Οι “Τρέσαντες”

Όπως όλοι γνωρίζουμε η νεολαία ενός Έθνους αποτελεί το μέλλον του ίδιου του Έθνους, είναι αν όχι το πιο απαραίτητο, από τα πιο απαραίτητα συστατικά για την συνέχιση της Φυλής μας. Χωρίς νεολαία, χωρίς συνεχιστές δηλαδή της Φυλής μας, χωρίς νεολαία σφυρηλατημένη πάνω στα Ιδανικά που ανέδειξαν οι ένδοξοι πρόγονοί μας, το μέλλον είναι αβέβαιο και σίγουρα κατηφορικό...


Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι αφεντάδες αυτού του σάπιου πολιτικού συστήματος και για αυτό έχουν βαλθεί να δημιουργήσουν μια νεολαία από ανιστόρητους, από ριψάσπιδες, από εκφυλισμένους νέους, από τρέσαντες. Τρέσαντες στην Λακωνική Πολιτεία ονομάζονταν αυτοί που δεν εκπλήρωναν το καθήκον τους στην μάχη. Ο νόμος απαιτούσε από τους Λακεδαιμόνιους να μην υποχωρούν κατά την μάχη και να νικούν ή να πεθαίνουν. Επανερχόμενοι από τον πόλεμο έπρεπε να φέρουν την ασπίδα τους ή να τους φέρουν επ αυτής νεκρούς( Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ)

Οι Λακεδαιμόνιοι που δεν εκπλήρωναν το Καθήκον τους αλλά είχαν δειλιάσει στην μάχη περιέπιπταν σε σκληρή Ατιμία. Δεν είχαν δικαίωμα να αναλαμβάνουν κάποια δημόσια θέση ή αξίωμα, ούτε το δικαίωμα να πωλούν και να αγοράζουν. Κανένας δεν ήθελε να δειπνήσει μαζί τους ούτε να γυμναστεί. Είχαν υποχρεωτικώς ξυρισμένο ένα μέρος του γενιού τους και κυκλοφορούσαν ρυπαροί και ταπεινοί. Επίσης όποιος τους συναντούσε είχε το δικαίωμα να τους κοροϊδέψει, να τους εξευτελίσει, ακόμα και να τους χτυπήσει. Αν είχαν κόρες κανείς δεν καταδεχόταν να νυμφευτεί κάποιες από αυτές, και αν ήταν άγαμος κανείς δεν έδιδε σε αυτόν γυναίκα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Τρέσας ήταν ένας «ζωντανός νεκρός» στην Λακωνική Πολιτεία.

Από τέτοιους τώρα θέλουν να γεμίσουν την δική μας κοινωνία. Έχουν καταντήσει τους νέους υπερκαταναλωτικά όντα, αδιάφορους για το τι γίνεται γύρω τους, αδιάφορους που το Ένδοξο Έθνος τους σβήνει σιγά σιγά. Το μόνο που τους νοιάζει είναι η καλοπέραση και πως θα βρουν ένα μέσον για να τους βολέψει κάπου. Τώρα βέβαια θα αναρωτηθεί κάποιος σε ποια μάχη δείλιασαν οι νέοι. Η μάχη που δείλιασαν οι νέοι δεν είναι μόνο μία, είναι η μάχη απέναντι στον εαυτό τους, η μάχη απέναντι στον εκφυλισμό που υποκύπτουν, η μάχη απέναντι στους αγέννητους και τους νεκρούς. Έχουν δειλιάσει στην μάχη απέναντι στον σημερινό τρόπο ζωής, έχουν συμβιβαστεί απόλυτα με τα πρότυπα που τους επιβάλλουν, και έχουν διαμορφώσει ένα σάπιο «είναι».

Ίσως να είναι και αυτό που είχε πει ο Αθάνατος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «Η γενιά που θα ξεχάσει τα σκλαβωμένα εδάφη μας θα είναι και η τελευταία». Όντως ίσως να είμαστε η τελευταία γενιά που αντικρίζει την Ελληνική Ομορφιά στο απειροελάχιστο. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως πρέπει να παραδώσουμε τα όπλα, ούτε να παραδώσουμε χωρίς να πολεμήσουμε καθετί για το οποίο οι Ένδοξοι Προγονοί μας πότισαν με το Αίμα τους τα Πατρώα Εδάφη μας. Η Ατιμία στην οποία θα περιπέσουν όσοι ξέχασαν, θα έλθει από τους Νεκρούς και τους Αγέννητους, καθώς και από την Ιστορία την οποία αγνόησαν. Η Ατιμία όμως αυτή θα είναι Αιώνια.