταν κάποιοι άλλοι αποφασίζουν να μας τα δώσουν ή να μας τα πάρουν, ή να δώσουν τα δικαιώματά μας σε άλλους, τους λαθρομετανάστες που μας κουβαλούν, για παράδειγμα, όταν αποφασίζουν να μας εθνοκαθαρίσουν γιατί δεν ταιριάζουμε στο ιδεολογικό τους εξάμβλωμα που ονομάζουν με θράσος «Δημοκρατία».
Αυτός ο σκουριασμένος από το καθισιό, αυτός ο αποπροσανατολισμένος λαός που ζει μια εικονική ζωή μέσα από την απάτη των ηλεκτρονικών μέσων, πρέπει να βγει στο φως της μέρας, να λουστεί κρύο νερό και να αντιληφθεί πως αν χάνει τώρα τα κεκτημένα του τα οικονομικά, και αύριο τα πολιτικά, και τελικά την ίδια του την ελευθερία, είναι γιατί αφέθηκε να πιστέψει τους εκμαυλιστές του που του μιλούσαν για τα ανθρώπινα, τα εργασιακά, τα φεμινιστικά, τα συνδικαλιστικά του δικαιώματα, και ξέχασε τις υποχρεώσεις του. Υποχρεώσεις όχι απέναντι στο βουλευτή «του», τον εργατοπατέρα «του», το κόμμα «του». Το γιγαντωμένο, τερατώδες κράτος που ζέχνει σαν στους στάβλους του Αυγείου, είναι δημιούργημα όλων αυτών που του πούλησαν –και αγόρασε το παραμύθι τους.
Ε λοιπόν, το παραμύθι των «όλων αυτών των ντεμέκ δημοκρατικών δυνάμεων» έλαβε τέλος.
Για το λαό μας ήρθε η ώρα των υποχρεώσεων. Όχι βέβαια απέναντι στο γελοίο θίασο των τροϊκανών και των συνεργατών τους, που δεν τους αναγνωρίζουμε κανένα δικαίωμα επάνω μας κι επάνω στη γη και τη θάλασσά μας. Δεν αναγνωρίζουμε στο λαό μας δικαιώματα παρά μόνο υποχρεώσεις, γιατί δίκαιο είναι το ελεύθερο, και γιατί η ελευθερία κατακτιέται μέσα από την υποχρέωση προς το Λαό και την Πατρίδα, μέσα από την υποχρέωση στην Πατριά και τη Φυλή. Αν αγαπώ τη Φυλή μου, αγαπώ το Λαό μου. Αν αγαπώ τη θεϊκή φύση του κόσμου, αγαπώ την ανθρώπινη υπόστασή μου. Αν αγαπώ το λαό μου, αγαπώ την οικογένειά μου. Κι αν αγαπώ την Πατρίδα μου αγαπώ ολόκληρη τη θάλασσα των κοιμισμένων ανθρώπων που περιφέρονται νεκροζώντανοι ανάμεσα στις ταφόπλακες του τσιμεντένιου «δημοκρατικού» κόσμου. Και τους ξεκουνώ να βγουν στην ακτή της λύτρωσης, στην ακτή της Ελευθερίας. ΑΝΩΝΥΜΟΣ Ο ΕΛΛΗΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου