“Η απολογία ενός ελιτιστή”

Ο άνθρωπος έχει διάφορα επίπεδα σκέψης, πάντα το πίστευα. Όσο περνά ο καιρός το βλέπω όλο και πιο έντονα, οπότε τείνω να το θεωρώ ως γεγονός. Δεν μπορώ να πω ότι αυτό που έχω κατά νου ταυτίζεται το με το IQ, αφού δεν έχει να κάνει με τα μαθηματικά ή την λογική, αλλά εν γένει με την αντίληψη των πραγμάτων. Η αντίληψη αυτή των πραγμάτων δεν μπορεί να περιοριστεί αυστηρά και μόνο στους κανόνες της λογικής· ενδεικτικό αυτού είναι η βαθιά αντίληψη των πραγμάτων που είχαν άνθρωποι όπως ο Όσβαλντ Σπένγκλερ, που χάραξαν ένα μονοπάτι σκέψης ενάντια καθαρά στον αυστηρό ορθολογισμό. Η παρατήρηση με έχει οδηγήσει να πιστεύω ότι η σκέψη ουσιαστικά δρα σε επίπεδα, τα οποία ο νους θα πρέπει να διαπεράσει για να μπορέσει να φτάσει σε ανώτερα νοήματα και καλύτερη αντίληψη του περιβάλλοντος του. Θεωρώ επίσης πως άπαξ και ένας νους διαπεράσει ένα επίπεδο σκέψης δεν μπορεί πλέον να επιστρέψει στο προηγούμενο επίπεδο, ακόμα και αν το θέλει. Μερικοί κορυφαίοι διανοητές και φιλόσοφοι εξέφρασαν αυτό ακριβώς το θέμα μέσα από έργα τους.
Συγκεκριμένα ο Νίτσε στο βιβλίο του “Ιδέ ο Άνθρωπος” φτάνει σε σημείο να εκφράσει την υπέρτατη μοναξιά του ανθρώπου που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει, ενός ανθρώπου του οποίου το έργο αποτελεί θέμα συζήτησης ακόμα και τώρα, 111 χρόνια από τον θάνατο του. Οι διαβαθμίσεις της ευφυίας είναι προφανώς πολλές, τόσες που δεν μπορώ καν να τις αντιληφθώ, ίσως και να είναι υπεραριθμήσιμο το σύνολο τους, όσες και οι διαβαθμίσεις του γκρίζου. Δεν θα καθίσω φυσικά να τις απαριθμήσω, ούτε καν αυτές που έχω ήδη αντιληφθεί, αυτό που θα κάνω όμως είναι να διατρανώσω την πεποίθηση μου ότι δεν απολογούμαι για το ότι δεν πισωγυρίζω, ούτε έχω να απολογηθώ για αυτό. Η σύγχρονη ηθική επιβάλλει να αισθάνομαι ενοχή για το ότι θεωρώ εαυτόν ανώτερο από κάποιους άλλους και συνεπώς θα έπρεπε ως γνήσιος “δημοκράτης” να τους παραχωρήσω ίσα δικαιώματα και συνεπώς το δικαίωμα να ορίζουν την ζωή τη δική μου και του Έθνους μου, αφού είναι περισσότεροι.
Ένα σημαντικό επίπεδο στην νόηση ενός ανθρώπου, ένα σημείο το οποίο θεωρώ κομβικό για την ίδια την σκέψη, είναι το σημείο που ένας άνθρωπος μπορεί να σπάσει μέσα του τα δόγματα και να δει την σκέψη πίσω από αυτά. Δηλαδή να μπορεί να μου εξηγήσει τις σκέψεις του πέρα από την συνήθη διατράνωση πίστης στο status quo και τις επιταγές του. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, η κραταιά πλειοψηφία που απαιτεί η δημοκρατία δηλαδή, έχουν ως μοναδική άμυνα απέναντι στην διαφωνία την πλήρη άρνηση και τον θυμό.
Η ταχύτητα με την οποία ρέει η πληροφορία, ακόμα και όταν ο άνθρωπος διαβάζει ένα βιβλίο είναι αρκετά κοντά στην ταχύτητα με την οποία μπορεί ο εγκέφαλος να καταχωρεί και να επεξεργάζεται τις πληροφορίες. Αναλόγως το διανοητικό επίπεδο του ανθρώπου αυτή η ταχύτητα είναι μικρότερη ή μεγαλύτερη. Γεγονός είναι πάντως ότι ο άνθρωπος έχει έναν ψυχολογικό αμυντικό μηχανισμό που του επιτρέπει να διατηρεί σχετικά σταθερές θέσεις και απόψεις ασχέτως του τι διαβάζει ή ακούει. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η δύναμη της τηλεόρασης, ως προπαγανδιστικό μέσο, αφού η προαναφερθείσα ταχύτητα είναι πολύ μεγαλύτερη. Από τι εξαρτάται όμως η ταχύτητα επεξεργασίας της πληροφορίας από τον άνθρωπο; Προφανώς από την εξάσκηση, αλλά και από ανεξέλεγκτα κληρονομικά-φυλετικά χαρακτηριστικά. Δεν είναι όμως μόνο η ταχύτητα επεξεργασίας που επηρεάζει την σκέψη, αλλά και η ποιότητα της επεξεργασίας, το βάθος της σκέψης, το οποίο κατά την γνώμη είναι και το μείζον ζήτημα σε θέματα νόησης.
Η ικανότητα σύνδεσης των μεμονωμένων σκέψεων, η δυνατότητα απόρριψης των, επίτηδες τοποθετημένων, φραγμάτων της σκέψης, όπως ο ψευδεπίγραφος συναισθηματισμός, η δυνατότητα αιτιοκρατικής και μεταφυσικής αναλύσεως των γεγονότων είναι μερικά μόνο χαρακτηριστικά που καθορίζουν την βαθύτητα της νόησης και ξεχωρίζουν τους ανθρώπους σε πείσμα των ισοπεδωτικών ιδεολογημάτων του διεθνισμού, όπως ο κομμουνισμός, ο φιλελευθερισμός και ο αναρχισμός. Με βάση αυτά είμαι σίγουρος ότι αν ποτέ υπήρξε ή θα υπάρξει ο Ζαρατούστρας θα είχε ή θα έχει αντίστοιχα ανοιχτές διάπλατα μπροστά του τις πύλες των κβαντικώς σχηματισμένων μετάσυμπάντων.
Είναι χιλιοειπωμένο, αλλά αξίζει να λέγεται σε τακτά λεκτικά διαστήματα, ότι η νόηση ξέχωρη από την δράση είναι μια στείρα φιλολογική ενασχόληση, στην ουσία της πρόστυχη και βλάσφημη γιατί προδίδει τον ίδιο της τον λόγο εν τη γενέσει του. Αντιστοίχως η δράση χωρίς νόηση, σχέδιο και σκοπό είναι ένας από τους δύο λόγους της παρακμής της Δύσεως, κατά τον Έβολα. Η πρώτη μπορεί να νοηθεί αποκλειστικά ως μετουσίωση της δεύτερης και η πρώτη ως προοίμιο για την δεύτερη. Δεν χωρεί άλλος δρόμος ανάμεσα τους παρά αυτή η αμφίδρομη σχέση αλληλεξάρτησης. Η ρήξη στην σχέση αυτών των δύο δεν μπορεί παρά να αποτελεί σημάδι κακό για το ήθος και την ποιότητα του ατόμου, ποιότητες των οποίων ούτε καν την αμφισβήτηση δεν μπορεί να δεχτεί ένας άνθρωπος ανώτερος κάποιου συγκεκριμένου επιπέδου.
Η πραγμάτωση των σκέψεων σε πράξεις και δράσεις δεν μπορεί παρά να είναι μονόδρομος για έναν Άνθρωπο, είναι το “Δεν αντέχω άλλο” μέσα σε έναν ωκεανό υλιστικής ανοησίας. Είναι η διάθεση του ανθρώπου να σπάσει την ίδια του την μοναξιά και να βρει ή να δημιουργήσει τους ανθρώπους που θα τον πλαισιώσουν, που θα τον κάνουν κοινότητα όλο και μεγαλύτερη μέχρι τον κόσμο που ονειρεύεται, μέχρι την τελική Νίκη, δηλαδή τους Συναγωνιστές του. Όμως τι είναι η δράση για την οποία μιλάμε; Είναι μήπως οι επερωτήσεις στην Βουλή; Όχι, μαίνεται ένας κοινωνικός, ιδεολογικός, πολιτικός, παγκόσμιος πόλεμος και ως δράση θα ορίσω μόνο ότι αποσκοπεί στην επικράτηση επί του αντιπάλου. Δηλαδή την στρατολόγηση, την περιχαράκωση, την ανύψωση ηθικού και την ίδια την μάχη. Κοινώς καλές οι επερωτήσεις στην Βουλή, αλλά τρομαχτικά λίγες, αφού αποτελούν μόνο ένα ελάχιστο μέρος, ενός μέρους του Αγώνα και της δράσης, ακόμα και αν οι επερωτήσεις αυτές γίνονται με πραγματικά αγνές προθέσεις.
Περαιτέρω διαχωρίσεις, περισσότερες διακρίσεις, όπως βλέπεις αγαπητέ αναγνώστη, μα τι ρατσιστής, σπισιστής, ναζιστής και ότι οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτείς πρέπει να είμαι. Ω τι όνειδος για την ίδια την σκέψη θα σκεφτεί ο Ιουδαϊκά σκεπτόμενος αντιφασίστας. Καμμία ενοχή δεν νιώθω σας πληροφορώ. Γνωρίζω γιατί δρω και δρω γιατί γνωρίζω. Το κίνητρο μου, σε αντιδιαστολή με αυτά που λέτε, δεν είναι το μίσος, αλλά η αγάπη. Δεν μπορεί παρά να είναι αγάπη το γεγονός ότι ασχολούμαι ακόμη.
Αγάπη για το Έθνος μου, συνεπώς και για την Φυλή μου, συνεπώς και για όλο τον κόσμο, έναν κόσμο όμως δομημένο πάνω στα θεμέλια του Σεβασμού, μακριά από τις διεθνιστικές, εθνοκτόνες, ισοπεδωτικές ιδεοληψίες. Για την Ευρώπη των Εθνών και ακολούθως την Γη των Εθνών, για να ζει ο καθένας στην πατρίδα του, ανάμεσα στο Έθνος του, για να μπορέσει ο πολιτισμός του να ακμάσει και να του αντιστοιχεί ταυτόχρονα. Για τον εναγκαλισμό της Ανθρωπότητας με την Φύση, μια Φύση που προστάζει για διαφορετικές Φυλές ανθρώπων, που προφανώς δεν είναι ίσες ούτε ίδιες, αλλά διαφορετικές. Για μια κοινωνία εθνική και φυλετική, όπου οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι, αλλά Όμοιοι. Για την Κοινωνία των Ομοίων.
Όχι δεν νιώθω καμμία ενοχή, ούτε μοναξιά που δεν σας καταλαβαίνω τους από κάτω μου, ούτε περιμένω εσείς να με καταλάβετε. Δεν έχω καμμία επιθυμία επιστροφής στην άμορφη μάζα σας. Είμαι Χρυσαυγίτης, έχω βρεθεί στην Κοινωνία των Ομοίων και σας αγαπάω τόσο πολύ που θα αγωνιστώ για να μεγαλώσει αυτή και να σας συμπεριλάβει όλους ή σχεδόν όλους καλύτερα, αφού συγχωρέστε με και πάλι, αλλά Θεός δεν είμαι για να συγχωρώ, ούτε αδύναμος για να συμβιβάζομαι. Είμαι ελιτιστής, το ομολογώ. Είμαι αντικομμουνιστής όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί ξέρω τον κομμουνισμό επαρκώς. Είμαι αντιφιλελεύθερος όχι γιατί το γράφουν οι ενάντιοι του, αλλά γιατί το γράφουν ανάμεσα στις γραμμές τους οι πατέρες του. Φτύνω τον Μπακούνιν γιατί όλοι οι δυνάστες που πίνουν το Αίμα του Λαού μου προπαγανδίζουν τις ιδέες του, τις οποίες ξέρω και πλέον περιφρονώ, γιατί ζω στον κόσμο του, τον βλέπω και θέλω να τον γκρεμίσω.
Είμαι ελιτιστής, δεν σας το κρύβω. Μην προσπαθείτε να με τραβήξετε προς τα κάτω, δεν θέλω. Μόνο πάνω πηγαίνω, τον κακοτράχαλο ανήφορο παίρνω, άμα τολμάτε ελάτε και εσείς.
K.A.